Biranînek ji eydên berê yên Serhedê

- Kurê min, dîza girarê pir kelî ye; wê bibe dayne nav berfê, bila bicemide. Çawa ku mele got Elahû Ekber, zûka bîne ser sfrê. Nebî nebî mîna wê rojê tu dîsa nerijînî!

“- Wê dayê, her ro her ro çima ez? Ma Tehso jî vê ziqûmê naxwe?”

-D’ez qurbana wan çavên te yên reş belek; îro erefat e, ev xêr bila ya te be.

Tu ji Tehsîn mezintir î, baqiltir î... Ez ê piştî şîvê rûnêm, bêrikek mînanî çuwal bi dêriyê kurê xwe ve bidirûm. Tu dizanî rojî îro diqede, sibeh eyd e, tu yê ji dayika xwe re eydaniyê tovkî... “

Tu rast dibêjî, dayê? Ka li kuye dîza girarê?”

Eyd ... Gava ev peyv li ber guhê min diket dilê min dibû civîkek navgundî û di hundir de dikir tepatep. Min zûka dîza girara bi kel anî derve, danî ser kurşe û di nav xewn û xeyalan de li benda ezana mele mam û mam...

Sibeh ez ê serê şeveqê rabim, dêriyê xwe yê cêb mezin lixwe kim, porên xwe şekim, kumê xwe yê ji pirtiyên rengbireng bidim serê xwe... Ma ez ê kîngê ji vî dêriyê qeremandol xilasbim; mîna mezinan şal lixwe kim? Wîîî Xwedê qe li hev neyne, Diya min wê dîsa moriya şîn bi tûncika min ve girêde... Ezê bêjim na, ewê bêje “tu yê nezerî bî kurê min!” Reşo jî yekî bi tûncika xwe ve bike ez ê jî pê qaîl bim... Erê, erê ez ê wer kim.

Gelo bêrika Reşo ji ya min girtir be? Na looo, xalojna min qe qêmîşî pirtiyan dike?

Gelo Zeze vê carê porteqalan bide an gûzan? Xwezila gûz bida. Par hejdeh gûzên min çêbibûn...

Kûçikên mala Hecî Xalis girêdayî bin? Heger Beredayî bin ez ê biqîrim; malêêê, kûçikê xwe girêdin, wa mêvan têêên!

Qeliya Meta min a Eyşo mabe tu divê? Bi Quran ez ê jê bixwazim, ma ne eyd e...

Kuro, Hecî Kalo dîsa ji min bipirse;
 “ –Sediyê min, sibeh ez werêm mala we tu yê çi bidî ber min?”

ez çi bikim, çi bibêjim? Guz? Na. Porteqal? Na. Mewûj û kişmîş? Na, na qutiya wî serqûçkî tijî ye. Hah, weleh min dît! Ez ê binê beroşê, binê şîr bidime kalo... Ma ji wî xweştir?

Gelo Nesîbeya jina Apê Evqadir, ji min dewa hêkên xwe bike û bibêje; kûçikê heram te çima diziya min kir; ez ê çi bikim? Na, na Xalê Evqadir pê re hêrs dibe dibêje; keçê eyd û erefat e; kêfa zarokan neşikîne. Kurê min bibêje ma ne hêkên apê min in; ez dixwum, ji kî re çi?

Silo’yê çarek (elewî) goşt bide ber me ezê bêjim na xalo; ez naxwum, mele gotiye destkoja we heram e. Gelo, dilê wî ji min bimîne? Namîne, namîne; ma dilê kesî ji gotinên mele dimîne!

Gelo ez çiqas eydanî berhevkim? Min bêrika xwe carek tijî bikira û bihatima malê û vala kira; carek din, carek din... Nîvrokî Xakî min li hespê xwe siwar bikira bibira gundê Kuneroviyê, li wir jî mal bi mal bigeriyam, paşê bi erebeya servekirî biçûma Erziromê mala Seyîdxan, mala Harûn, mala Hecî Baran, Mala...

Elahû ekber, elahû ekber!

Sibeh cejn e; cejna we pîroz û bimbarek be...
---------------------------------------------------------------------------
Dîz: qûşxaneya ji axê çêkirî
Dêriyê qeremandol: Berê dêrî li zarokên lawîn dikirin. Ew dêrî, ji pirtiyê reş ê erzan dihat dirûtin. Navê wî pirtiyî qeremandol bû.
Girar: Ev girar bi dew û dan tê çêkirin, li herêmên din wek “mehîr” tê binav kirin û nok jî dikeve nav û cemidî tê xwarin. li girara dew a Serhedê germagerm tê xwarin.
Kurşe: Berfa cemed girtî, berfa hişk.
Tûncik: Berê porên zarokên lawîn di tanga ser guhan de glover dihatin birîn û parçeyek por li ser eniyê dirêjkirî dihat hîştin. Jê re tûncik dihat gotin. Dayîk kumên rengînî çêdikirin didan serê wan û tûncikê tenê li derve dihîştin û morî, pelikên zêr û zîv pêve dikirin dixemilandin.
Mamoste Marûf