Di binê nîgarê de
hejmareke bêserî û bêbiniyê wêneyên hûrik
hûrikên ajalên zindî yên her yek “di salnameya Persan de nîşana
roj û heyv û komstêreke cuda cuda ye” heye. Ji
van îbadet û sondên şagirtên nû yên her du
zayend dor bi dor ji Mihr re dişînîn, ya herî balkêş
ev e: Bi sond û qesem ez ê jimara afirîdeyên
maqûl zêde bikim, ajalên biziyan tev bikujim. Ez soz didim dê erdekî bêber rakim biçînim, dareke fêkiya daynim.
Soz didim ava sar bibim derke qerac û rêyeke çêkim an veherînim(
Temîr bikim)
Û heger ez di jiyana xwe
de van peywiran neynim cih, piştî mirina xwe bi dûrxistina xwe
ya ji cihê bextewariyê razî me.
Min
têderxist ku Zerdeşt ji siyanetê ceribandinên mezin û rasteqînên
Persan li ser kurmîr û merivên wî nekir. Ma mêrên
serayê, jinên xanim dikarin çil roj ji hemî xwarinê bêpar bimînin; du roj li
ser hev qamçîkirin, di nav qûçên berfê de bîst rojên din, paşê derbasbûna
di ser çendik û çend agirdankan re...
Lê ji van
nûhatiya qe yek jî nehat hîştin rapelikin heft pêlikên grestêrkan. Qe yek jî
negihîşt asta bêkêmasîtiyê.
Bo xwendina dûmayîka hevpeyvînê, ji kerema
xwe re lînka jêr bitikînin.
https://mamostemaruf.blogspot.com/2021/02/hevpeyvina-pisagor-bi-zerdest-pexember_27.html
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder