30.09.2009

Heyfa wî bû,

Gunehê min bi hemî Kurdan tê. Bi nifşa Rehmetiyê Melîk Efendî wan du car, bi nifşa bav û kalên wan ên darvekirî sê car,,. Îro bi xêr û xebata Tevgera Azadiyê;
Kurd,
bi taybetî bi saya şerwanên terr û can, pûrt û bask pê de hatine
û
digel hemî kêmasî û nexweşiyan,
ew dikin bi firê bikevin.

A kêm,

êdî di xwe de dibînin, bi dengekî bilind diqîrin ji neyarên xwe re dibêjin; “- em Kurd in, mafên xwe yên netewî dixwazin, hûn dikin me ji holê rakin, em vê yekê napejirînin!” Lê, Nifşa Melîk Efendiyê Rehmetî , di nav dest û lingan de ewqas hatibû çewisandin û pelixandin û çavtirsandin ku xwestina tiştek bona Kurda bimîne li alîkî, ew nikaribûn dergûşên xwe yên di pêçekê de jî biparêzin !

Têgihiştina vê rewşê pir û pir zor û zahmet e. Ez bi awakî din şîrove bikim; gava nefsa canê te, hebûna te, goştê te hil û heram bê nîşnadan, tu wek tişteke necîs û lanetkirî bê zanîn, dilê her kesî ji te lihev bikeve, tu dev ji fikr û ramanan berdidî û têkoşîna bedena xwe didî, da ku mirov ji te nerevin. Ew nifş, nifşa piştî serhildan û têkçûn û qirbûnan di vî halî de bû û kî ji wana re bigota;” were” direviyan, nedigotin çê ye, xerab e, faşist e, konek e, xwe diavêtin hembêzê. Ew li ber dijmin, ji qidûman ketî, çok dabûn erdê..
Êdî bi canê xwe bilîbûn.
Kurd? Kurdistan? Tew lo looo! Tu li ku;ew li ku; Kurd û Kurdistan li ku... Hema ji te re digotin:
“-Huş be! ji dewletê re dewlet lazim e!” îro li ku, ew rojên reş li ku? ***
Di pêvajoya vê meşa dûvdirêj a Tevgera Azadiyê de, gelekên me an rêya xwe şaş kirin, an westiyan, an bi nexweşiya “ez im, mezin im, divê serok bim” ketin û ji refên xwe veqetiyan û çend kes dan dû hev gotin em ên jî bibin refek ji wan refên jêhatî û qehreman; li dijmin teng bikin deşt û meydan... Lê ew jî, çi serokpartî çi axa çi şêx û mela, wek piraniya (exlebê) pêşiyên xwe, yên “mala xwe bi destê xwe mîratkirî” tênegihîştin ku; yekîtiya herî xirab a kurdan - her yek bi serê xwe çiqas çê û qenc dibe bila bibe- hêjayî bi hezaran partî û kom û fraksiyonên jihev cuda û cihêbûyî ye . Heft Xwzila, Rehmetî, di şûna ji refê xwe veqetîn û virde wê de axavtin û dijmin bi xwe û bi me hesandin û kenandin, dijberiya xwe, wek pêşiyên xwe yên pîroz bi xeyidandineke biçûk û şêrîn bi dilmayîneke serbilind û bêdeng bi gotinek ji wan gotinên nefsbiçûkan ên helîmî, Bi gotinek ji wan gotinên dilşikestîyan ên selîmî bi rûnermî, bi lêvekenî hêdîka bianiya ziman; An jî tenê bigota; “ lawikno, keçikno, berxino; ez dikim nakim hûn bi ya min nakin, lê dîsa jî ez nifiran li we nakim. Xwedê siûda we lê bîne, ez dibêm hûn şaş in, divê xwe sererast bikin...” Û biçûya Qolhesara şewitî, wekî hemî rûsipiyan; destşûştî lingşûştî; ji xwe re di nava qewmê xwe de rûniştî... O Xweş! Hatin û çûyîna gundê Rehmetî û gundê me bi peyatî çend saet dikudand. Mezinên me, hê beriya Şêx Seîd, di wexta Şêx Eliyê Paloyî de vê malbatê wek hêjayîyek giranbiha hesibandine û qedr û qîmeta wan zanîbûne, her tiştên xwe yên vê cihana derewîn, jiyan jî tê de, di rêya wan de dane. Lê vê dawiyê dilê gelekan ji wan sar bûye... Ew kelecan û evîn û hêviya berê ya bi bihîstina nav û dengê wan diket nav dil û gurçikên hemî Kurdan pir kêm bûye. Gunehê min du car pê tê. Xwedê Rehma xwe lêke; me jî bide xatirê mezinên wî; lê heyfa wî bû...

27.09.2009

Pêşniyarên Başbûx Paşa û mesela Meta Zulfînazê

Serokê artêşa Tirk wê rojê çû Mêrdînê û li wir çi li ser dilê wî hebû, çi hat ber devê wî bê tirs û bê xem gotin. 


Kî çi dibêje bila bibêje, di van rojên dawîn ên bi nîqaşên “li ser çareseriya demokratîk têr û tijî” de gotinên wî, niyet û planên çareseriyê yên dewleta  Tirk bi awakî rût û repal raxist ber çavan.

  Paşa, wek siyasetmedarên rovî, xwe vir de wê de neavêt rasterast got: “pirsgirêk ne nezaniya Kurdî ye; kêmasî di nezaniya Tirkî de heye. Ji % 95 kesên temenê wan ji 50’an berjêrtir de jî pirsgirêk tune ye; lê kal û pîr , bi taybetî jin Tirkî nizanin. Derd û kula mezin ev e..."


Dîsa camêr qe veneşart û got; “zimanê dayikê ji dayikan tê hînbûn...” Piştî ku ji jinan pirsî û dît ku jinên Kurd ên tirkînenas di anîna zarokan de pir jêhatî ne; ev yek bû kelem di çavên wî re çûn, bi wê êşê hew xwe girt û bi leşkeriya xwe nema, digel siyasetvaniyê, dawiya dawîn dest avêt doxîna mirovan jî û bê şerm û bê minet vê kelamê jî kir: 


“Hûn çima evqas pir zarokan tînin! Ne heyfa wan e!” 


 Divê hûn gotinên wî bi çav û hiş û mejiyê kurdewarî tefsîr û şîrove bikin û wer bixwînin:






Divê hûn hevoka wî ya “Hûn çima evqas pir zarokan tînin; ne heyfa wan e” bi vî şiklî sererast û bi bidawî bikin: 
“Ne heyfa wan e ku ew ên bi Kurdî biaxivin!” 

Paşa dibêje; 
“ gelî aqilmend û pîspor û MEB'î Û DPT’î û MİT’î û JİT’î û TİT’iyan!  va ye ji sedî 70 û 80 Kurdan –dibe ku bi gelemperî nebibin Tirk jî- hatine ser rêya tirkbûnê. Çi dikin bikin li benda Ezraîl nemînin wan kal û pîran jî hînî Tirkî bikin."

  Başbûx, bi sê dengan bang kir got; "jin, jin, jin... Heta hûn jinan bi tevahî hînî Tirkî nekin, xetereya hînbûna zarokan a Kurdî berdewam e. Jiber ku zimanê dayikê ji dayikan tê hînbûn... " 


Başbûx berê xwe dide Kurdan ji wan re jî dibêje: 


“ Tirkî zimanê aborî û ragihandinê û fermî ye. Lê dîsa jî, ger hûn pir dixwazin di mala xwe de bi Kurdî biaxivin, di mal de zarokên xwe hînî Kurdî bikin” 


Bala we kişand ew çi dibêje:


" Zikê xwe bi tirkî têr bikin( Tirkiya we tunebe hûn ê birçî bimînin). 


Bi mirovên din re hûn ê bikaribin tenê bi tirkî têkilî deynin, karên we yên bi dewletê re jî gere bi Tirkî be. 


Gava we van şertan anî cih, mafê we yê axaftin û perwerdehiya Kurdî, ew jî tenê di mal de, heye. Em qarişî nava mala we nabin."

  Ew jî, hemî karbidestên dewleta wî jî baş pê dizanin ku gava ziman di tevahiya qadên jiyanê de neyê bikaranîn wenda dibe û diçe. Zimanekî navmalî ji “çawayî baş î” wêdetir kêrî tu tiştî nayê. Tu ji mala xwe derketî nikarî pê tu derd û kulên xwe bînî ziman. Wek mînak; 
tu nikarî bi Kurdî bibêjî; “ altin dovîz ve borsa endekslerî dûştûgûnde emlak piyasasi canlanır”. 
 Tu nikarî bi Kurdiyek zelal bibêjî “ şû dîlekçenîn sayi ve tarîhînî bana verînîz kî genel mûdûrlûkte takîp ettirebîleyîm” 


 Tu, di tu qadeke fermî de bi zimanê xwe nikarî kesî gilî bikî. wek mînak tu nikarî bi sedî sed Kurdî bibêjî; "astsûbay îctîmaya geç gelmedîgîm halde, Kûrt olmamdan gicik kaptixi îçîn bana oda hapsî verdî, 3- 5 nobetî yazdi”. 


 Tu bi kurdiya dayika xwe tu car nikarî hesabekî bikî, pirsek matematîkê, fîzîk û kîmyayê çêbikî û ragihînî kesek din; 


“ bîr açinin îç açilarinin toplami 318 derece, diş açilarinın toplami îse bûnûn ûçte bîrî kadardir...” 


Ev pirs jibo te bi qasî derbasbûna te ya di ser pira siratê re zor û zehmet e.


 Bi dilê Başbûx be, tu wek kurdek kurdînas ji zanistê jî, ji têkiliyên bi kesên biyanî re jî, ji kar û barên aboriyê yên giranbiha jî, ji têkiliyên bi sazî û dezgeh û rêxistinên fermî re jî, ji mafê xweparastinê jî, mehrûm û bêpar bî. 


Tu yê tenê bikaribî bi Meta Zulfînazê re ( tixûbê têkiliyên te) 
hesabê hêkan bikî (bi zimanê navmalî ast û sînora danûstendin û aborînasiya te evqas e ) 


Heger Meta Zulfînaz (xeynî Meta Zulfînaz karê te bi kes û sazî û rêxistinek din be, zimanê te têra têkiliyê nake) 


te bixapîne, hêkên ne qenc bide te, (ger feraseta te ya ku te bi kurdiya navmalî bidest xistiye têra têgihiştina konektiya Meta Zulfînaz’ê bike) 


tu yê di cih de bizanibî ku ew cilq in (ma li tu yê madeyên kîmyevî yên jahrî bînî hişê xwe; asta zanatî ya ku te ji dayika xwe stendiye ev e ku; tu yê hêkan bidî ber guhê xwe biçelqînî; deng jê bê, bizanibî ku ew xera bûne.) 


û Meta Zulfê mafê te binpê dike ( radeya hişmendiya te), 


tu yê giliyê wê bi mêrê wê, bi Xalê Evrihîm de bikî (qada ragihandin û hiqûqê jî ji bo te heta vir e). 


Xalê Evrihîm hate rihmê û pereyê te li te vegerand da te, jixwe da; ger neda, tu yê pê re pevbiçî, bikî şer û qîrîn û , Xwedê neke qetl û xwîn... 


Divê tu jiyana xwe ya Kurdewarî, ya ku dewleta tirk pêşniyar dike, di gund de, di nav malan de derbas bikî ; debara xwe, aboriya xwe bi danûstendina hêkan bikî. 


Kurdo, Kurdê jiyana te ya kurd û Kurmancî di vê çarçoveya teng de heta nifşek an dimîne an namîne. Nifşa te çû ber rehma Xwedê, nasname ya te jî bi te re... 


Tinaz û henek li alîkî, divê Kurd dest û dev ji hemî daxwazî û xewn û weyalên xwe berdin û di van rojên nîqaşên çareseriyê de bi tenê, sirf, bes “ji kireşê heta zanîngehê” daxwaziya perwerdehiya mecbûrî ya bi zimanê xwe bikin. 


Hûn ê bibînin Îlker û Tayîb û Gul û Çîçek wê bi xweseriya dempkratîk jî, bi sîstema federatif û bi ya eyaletî qaîl bibin bi perwerdahiya bi Kurdî nebin! 


Tevn û dafik û xefika ku ew jibo me daxistine, yeqîniya we bi Xwedê be, ev e... dikin hestîkî bavêjin ber Kurdên her çar aliyan û welatê xwe li ber çavên hemî Kurdan şêrîn bikin û di nava çend deh salan de ne tenê ên bakûr, tevahiya Kurdan di kuçe û kolanên metropolên xwe de bikin tirk û bi vê yekê mexsed û mirazên dilê îtîhadî û Jontirk û Atatirkê xwe biqedînin; ên Tayîb û Başbûx jî serde... 
                                                                                           Mamoste Marûf

20.09.2009

Kurd û Umetparêzî û kûtxwurî û ûrtkorî

Kurd, piştî Ereban – em sedem û rê û rêbazên vê yekê bidin alîkî- hatin ser dînê Mihemed. Em encamên misilmanbûna Kurdan yên jiyana vê cihanê -ya derewîn- ya aborî, civakî û giyanî erdnîgarî bidin alîkî û bi gotinek gilover bibêjin; Kurd bi hatina ser hîdayetê “bihûşta rengîn a Xwedayê Jorîn a li cihana din” bi têra xwe heq kirin. Hin kes û kesayetiyên ji çîna hewas a (bi qewlê kurdan; bijarte û zana) yên Kurdan ji dewra tabîûn (ên sehabîyan dîtibûn) bigire heta dawiya dewra Osmaniyan, çi ji eşq û evîna Xwedê, çi ji tirs û xofa dojehê be, xwe bi fermanên Xwdayê Jorîn ve ewqas bi dil û can girêdan ku zar û zênç, kofî û kulfet, mêrg û zevî, pez û dewar, welat û netew, ziman û nasname tev dan alîkî û di rêya Mihemed (S.E.W. S) de carinan bûn canfedayên xwîna xwe kirî çavan, carinan jî bûn ji wan derwêş û alim û helbestvanên dilşewat û alîkî ve digiriyan şev û roj bi her dû çavan, aliyê din ve Jî dua û niviştan dikirin ji bo hakanên Selçûkiyan, xelîfeyên Ebasî û Emeviyan, padîşahên Osmaniyan ên di dilqê Xelîfeyên rûyê Cihan... Wek mînak; Sulhedînê me yê Eyûbî, Ebû Henîfe’yê me yê Xoresanî, melayê me yê Goranî, Fuzûlî’yê Beyatî, Nabî’yê Ruhayî, Nefî’yê hesenqeleyî, Seîdê Kurdî û nizanim kî û kê êdî... Ez ji wana re dibêjim Esilkurdên umetparêz ên pişt bi biyaniyan ve girêdayî. Bi mîlyonan kesên ji doxîna wan ketî, di dirêjahiya bi sedan salan de di nav birayên xwe yên misilman de ji binî ve bişifîn heliyan çûn. Bi mîlyonan Rewadî û Êlwarî yên ji pişta Sulhedînê me yê Eyûbî, li ser axa Azerbaycana veguherîn bûn bûn Ezerî. Bi deh hezaran hemwelatiyên Şêx Seîdê Kurdî, yên di dawiya sedsala XIX’an de dest bi hemaliya Xanên Stenbolê kiribûn di şêst heftê salan de, ji xizaniyê xelas bûn, hinek pûrt bi wan ve hat, bi tevahî veguherîn tirkên sipî. Neviyên ên din jî dîsa di nav gelên din de heliyan, winda bûn. Axir û aqûbet; ji wan ûrtkoran tu kes nema ku li ser gorên wan bisekinin bi kurdî bibêjin: “- Kalo, pîrê, vaye ez hatim!” û ji wan re fatiheke bixwînin; ji wan mezinên me yên berê re; yên bi nav û deng ên jibo dînê Mihemed û jibo Xelîfeyan bi zimanên wan ên Erebî, Farisî û Osmanî wek bilbilan dixwendin, wek Ristemê zal şer dikirin, wek ewrên bi şiliyê barkirî rondikan dibarandin... Dîsa ji heman nifşê hin kes û kesayetî derketin – bê ku xwe ji ol û mezheb bikin- ji refê xwe veneqetiyan, çi kirin bi zimanê xwe, li ser navê gelê xwe kirin. Ew jî bûn leşkerên Xelîfeyan û bi şûr êrişî neyarên dînê Mihemed kirin lê di şûna “Allah! Allah” de, digotin “elah, elah”... Ew jî lavayî Xwedayê jorîn dikirin, hêstir dibarandin; lê di şûna ku bibêjin; “Allah adin zîredelîm evvela; ...her îşî asan eder Allah ana”; digotin “ Hemd bê hed be bo xwedayê rebê alemîn; ew Xwedaye daye me dînê mubîn”. Ew kî ne? Elî Hrîrî, Baba Tahêrê Hemedanî, Ehmedê Xanî, Melayê Cizîrî, Şêx Seîdê Paloyî, Seyîd Rizayê Dêrsimî, Melayê Batê, Feqiyê Teyran, Celadet Bedirxan, Seydayê Cîgerxwîn, Mehmûd Baqsî, Şivan Perwer, Mihemedê Ûzin û filankes û bêvankes... Di sedsala XX û XXI. de, her çiqas ji bela polîtîkayên bişaftinê (asîmîlasyonê) yên dagirkeran gelek ji wan xwe ji ziman kiribin jî, tevahiya Kurdên tekoşer û azdîxwaz, bi taybetî serok û şervanên Tevgera Azadiya Kurd, li peyî van rewşenbîr û lehengan çûn û bi gotinên wan kirin; rabûn û rûniştandina wan şopandin; û şîretên wan kirin guhên xwe... Kî çi dibêje bila bibêje ev rê- bi qasî ku em pê dizanin- hezar sal e vebûye. Kes û kesayetiyên di vir de meşiyane di kozik û çeperên netewî de cihê xwe girtine. Belê beriya şoreşa Bûrjûvaziyê ya Fransî wek hemî gelan Kurd jî ji zanîna “netew-dewletê bêpar bûn; lê divê mirov -digel bi hezaran astengiyên derûnî, aborî û civakî - navekî li israra bikaranîna Zimanê Kurdî ya hin rewşenbîr û lehengên Kurdan ên dewra Ebasî û emevî û Eyûbî û Selçûkî û Osmaniyan bike...
...
Rabit ji me jî cihanpenahek
Peyda bibitin me padişahek
Şîrê hinera me bête danîn
Qedrê qelema me bête zanîn
... Ehmedê Xanî
Divê mirov ev Kurdên
stûxar, sêwiyên umetê, nivîskarên van beytên jorîn ên bi hesreta eferimekî xelîfe û şah û padişahan-ên Xwedê giravî parêzwanên hemî misilmanan- çûn ber rehma Xwedayê Jorîn”
û
binyatkurdan( kûrt kokenlî), yên pişt bi biyaniyan ve girêdayî; esilkurdên “methiyexwend û mersiyexwend” ên di koşk û serayên serdestan de bi îzet û îkram ezimandî, kurdên di nav zêr û zîvan de xeniqandî û gevizandî”
ji hevûdu veqetîne...
Îjar em werên ser diharê binyatkurdên pişt bi biyaniyan ve girêdayî yên kûtxwur (Kût; nanê ketî nav axa tedûrê û ji hêla mirovan ve nayê xwarin) ên îro... Çi îtîrafkar, çi çepgir, çi rastgir, çi umetparêz, ên dûrî rê û rêxistinên Kurdan, ên dûrî tevgerên azdixwazên Kurdan, ên neyarê tevgera Azadiya Kurd, tev bi hev re ji vê çînê ne. Ew tev li ser hev, lê carinan dor bi dor kûtxwurên desthilatdar û serdestên îro ne.
Ev nivîs têra hemî kûtxwurên esilkurdan nake, loma ez dikim hinek qala kûtxwurên îro yên ketine dilqê Osmanîparêzan bikim. Ew jî wek yên pêşiyên xwe dibistan û medresexwendî yên gelê xwe ne; lê di zimanê serdestan de wek bilbil in; ji wana pirtir jîr û jêhatî ne. Hevokên wan wek yên Fuzûlî û Nabî û Nefî bi şox û şeng, şêrîn û şekirî ne. Ew jî wek generalên dagirkeran ên pêsîr bi madalya û nîşan û bi tîtik û pîtikan xemilandî; ew ên xwedî bi dehan nav û ûnvanan; xwedî gelek ûnvan û payeyan in; şêwirmendê Şarederiyê yê esilkurd, ûstadek esilkurd, şêwirmendek serokwezîr ê esilkurd , rewşenbîrê esilkurd, civaknasê esilkurd, osmanîparêzê esilkurd, Îslamparêzek esilkurd, sîyasetmedark esilkurd, karsazek esilkurd, dîroknasê esilkurd, terîqneqşîyê esilkurd, televîzyongerokek esilkurd, dijberek esilkurd, Kurdek sipî hwd... Gelekên wan pêşiyên xwe digihînin şêx û melayên berê, yên di dema serhildanên kurdan de, destşûştî, lingşûştî li ser post rûniştî... Ew şecerexwendên ewqas jêhatî ne ku bi sedan bav û kalên xwe bê sekn û bê qerar li dû hev rêz dikin û dawiya dawîn xwe bi awakî bi nîjadkî an bi Şêx Evdilqadirê Geylanî ve an bi Xalidiyan ve an bi Ebasiyan ve girê didin û pesnê xwe bi vê esaletê didin, xwe pê mezin dikin; lê gava kesek rabe bibêje “ ez bi hezaran salan e Kurd im; ji Kurdan hez dikim” wî bi İrqçitî û nîjadperestiyê tewambar dikin û lê pêşniyariya “tecdîd-î îman û tecdîdî Nikah” dikin. Ew hemî dagirkerên li çar aliyê Kurdan, ji çermreşên Afrîkayê bigire heta Peştûnên Afxanîstanê, ji niştecihên girava Tîmora Rojava bigire heta Ûygûrên Çîn û Maçînê wek bira dibînin. Gava dikevin tengasiyê bi her dû çavan ser wan de digirîn; lê gava Kurdek ehlê Sinet mêyla kurdek elewî û Êzidî û yaresanî bike, an dilê wî bi Ermenî û Asûrî û Kildanyek bişewite, mafê wan rebenan jî biparêze; an jî bi demokrasîxwaz û aşitîxwazên Cihanê yên nemisilman re têkilîkî dayne di cih de bi termînolojiya serdest û dagirkerên hezaran salan dest bi dijûn û êrişan dikin: “ Kafirê bê dîn û bê îman! Dijminê Dînê Mihemed! Xurufiyê dojehmekan!” Hin caran jî bona ku her kes bizanibe ew ji wan ronakbîrên di zanistê de pir kûr û modern in; ji her dû cihanan( ser erd û bin erd) jî haydar in, bi têgehên nûjen ên ji lîteratûra – bi qewlê wan- ji kafirên bê dîn û bê îman deynkirî jî êriş û kufuriyan dikin: “sekûlerê di şopa Kemalîstan de!” “Ateîstê kurê satanîstan! Marksîst û Stalînîsto! Carinan jî xwe li bijîşktî û li hekîmtiyê datînin û teşhîs û tedaviya “Kurdên şiyar û bixwe hesiyayî” didin ser milên xwe:” PKK rewşa derûniya Kurdan travmatîze kiriye; divê ev travma bi rê û rêbazên Osmaniyan, bi waez û şîretên şêx û meşayîxan (bi yên bav û kalên wan ên hevkar; ne bi yên welatparêzan), bi biratiya misilmanên ehlê sinet û wel cemaat bê dermankirin... Di pêşniyariyên wan kûtxwuran de, di modela wan a ji ber pergala riziyayî ya Osmaniyan girtî de, Elewî, êzidî, Ermenî, Asûrî û kildanî tev li ser hev tebaya kafîrûn in û tenê layiqê baca “xerac û cîzye” yê ne... Her çiqas bi awakî aşkere nebêjin jî, bi ya wan jin û mêrên enî naçe ser sicdê, terkî selat, jinên porvekirî, sosyalîst, araqxwur bi tevahî rafizî yên gunekar in û ne layiqî hurmet û rûmet û nîmetan in; li wan maneyan digerin, fesala xwe bibînin wê qetla wan jî helal kin. Kûtxwurên Osmanîperest dijber û neyarên şêx û meşayîx û zana û mela û oldar û nimêjkarên Kurdan ên demokrat û azdîxwaz in. Niha ew hevkarên AKP’ê, endam û bendewarên post û meqamên li jor in; lê axir û aqûbet, dawiya dawîn, ew jî wek Nabî û Nefî û Fuzûlî, ebter û ûrtkor in. Mamoste marûf

Biranînek ji eydên berê yên Serhedê

- Kurê min, dîza girarê pir kelî ye; wê bibe dayne nav berfê, bila bicemide. Çawa ku mele got Elahû Ekber, zûka bîne ser sfrê. Nebî nebî mîna wê rojê tu dîsa nerijînî!

“- Wê dayê, her ro her ro çima ez? Ma Tehso jî vê ziqûmê naxwe?”

-D’ez qurbana wan çavên te yên reş belek; îro erefat e, ev xêr bila ya te be.

Tu ji Tehsîn mezintir î, baqiltir î... Ez ê piştî şîvê rûnêm, bêrikek mînanî çuwal bi dêriyê kurê xwe ve bidirûm. Tu dizanî rojî îro diqede, sibeh eyd e, tu yê ji dayika xwe re eydaniyê tovkî...

Tu rast dibêjî, dayê? Ka li kuye dîza girarê?”

Eyd ... Gava ev peyv li ber guhê min diket dilê min dibû civîkek navgundî û di hundir de dikir tepatep. Min zûka dîza girara bi kel anî derve, danî ser kurşe û di nav xewn û xeyalan de li benda ezana mele mam û mam...

Sibeh ez ê serê şeveqê rabim, dêriyê xwe yê cêb mezin lixwe kim, porên xwe şekim, kumê xwe yê ji pirtiyên rengbireng bidim serê xwe... Ma ez ê kîngê ji vî dêriyê qeremandol xilasbim; mîna mezinan şal lixwe kim? Wîîî Xwedê qe li hev neyne, Diya min wê dîsa moriya şîn bi tûncika min ve girêde... Ezê bêjim na, ewê bêje “tu yê nezerî bî kurê min!” Reşo jî yekî bi tûncika xwe ve bike ez ê jî pê qaîl bim... Erê, erê ez ê wer kim.

Gelo bêrika Reşo ji ya min girtir be? Na looo, xalojna min qe qêmîşî pirtiyan dike?

Gelo Zeze vê carê porteqalan bide an gûzan? Xwezila gûz bida. Par hejdeh gûzên min çêbibûn...

Kûçikên mala Hecî Xalis girêdayî bin? Heger Beredayî bin ez ê biqîrim; malêêê, kûçikê xwe girêdin, wa mêvan têêên!

Qeliya Meta min a Eyşo mabe tu divê? Bi Quran ez ê jê bixwazim, ma ne eyd e...

Kuro, Hecî Kalo dîsa ji min bipirse;
 “ –Sediyê min, sibeh ez werêm mala we tu yê çi bidî ber min?”

ez çi bikim, çi bibêjim? Guz? Na. Porteqal? Na. Mewûj û kişmîş? Na, na qutiya wî serqûçkî tijî ye. Hah, weleh min dît! Ez ê binê beroşê, binê şîr bidime kalo... Ma ji wî xweştir?

Gelo Nesîbeya jina Apê Evqadir, ji min dewa hêkên xwe bike û bibêje; kûçikê heram te çima diziya min kir; ez ê çi bikim? Na, na Xalê Evqadir pê re hêrs dibe dibêje; keçê eyd û erefat e; kêfa zarokan neşikîne. Kurê min bibêje ma ne hêkên apê min in; ez dixwum, ji kî re çi?

Silo’yê çarek (elewî) goşt bide ber me ezê bêjim na xalo; ez naxwum, mele gotiye destkoja we heram e. Gelo, dilê wî ji min bimîne? Namîne, namîne; ma dilê kesî ji gotinên mele dimîne!

Gelo ez çiqas eydanî berhevkim? Min bêrika xwe carek tijî bikira û bihatima malê û vala kira; carek din, carek din... Nîvrokî Xakî min li hespê xwe siwar bikira bibira gundê Kuneroviyê, li wir jî mal bi mal bigeriyam, paşê bi erebeya servekirî biçûma Erziromê mala Seyîdxan, mala Harûn, mala Hecî Baran, Mala...

Elahû ekber, elahû ekber!

Sibeh cejn e; cejna we pîroz û bimbarek be...
---------------------------------------------------------------------------
Dîz: qûşxaneya ji axê çêkirî
Dêriyê qeremandol: Berê dêrî li zarokên lawîn dikirin. Ew dêrî, ji pirtiyê reş ê erzan dihat dirûtin. Navê wî pirtiyî qeremandol bû.
Girar: Ev girar bi dew û dan tê çêkirin, li herêmên din wek “mehîr” tê binav kirin û nok jî dikeve nav û cemidî tê xwarin. li girara dew a Serhedê germagerm tê xwarin.
Kurşe: Berfa cemed girtî, berfa hişk.
Tûncik: Berê porên zarokên lawîn di tanga ser guhan de glover dihatin birîn û parçeyek por li ser eniyê dirêjkirî dihat hîştin. Jê re tûncik dihat gotin. Dayîk kumên rengînî çêdikirin didan serê wan û tûncikê tenê li derve dihîştin û morî, pelikên zêr û zîv pêve dikirin dixemilandin.
Mamoste Marûf

15.09.2009

http://www.vicdanfilmleri.org/?see=qhhmr

http://www.vicdanfilmleri.org/?see=qhhmr Hevalên hêja, beriya xwendina ev çend hevokên li jêr, divê hûn li lînka jor bitikînin û li kurtefîlma tê de veşartî temaşe bikin û dûv re dev bi xwendina nivîsa li jêr bikin Bayram Balci û hevalên wî yên kedkar re... We kurtefîlmekî gelek watedar û balkêş çêkiriye. We di xulekek de, di kuçekek de “kulek ji kulan” vegotiye. Ez we ji dil û can pîroz dikim. Hêvî û baweriya min ew e ku hûn ê, di rojên pêş de, berhemên hêjatir pêşkêşî mirovahiyê bikin. Di jiyana me Kurdan de ewqas êş û elem , bextreşî û serfirazî, evîn û rik hene ku bi hezaran fîlm û roman û çîrok û drama nikarin dawî lê bînin. Lê, digel vê dewlemendiyê ( gelo dewlemedî ye an malxirabî ye; em pir nekolin) nizanim çima, gelê me, xwe ji hunerê dûr dide, tenê bi çepikan pê şad dibe! Di vî warî de dixwazim bangewaziyek li hunermendên me bikim. Divê ew, ên ku parîkî be jî di şaxek hunerê de xwe dabin xûyakirin, di cih de bi rêya atolyeyan tu tiştekî di kîsê xwe de veneşêrin, ragihînin kesên din. Ev yek di nav gel de wê bibe sedema belavbûna hunerê û di encamê de hunermendên me bi giştî jê sûde werbigirin. Jixwe di civaka me de kesek bibe xwedanî huner û pîşe, di cih de ên din jî xwe lê digirin û yek kes, salekî de dibe hezar... Misqalekî Xêra feodalîteya me hebe ew jî ev e... Bala xwe bidinê, ji çolemergê çend Yilmaz Erdogan derketine... Bi taybetî di gundan de xort û keçên me yên pir û pir bi zên, jîr û jêhatî hene ku ji bela xizanî û bêkesî û şermokiyê di kuncikên xwe de rûdinên, dirizin diçin. Baweriya we bi Xwedê be , bi hezaran keç û xortên Kurd bona hînbûna pîşe û hunerekî bi xebata nanoziko ya bi deh salan qaîl in. Ma Yilmaz Guneyê me,Yaşar Kemal û Şivan Perwer û Evadalê Zeynikê, Şakiro û hemî dengbêjên me yên din - her yek ji wan hêjayî Homerosekî ye-zanîngeh qedandibûn? Ew jî stûyê xwe li ber hostekî tewandine, bi çav û guh, bi ked û xwîdan bûne xwedî huner. Cihû serê her qurbaneke komkujiyê berhemeke hunerî afirandin, diafirînin... Me hê, ji bo lehengekî xwe be jî, tiştekî bi rêk û pêk çê nekiriye. Ez çi serê we biêşînimn em gelekî bi derengî ketine; lê hê roj neçûye ava... Hê bi hezaran xulek, hezaran kuçe, bi hezaran jî kulên me hene... Xala zêrîn; wek Rojda Xanim jî gotiye; navê fîlma we kurdî bûya çêtir dibû... Wê gavê ew dibû malê gelekî ; lê naverok kurdî, nav Tirkî... Bi vî şiklî ew bê xwedî, li ber dîwaran maye... Hunermend, çiqas xweşikî û alozî û taybetmendiyên herêmî baş bibîne û vebêje yên gerdûnî(evrensel) jî ewqas dibîne û dikare vebêje. Çiqas xwe li herêma xwe bike xwedî, ewqas jî dibe navnetewî. ( Necîb Mehfûz;Wêjenasê Misirî; Xwediyê Xeleta Nobelê ya Wêje) We bi vî fîlmê, ziman ne tê de, tevahiya şertan aniye cih. Xwedê siûda we lê bîne... Bimînin di xêr û xweşiyê de... Mamoste Marûf

13.09.2009

Qûn tazî; tembûr dixwazî...


Kurd divê li ser dîroka nêz a Dewleta Tirk pir hûr û kûr rawestin. Wê ew, tê de rastî bi hezaran ecêbên kesnedîtî werên û polîtîkaya “Dewleta ebed mudet” a wan baştir fam bikin.

Nivîsa Xidir gewîş a li tenişta Kebanê pêşniyariya Las Vegas’ê dikir min jî di Rojnameya Tarafê de xwendibû û tê de tu tiştek xerîb nedîtîbû; jiber ku ez di wê baweriyê de me ku, “projeyên qirêj ên dewletê” li seranserî Tirkiyeyê û Kurdistanê ji berê berê de jixwe berdewm e... Lê bihna hin rewşenbîrên me bi vê pêşniyarê pir teng buye û hêrsa xwe di serê Xidir de dane der...

Va ye ez çend mîmûneyan ji kirinên dewletê didime we;

Beriya avakirina Bendava Kebanê, bi sed hezaran donim erdê gundiyan hatibû îstîmlaqkirin. Gundiyên Kurdên xizan û belengaz, di ber eraziyên xwe de ji dewletê bi mîlyonan lîra pere stendibûn. Bi rastî jî pereyekî mezin dabûn... Hin kes wê bêjin ev yek xêra Xwedêye, ser wan de barî ye.


Gelê me yê nezan jî wisa digot. Xalê Şêx Elîrizayê Septîoglî, wan rojan gund bi gund digeriya û ji murîdê xwe re pesnê Siloyê gavan dida û digot; geşbûna dînê Mihemed jî, dewlemendiya miletê me jî bi AP’yê(Partiya edaletê ya piştî darbeye 1960’an hatibû sazkirin) pêkan e!

Dibe ku ew rebenê xwedê, ji nezaniya xwe, bi dilê xwe yê sax van gotinan dikir. Ma rebeno, xefik û dafikên ku “Dewleta Ebed Mudet” dabû ber wan ji ku bizanibûya!

 
Werên guh bidin îja çi bû, çi nebû:

Mirîdên Şêx, ên rojeke de dewlemendî bûyî, bi tevahî gundî bûn...


Hê gundên xwe valanekiribûn ku bi mîlyonan pereyê girêdayî gihîştibû ber destê wan...

Ew nizanibûn ka bi vî pereyî çi bikin? Pîşe tune ye, ji bazirganîyê fam nakin, dewlet di şûna eraziyên wan de ax jî nedabû wan?

Ew ku de herin, çi karî bikin, şaş û mat mabûn ku...

Hema di wê demê de, çawa bû kes hê jî pê nizane, di Elezîzê de bi dehan pavyon û, kulûbên şevînî û malên randevûyê û qumarxane vebûn û gihîştin hewara wan bê war û bê karan...

Elezîz nava çend mehan de veguherî Beyrûda rengîn...

Mirîdên şêx jî bubûn wek prens û şeyxên Ereban... Kêf kêfa wan bû. ji xwe re di guhê Elezîzê de bi çend quruşan koxên xanîyan stendin; kofî û kulfet, zarok û zênçan avêtin binî; bi şalwarên xwe yên Qerejdaxî û û şewqeyên xwe yên şeş koşe berê xwe dan van warên kêf û evîn û teralî û zexeliyê; bona jibîrkirina derd û kulên dinyaya derwîn...

Pereyên xwe li van deran rijandin, xerckirin, xwarin, xilaskirin çû!

***

Mînakeke din, ji dîroka nêz a dewleta ebed mudet: Ji zarokatiyê heta xortaniyê jiyana min di navçe û bajarên Ege’yê de derbas bubû. Piştî darbeya leşkerî bû nesîb, ez çûm Kurdistanê. Xizanî, bêhêvîtî, ji hevûdu bêbawerî, tirs û xofa li ser gel, di kolanan de piraniya leşker û polîsan pir bala min kişandibû.


Roja min a ewil, ber bi êvarê, seba temaşekirina nûçeyan ez çûm qehwexaneyeke .


Piştî nûçeyan min hey dît xwediyê qehwexaneyê filmeke pornografîk avêt vîdeoyê!


Ji zarokên 9-10 salî bigire heta mêrên mezin, kursiyên xwe bi pêş de dan û çavên xwe kutan ekran; bê xem û bê xof lê temaşe dikirin ! Xwedêyo ev çibû! Ez di cih de ji wir derketim û ketim yeka din. Ew jî wisa... Yeka din, yeka din... tev jî wisa...

Piştî çend mehan ez li vir çavnasî bûm û min ji astsûbayekî pirsî: “ Hûn çima pornografiya li qehwexaneyan asteng nakin?

 
Min di jiyana xwe de li Manîsa û li Balikesîr û li Aydin’ê tiştek weha nedît...”

- Miletê vir bêexlaq e. Dev jê berde... Heta dibin terorîst bila bi seksê bilîbin, çêtir e...


Mînakek din; li hemî bajaran binêrin; navendên fihûşê li ku ne?


Çend nimûne li min; ên din hûn bibînin; Kerxaneya Stenbolê di taxa qedîm a Cihûyan de, hema bêje li tenişta Havraya wan e; ya Erzromê berê di nav taxa Kurdan de bû; niha nizanim li ku ye; ên din tev li taxên Qereçî û xizanan çêkirî ne...

***

Tiştek din; qumarxaneyên Tirkiyeyê çend sal berê, bi zora Dewletê bar kirin. Çûn kuderê? Qibris!

Çima ne Yozgat?

***

Çend sal berê bi destûra “emniyeta” dewleta ebed mudet, di Dêrsimê de bi dehan Xwedê giravî, restauran venekiribûn?


Di wan de bi sedan jin- Xwedê giravî wek garson- nedixebitîn?


Lê ji bextê wan re Şaredarî ket destê tevgera azadiyê û hêlîna wan xera bû, planên wan ên din jî ser de...

 
***

Gotina dawîn; Xidir Gewîş Dêrsîmî ye, gere baş bizanibe kux ev heştê sal e, dewlet dike di şûna ”karxaneyan” de “kerxaneyan” bide gelê me yê ji xizanî û ji birçîbûnê hal tê de nemayî, ji qidûman ketî...


Îjar Xidirê me jî rabûye qumarxaneyan ber me re dike...


Xidiro Keko, 50 sal berê li Kebana ku tu dibêjî bila bikin Las Vegas, me ji binî ve şêlandin...

Êdî me ne pere ye, ne pol e...

Qûn tazî, tu rabûyî ji me re tembûr dixwazî...

11.09.2009

Çavên te birijin ey bêxwedîtî!


Hêkên ku, rast-derew, ji binê kevirê li jor ê
bi çivîkan neqişandiyê derketine
Ev wêne ji hêla xwendekarekî min ê kevin ve ji min re hatin şandin.
Gelek mirovên me ji xwe re kirine kar, li çiya û banî û zozanên Kurdistanê li pey zêran digerin... Kîjan kevir û zinar, ên “xwedî taybetmendiyên xwezayî û dîrokî ” li ber wan dikevin qet qetî, parçe parçeyî dikin.

Destê wan digihîje kîjan diwarên xirbeyan, wek xiltên kor heta binê hîman(temel) dikolin, hilwedişînin, serobino dikin...
Tu dibê qey bûne Cengîz û Tîmûr û bi welatê xwe ketine; kevir li ser kevir nahêlin; dirûxînin, wêran û wêrtas dikin... Ji bo xatirê Xwedê bifikirin, çavên xwe li seranserî Cihanê bigerînin hûn welatek evqas bê xwedî û stûxar dibînin ku dewleta- xwedê giravî - li serî alîkî ve, gelê xwediyê wî- dîsa Xedê giravî- alîkî ve bibin yek û bermahiyên wî yên herî giranbiha yên ji bav û kalan yadîgar bi bendavan; ew jî nebû bi bêr û tevir û geran û loman ji holê rakin?

Erdnîgariyek evqas bêsiûd û bê êxbal heye ku dîroka wê, şopên şaristaniyên wê bi destê ewladên wê bên paxişkirin û şûştin! Ev çi xezeb û bobelat e ser me de hatiye?
Ew her dû çivîkên li jor êdî tunene! Ew zinarê li jor; ew warê ku herdû çivîkên reben ji bextê xwe re bi hezaran salan e li ser koça xwe danîne, bi destê nezaniyê, bi destê çavbirçîbûnê, nan na wele bi destê talankeriyê hatiye hûr hûr kirin, parçekirin, ji holê rakirin... Ji binî jî-rast derew- ew her dû hêk derketine û- di ber wan de bimîne, ji zikê wan dernekeve- bûne para devê wan rawilan...

Di nav şert û mercên şer de xwediyên vî welatî, yên ji dil û can, firsenda xwe nedîtin ku bi têra dilê xwe li axa xwe xwedîtî bikin, bermahiyên dîrokiyên wê, berhemên devkî û nivîskiyên wê, dar û berên wê, teyr û tirûlên wê biparêzin û bêkêmasî ragihînin nifşên pêşerojê. Lê piştî aşitiyek bi rûmet divê em bi tevahî mil û zendên xwe badin û welatê xwe yê bi destê neyar û nezanan wêran û wêrtaskirî şên û aram kin. Têbinî:Ez rondikên çavan didim alîkî û ji hevalên dîroknas û arkeologan dipirsim; gelo ev bermahiyên kîjan gelî, kîjan serdemê ne? Ew çivîk ne teyrên tawus ên Êzidiyên me bin? Bi qasî ku ez dizanim di mîtolojiya Mezopotamyayê de teyr xwedî taybetmendiyeke pir mezin e. Ger we tu tiştek jê dernexistibe, ji kerema xwe re ev wêneyan rabighînin hin kesên pîspor; ka ew çi dibêjin? Bi ya min hêk ji binê wî kevirî derneketine; jiber ku ew dirufîn objeyên nû yên li atolyeyên kevirê seqî yên îro(atolyeyên mermeran) tên çêkirin. Mamoste Marûf mamostemaruf@yahoo.fr

10.09.2009

Yadê! Dayê! Dayikê! Mama!

(Ev wêne çend meh berê li Stenbolê di dikaneke
kevnefroşiyê de ket ber destê min. Li paş wê
bi destnivîsek pir kevin “jinikeke Kurd li ber
şikefta xwe” hatibû nivîsandin. Bi ya min ev
wêne ji hêla leşkerekî dagirkeran ve hatiye
kişandin; jiber ku bi gorî mantalîteya dagirkeran
Kurd “şikeftmekanên hov” ên paşverû ne.
Gelên Kurdistaniyên din- bi taybetî Ermenî jî
wisan... Dagirker dikin Kurdan û ê din bi pêş ve
bibin, ji xerabiyê xelas bikin! Lê gava Kurdek li vê wêneyê mêze dike dîroka
nêz a Kurd û Kurdistanê di ber çavê wî/wê re
derbas dibe. Bîranînên wan ên bi êş û eleman,
bi hewar û qîrînên dê û bav û kalan barkirî û
di nav dilan de veşartî dibin rondik û careke
din xwe didin der. Mirov dixwaze ev dayîka li ser
kaxiz werê ziman; em lê bang bikin
û jê pirske, ka kê ye: )
Yadê, Dayê, Dayikê, Mama!
Jibo xatirê Xwedê tu bêjî; tu ji ber kîjan serdema bi êş û bi elem mayî? Tu ne xwîşka Şêx Seîdê Kal, ê li ber mizgefta Ûlûcamiya şewitî darvekirî bî û li ber xirbeyê mala xwe ya li Qolhesar a Xinûsê li benda cinazeyê wî yê pîroz hew mayî bî? Tu ne Bercûhiya jina Istepanê Daronî yê şoreşger; mamaya(dayîk) çar tixan(xort) û sê axçîkan(keç) ên bi destê leşkerên tirkan, bi tirpanan qet qet kirî, dûre bi mêrekî heftê salî yê talanker û xûnxwar re bi darê zorê mehrkirî bî? Tu ne ji Milazgirê, Gulperî ya kor a jina Xalê Evla yê ku bi dilê xwe kulfetên xwe hiştîbû çûbû Çanaqaleyê û ji tirkan re leşkerî dikir; dayika Eto, Sêvê, Gulî, hesen, Tajdîn û Serveto bî!Tu ne ew a jiber ku ji herdû çavan mehrûm bû di maciriya reş a 1916’an de di gundê xwe de bi tena serê xwe -bê ku bizanibe ew tev ji zû ve li serê çiyayan ji birçîna mirîne- bi hêviya vegera zarokên xwe sih salan li ber deriyê malê rûniştî mayî bî? Tu ne Xezala Dayika Xelîlê Qaso yê di çardeh saliya xwe de bubû şervanê Serhildana Şêx Seîd û piştî serhildanê di mal de di nav nivînan de razayî ji hêla leşkeran ve hatibû kuştin bî? Tu ne jina Zeynelê Hozatî, dayika Elî û Soro û Narê ya di 1938’an de di şikefta serdestê gund de li ser hev hatibûn kuştin bî? Ew a jiber vê yekê aqilê xwe zayî kiribû û bi tena serê xwe li ber diwaran mabû bî? Tu ne Gewrê bî? Dayika Evkerîm, Hîvê, Paşa û Gogê ya sêwî yên Serhildana Agirî yê bî? Ew jinika Diyadînî, ew a hemî mêrên gundê wê hatibûn kuştin, zarokên wê hatibûn sirgûnkirin lê ew xwe dabû erdê, kiribû eynat gundê xwe ne terikandibû... Tu ne Şarê ya Mereşî ya di 1978’an de sê kurên wê bi destê dagirkeriyê ve hatibûn kuştin; ên mayî ji Almanyayê bigire heta Avustralyayê jihev belabelav bûyî bî? Tu ne ew a bi hesreta dîtina zarokên xwe par ne pêrar mirî bî? Tu ne yek ji wan dayikên Sîlopi û Licî û Batmanî û Nisêbînî û Amedî bî? Ji wan ên bi hêviya hembêzkirina hestiyên zarokên xwe porên xwe sipî, çavên xwe kor, umrê xwe pûç, dikin bî? Mamoste Marûf

5.09.2009

Kilama Receb Ûslî û Ayfera Delal


(Min ev kilam, di 10’ê Cotmeha sala 1999’an de avêtibû ser erdheja mezin a ku wê salê li Adapazari qewimîbû)

Hewar lêlê hewar lolo hewar lolo

Li derûdora Marmarayê erd hejiyaye bi ser de lehî û tofan e.
Bi deh hezaran meriv di bin xirbeyên mîrat de asê mane.
Sê şev û çar rojên reş-tarî di ser de çûne gazî û hewar û eman e.
Felek mala te xera be, te Siloyê Gavan kir mîrê mîran qumandarê heft ordiyan e.
Ocaxa te kor be te Eco yê Kurikê Reş da ser serê pênc sed parlemanan e.
Qêrîn û gazî û hewarên zarokan gihîşte Îngilîstan û Aleman e.
Hela bala xwe bidê ti deng dernayê ji van marisên marisan e.
Hewar lêlê,  hewar lolo hewar lolo,
Hewar lêlê. hewar lolo, ez rebeno.
Ha hûûû...

Wetencahş Receb Ûslî ji nav enqazan serî rakiriye.
Hayê wî ji bayê felekê qe tinîne.
Ji wî trê ser wan de girtine neyarên Tirkiyê ye.
Berê xwe dide Ayferê, xanima malê ye.
Bala xwe didê ew di nav xwînê de digevize, nîvruhî ye.
Dibêje hêsîrê, rebenê, porkurê rabe mala me xera bûye. Pkk’ya bolucî nîvê şevê me bomberan kiriye.
Ez şahid im, min bi çavên serê xwe dîtiye.
Va ye guh bidê kerba wan bi bombeyan daneanîye.
Îja ji sibê de bi lom û çakûç û teviran pê ketine.
Dikin ew çend kêranên mayî jî ser me de bînin xwarê ye.
Ha hûûûû...

Ayferê serê xwe bi zorî rakir got lolo Recebo bextreşo wetencahşo
Çima naçî Koşka Çanqayayê gazî Silo û Ecewît nakî.
Çima general û amîralên me yên qehreman Ji bo operasyoneke taybet dawet nakî.
Çima ez dilegurê, lê îro çi bikim stûxwarê, bi dengê Hesenîkê min ê Mutlîcan dilşad û bextewar nakî.
Na na welle va ye ez dimirim Çima Şêx Fetulayê Gulen û Seydayê Zekeriya Beyaz û Yaşar Nûrî ji bo min li hespên boz û rehwan siwar nakî.
Naynî ser cinazê Ayfer Xanima xwe ya delalî Wê bi telqîn û diayê wan bimbarekan ber bi bihûştê ve birê nakî.
Hewar lolo hewar lêlê, hewar lêlê,
Hewar lolo hewar lêlê ez rebenê...

Watancaş Ûslî serê xwe ji bin enqazan rakiriye.
Bala xwe didê bajar serobino tev xerabe ye.
Guhê xwe dide radyoya xwe ya  tim TRT ye
Sipîkerê bêyom dibêje şer nîne, erd e.
Ji bextê wan re nîvê şevê tu dibê hêlekan e, wer hejiya ye.
Heyfa wî nayê bi Ayfera wî ya delalî.
Heyfa wî tê dewleta qehreman di xewa şêrîn û şerîf de mayi ye.
Ha hûûûû...

Receb dibêje Ayfer delal werê destê xwe bide destê min qedera me mirin be jî bi hev re ye
Em ê lêxin herin tirba Mistefa Kemal li Enqereyê ye.
Anitkabîra rengîn pir zexm û qewî ye ji serî heta binî ji hesin û çîmento ye.
Heştê salên cumhûriyetê ye ti kesî bînayek bi vî rengî nedîtiye.
Bi sê telaqan hêviya xelasbûnê dîsa di siya miriyan de ye.
Hewar lêlê hewar lolo hewar lolo
Hewar lêlê hewar lolo ez rebeno Recebo.

Telewîzyonan anons kir bi bîst û sê qanalan.
Dibêjin rê girtî ne, pir hilweşiyane li her aliyan
Dozer û makîne çûne hewara general û amîralan.
Ji Receb Ûsli û Ayfera Delalî re mane rêyên goristanan.
Ha hûûû...

Receb dibê Ayferê, xanima minê were em herin goristanê di biniya bajêr de ye
Em gorên  xwe bi xwe bikolin hê di me de parîkî can maye
Ez sond bixwim bi serê Gazî mistefayê Kemal, tu dizanî pir qehreman û zana ye.
Pêşî li me zivistan e berf û baran û sur û serma ye.
Birçîbûn û tazîbûn xelata ser de ye.
Em ê biqerisin bibin bêton bi navekî din çîmento ye
Tu dizanî ew di xaniyan de teberik e, di peykerên Ata de xizne ye
Xema min nîne bila bêjin Receb Ûslî kerekî ji derhanê bû
Bes bila nebêjin ew xwedî dewleteke xwedan heştsed hezar leşker bû
Dîsa jî bi hesreta kerîkî nan û nivînek li koşekî nexweşxanê çû...
Ha hûûû...
Ez vî kilamî yadîgarî dengbêj Zulkîfê Qado yê Tatosê dikim.

EZ ÇAWA 4Ê GULANA 1961’AN Jİ DAYÎKA XWE BÛM?

  Salên salixa ji dayîkbûna min didin, salên bi cih kirina serweriya komarê bû.   Ji Enqereya kambax wêdetir demokrasî û azadiyeke nîvçe, li...

Nivîsên zêde hatine xwendin