Çavên te birijin ey bêxwedîtî!

Hêkên ku, rast-derew, ji binê kevirê li jor ê

bi çivîkan neqişandiyê derketine

Ev wêne ji hêla xwendekarekî min ê kevin ve ji min re hatin şandin.

Gelek mirovên me ji xwe re kirine kar, li çiya û banî û zozanên Kurdistanê li pey zêran digerin... Kîjan kevir û zinar, ên “xwedî taybetmendiyên xwezayî û dîrokî ” li ber wan dikevin qet qetî, parçe parçeyî dikin.

Destê wan digihîje kîjan diwarên xirbeyan, wek xiltên kor heta binê hîman(temel) dikolin, hilwedişînin, serobino dikin...

Tu dibê qey bûne Cengîz û Tîmûr û bi welatê xwe ketine; kevir li ser kevir nahêlin; dirûxînin, wêran û wêrtas dikin... Ji bo xatirê Xwedê bifikirin, çavên xwe li seranserî Cihanê bigerînin hûn welatek evqas bê xwedî û stûxar dibînin ku dewleta- xwedê giravî - li serî alîkî ve, gelê xwediyê wî- dîsa Xedê giravî- alîkî ve bibin yek û bermahiyên wî yên herî giranbiha yên ji bav û kalan yadîgar bi bendavan; ew jî nebû bi bêr û tevir û geran û loman ji holê rakin?

Erdnîgariyek evqas bêsiûd û bê êxbal heye ku dîroka wê, şopên şaristaniyên wê bi destê ewladên wê bên paxişkirin û şûştin! Ev çi xezeb û bobelat e ser me de hatiye?

Ew her dû çivîkên li jor êdî tunene! Ew zinarê li jor; ew warê ku herdû çivîkên reben ji bextê xwe re bi hezaran salan e li ser koça xwe danîne, bi destê nezaniyê, bi destê çavbirçîbûnê, nan na wele bi destê talankeriyê hatiye hûr hûr kirin, parçekirin, ji holê rakirin... Ji binî jî-rast derew- ew her dû hêk derketine û- di ber wan de bimîne, ji zikê wan dernekeve- bûne para devê wan rawilan...

Di nav şert û mercên şer de xwediyên vî welatî, yên ji dil û can, firsenda xwe nedîtin ku bi têra dilê xwe li axa xwe xwedîtî bikin, bermahiyên dîrokiyên wê, berhemên devkî û nivîskiyên wê, dar û berên wê, teyr û tirûlên wê biparêzin û bêkêmasî ragihînin nifşên pêşerojê. Lê piştî aşitiyek bi rûmet divê em bi tevahî mil û zendên xwe badin û welatê xwe yê bi destê neyar û nezanan wêran û wêrtaskirî şên û aram kin. Têbinî:Ez rondikên çavan didim alîkî û ji hevalên dîroknas û arkeologan dipirsim; gelo ev bermahiyên kîjan gelî, kîjan serdemê ne? Ew çivîk ne teyrên tawus ên Êzidiyên me bin? Bi qasî ku ez dizanim di mîtolojiya Mezopotamyayê de teyr xwedî taybetmendiyeke pir mezin e. Ger we tu tiştek jê dernexistibe, ji kerema xwe re ev wêneyan rabighînin hin kesên pîspor; ka ew çi dibêjin? Bi ya min hêk ji binê wî kevirî derneketine; jiber ku ew dirufîn objeyên nû yên li atolyeyên kevirê seqî yên îro(atolyeyên mermeran) tên çêkirin. Mamoste Marûf mamostemaruf@yahoo.fr

Yadê! Dayê! Dayikê! Mama!

(Ev wêne çend meh berê li Stenbolê di dikaneke

kevnefroşiyê de ket ber destê min. Li paş wê

bi destnivîsek pir kevin “jinikeke Kurd li ber

şikefta xwe” hatibû nivîsandin. Bi ya min ev

wêne ji hêla leşkerekî dagirkeran ve hatiye

kişandin; jiber ku bi gorî mantalîteya dagirkeran

Kurd “şikeftmekanên hov” ên paşverû ne.

Gelên Kurdistaniyên din- bi taybetî Ermenî jî

wisan... Dagirker dikin Kurdan û ê din bi pêş ve

bibin, ji xerabiyê xelas bikin! Lê gava Kurdek li vê wêneyê mêze dike dîroka

nêz a Kurd û Kurdistanê di ber çavê wî/wê re

derbas dibe. Bîranînên wan ên bi êş û eleman,

bi hewar û qîrînên dê û bav û kalan barkirî û

di nav dilan de veşartî dibin rondik û careke

din xwe didin der. Mirov dixwaze ev dayîka li ser

kaxiz werê ziman; em lê bang bikin

û jê pirske, ka kê ye: )

Yadê, Dayê, Dayikê, Mama!

Jibo xatirê Xwedê tu bêjî; tu ji ber kîjan serdema bi êş û bi elem mayî? Tu ne xwîşka Şêx Seîdê Kal, ê li ber mizgefta Ûlûcamiya şewitî darvekirî bî û li ber xirbeyê mala xwe ya li Qolhesar a Xinûsê li benda cinazeyê wî yê pîroz hew mayî bî? Tu ne Bercûhiya jina Istepanê Daronî yê şoreşger; mamaya(dayîk) çar tixan(xort) û sê axçîkan(keç) ên bi destê leşkerên tirkan, bi tirpanan qet qet kirî, dûre bi mêrekî heftê salî yê talanker û xûnxwar re bi darê zorê mehrkirî bî? Tu ne ji Milazgirê, Gulperî ya kor a jina Xalê Evla yê ku bi dilê xwe kulfetên xwe hiştîbû çûbû Çanaqaleyê û ji tirkan re leşkerî dikir; dayika Eto, Sêvê, Gulî, hesen, Tajdîn û Serveto bî!Tu ne ew a jiber ku ji herdû çavan mehrûm bû di maciriya reş a 1916’an de di gundê xwe de bi tena serê xwe -bê ku bizanibe ew tev ji zû ve li serê çiyayan ji birçîna mirîne- bi hêviya vegera zarokên xwe sih salan li ber deriyê malê rûniştî mayî bî? Tu ne Xezala Dayika Xelîlê Qaso yê di çardeh saliya xwe de bubû şervanê Serhildana Şêx Seîd û piştî serhildanê di mal de di nav nivînan de razayî ji hêla leşkeran ve hatibû kuştin bî? Tu ne jina Zeynelê Hozatî, dayika Elî û Soro û Narê ya di 1938’an de di şikefta serdestê gund de li ser hev hatibûn kuştin bî? Ew a jiber vê yekê aqilê xwe zayî kiribû û bi tena serê xwe li ber diwaran mabû bî? Tu ne Gewrê bî? Dayika Evkerîm, Hîvê, Paşa û Gogê ya sêwî yên Serhildana Agirî yê bî? Ew jinika Diyadînî, ew a hemî mêrên gundê wê hatibûn kuştin, zarokên wê hatibûn sirgûnkirin lê ew xwe dabû erdê, kiribû eynat gundê xwe ne terikandibû... Tu ne Şarê ya Mereşî ya di 1978’an de sê kurên wê bi destê dagirkeriyê ve hatibûn kuştin; ên mayî ji Almanyayê bigire heta Avustralyayê jihev belabelav bûyî bî? Tu ne ew a bi hesreta dîtina zarokên xwe par ne pêrar mirî bî? Tu ne yek ji wan dayikên Sîlopi û Licî û Batmanî û Nisêbînî û Amedî bî? Ji wan ên bi hêviya hembêzkirina hestiyên zarokên xwe porên xwe sipî, çavên xwe kor, umrê xwe pûç, dikin bî? Mamoste Marûf