10.09.2009

Yadê! Dayê! Dayikê! Mama!

(Ev wêne çend meh berê li Stenbolê di dikaneke
kevnefroşiyê de ket ber destê min. Li paş wê
bi destnivîsek pir kevin “jinikeke Kurd li ber
şikefta xwe” hatibû nivîsandin. Bi ya min ev
wêne ji hêla leşkerekî dagirkeran ve hatiye
kişandin; jiber ku bi gorî mantalîteya dagirkeran
Kurd “şikeftmekanên hov” ên paşverû ne.
Gelên Kurdistaniyên din- bi taybetî Ermenî jî
wisan... Dagirker dikin Kurdan û ê din bi pêş ve
bibin, ji xerabiyê xelas bikin! Lê gava Kurdek li vê wêneyê mêze dike dîroka
nêz a Kurd û Kurdistanê di ber çavê wî/wê re
derbas dibe. Bîranînên wan ên bi êş û eleman,
bi hewar û qîrînên dê û bav û kalan barkirî û
di nav dilan de veşartî dibin rondik û careke
din xwe didin der. Mirov dixwaze ev dayîka li ser
kaxiz werê ziman; em lê bang bikin
û jê pirske, ka kê ye: )
Yadê, Dayê, Dayikê, Mama!
Jibo xatirê Xwedê tu bêjî; tu ji ber kîjan serdema bi êş û bi elem mayî? Tu ne xwîşka Şêx Seîdê Kal, ê li ber mizgefta Ûlûcamiya şewitî darvekirî bî û li ber xirbeyê mala xwe ya li Qolhesar a Xinûsê li benda cinazeyê wî yê pîroz hew mayî bî? Tu ne Bercûhiya jina Istepanê Daronî yê şoreşger; mamaya(dayîk) çar tixan(xort) û sê axçîkan(keç) ên bi destê leşkerên tirkan, bi tirpanan qet qet kirî, dûre bi mêrekî heftê salî yê talanker û xûnxwar re bi darê zorê mehrkirî bî? Tu ne ji Milazgirê, Gulperî ya kor a jina Xalê Evla yê ku bi dilê xwe kulfetên xwe hiştîbû çûbû Çanaqaleyê û ji tirkan re leşkerî dikir; dayika Eto, Sêvê, Gulî, hesen, Tajdîn û Serveto bî!Tu ne ew a jiber ku ji herdû çavan mehrûm bû di maciriya reş a 1916’an de di gundê xwe de bi tena serê xwe -bê ku bizanibe ew tev ji zû ve li serê çiyayan ji birçîna mirîne- bi hêviya vegera zarokên xwe sih salan li ber deriyê malê rûniştî mayî bî? Tu ne Xezala Dayika Xelîlê Qaso yê di çardeh saliya xwe de bubû şervanê Serhildana Şêx Seîd û piştî serhildanê di mal de di nav nivînan de razayî ji hêla leşkeran ve hatibû kuştin bî? Tu ne jina Zeynelê Hozatî, dayika Elî û Soro û Narê ya di 1938’an de di şikefta serdestê gund de li ser hev hatibûn kuştin bî? Ew a jiber vê yekê aqilê xwe zayî kiribû û bi tena serê xwe li ber diwaran mabû bî? Tu ne Gewrê bî? Dayika Evkerîm, Hîvê, Paşa û Gogê ya sêwî yên Serhildana Agirî yê bî? Ew jinika Diyadînî, ew a hemî mêrên gundê wê hatibûn kuştin, zarokên wê hatibûn sirgûnkirin lê ew xwe dabû erdê, kiribû eynat gundê xwe ne terikandibû... Tu ne Şarê ya Mereşî ya di 1978’an de sê kurên wê bi destê dagirkeriyê ve hatibûn kuştin; ên mayî ji Almanyayê bigire heta Avustralyayê jihev belabelav bûyî bî? Tu ne ew a bi hesreta dîtina zarokên xwe par ne pêrar mirî bî? Tu ne yek ji wan dayikên Sîlopi û Licî û Batmanî û Nisêbînî û Amedî bî? Ji wan ên bi hêviya hembêzkirina hestiyên zarokên xwe porên xwe sipî, çavên xwe kor, umrê xwe pûç, dikin bî? Mamoste Marûf

EZ ÇAWA 4Ê GULANA 1961’AN Jİ DAYÎKA XWE BÛM?

  Salên salixa ji dayîkbûna min didin, salên bi cih kirina serweriya komarê bû.   Ji Enqereya kambax wêdetir demokrasî û azadiyeke nîvçe, li...

Nivîsên zêde hatine xwendin