Parlemanên Kurd en AKP'ê etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Parlemanên Kurd en AKP'ê etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

3.03.2009

Kurdên asîmîlîyekirî wê serê kî bixwin?

Mirov dikare bêje; êdî li Asyaya Biçûk, ji ber bi dehan zimanan ku heta dawiya hilweşandina Dewleta Osmanî jî li ser xwe bûn, du “ziman ên zikmakî” yên zindî bi tena serê xwe mane; Tirkî û Kurdî... Ev her dû ziman di heman demê de du bere(enî, alî) yên dijber in: ji wan yek bere ya kapîtalîzmê û şovenîzmê û kevneperestî û nijadperestî û dîktatoriyê ye; ya din bereya demokrasî û azadiyê ye.Bereya yekemin hemî gelên asîmiliyekirî yên durû, kapîtalîstên piştgiriyên emperyalîzmê, olperstên bazirgan, mîlîter û mîlîtarîstên faşîst di kozikan de (mewzî) bicih kiriye. Bereya duyemîn; ji gelê kurd û heval û hogirên wî, ji gelên ji êşa asîmîlasyonê bêzar, ji sosyalîst û misilmanên ji dil, ji kedkar û xizan û belengazan û ji ronakbîrên bi anor û bi rûmet lêkirî ye... Bi ya min nîşane û kaxizê turnesolê ya bereya demokrasiyê ne Kurd û Kurdistan e; bi tenê ziman û nasnameya kurda ye... Ji ber ku “yên xwedî hişmendî û yên ji dîrokê hayîdar in” baş pê dizanin ku li ser vê erdnigariya kambax, tu netewekî misilman, bê ziman û bê nasname duh liberxwe nedaye, îro hew dikare liberxwe bide! Bê ziman û bê nasname kerên guh-sist ji dizanin ku çi kurd dibe kurd, çi Kurdistan dibe welatê wan... Di serî de divê kurd, dûvre jî heval û hogir û piştgirên wan bizanibin ku: Kurdekî bê ziman “Kurdboregî”ye; xwarina “ser lingan” ên hemî peyayan e... Kurdên bê ziman û bê nasname wek “gelên Anatoliyê yên asîmîlekirî” pehlewanên nanoziko yên xelkê, fêlbaz û konek û takiyekarên siberojê ne... Kurdekî bê ziman û bê nasname Îdrîs û Şêx kamûranê(!) Bedlisî ye... Kurdên bê ziman û bê nasname Beko yê Ewan û Rêber û Dîyap ên berê; “60 parlemanên AKP’î yê iro” ne... Tetîkkêş in, xwînxur in celad in, dizên nîvê şevan, “kapkaççî” yên navrojê ne... Ji ber vê rastî ya evqas zelal; îro çi tirk, çi ereb, çi laz û çerkez û pomak û ermenî; çi sunî çi elewî ; çi sosyalît çi lîberal; çi kedkar çi ronakbîr, çi aşitîxwaz hemî canik û camêr divê li pişta Tevger a Azadiyê ya Kurda rabîn, hevkariya wê bikin. Bi zanetî, bi dilgermî û bi dilsozî, rasterast Kurdîheziyê bikin û pêşî li asîmîlasyona Kurda bigirin... Ewilê ewil ji bona ewlehiya can û malên xwe... Çima? Ji ber ku kurd qet naşibin gelên din ên ji kafkasan û ji balkanan hatine Anatoliyê. Ev gel, dora pêşî li wan deran bi destê Bulxar û yunan û sirb û bulxar û yunan û sirb û ûrisan hatibûn kedîkirin; ligel helîmî û selîmya wan, li Anatoliyê bi destê tirka ji binî ve hatin xesandin. Lê kurd, zarên azadên çiyayan in... Kedîkirina wan a bi destê biyaniyan li alîkî, yên ji tevgera azadiyê dûr in, guh nadin bavên xwe jî û ji bo seyek gurêx deh mêran dikujin, jin û makên xwe jî ser de! Bazil Nîkîtin derheqê edebiyata kurdî ya devkî de dibêje “ tê de azadî û serbestîyeke temam, heta meriv dikare bibêje anarşiyeke gotin û vegotinê heye” Mehmet uzunê meyê gorbihûşt vê nêrînê jidil dipejirîne û wê wekî sedema bêdewletbûna kurda dibîne û wiha lê zêde dike: “... welê dixuye ku çêbûn, rabûn û rûniştina wan, di tu warî de, li disîplîn û li dîsîplîbûnê nayê” ( Mehmet Uzun, Destprka Edebiyata Kurdî, Weşanên İthaki-2005, rûp:37) Kurd ên duh ên bê pergal û bê serî û bê berate , bi tevgera azadiyê re ev sih sal e, xwe bi sazî û dezgeh, bi kitêb û pênûs dikin... Kurd, çav lê ne, wek 12 hewariyên Îsa, wek sehabiyên dewra seadetê, wek şoreşgerên komûna Parîsê li seranserê cihanê bibin pêşengên azadî û serfiraziyê... Gotina xwe ya a dawî pêşkêşî “hemû mirovên li ser axa vî welatî dijîn û dixwazin ev çend rojên vê cihana derewîn bi hev re, di nav aşitî û aramiyê de derbas bikin” dikim û dibêjim; hûn in hê nikarin bi hezaran xwînxwar û takiyekar û diz û mafyakar û çeteçî û talakeran; de ka hûn ê çawa bikaribin bi 20-25 mîlyon Kurdên asîmîlîekirî û “ji mirovatî kirî” wek neviyên rûm û laz û çerkez û gurcî û abhaza û roman û pomak û arnawutan, cehşên kurda jî ser de; yên li Trebzon û li Sakaryayê û li bozûyûkê derpê “ji qwîn” avêtî! Mamoste Marûf

EZ ÇAWA 4Ê GULANA 1961’AN Jİ DAYÎKA XWE BÛM?

  Salên salixa ji dayîkbûna min didin, salên bi cih kirina serweriya komarê bû.   Ji Enqereya kambax wêdetir demokrasî û azadiyeke nîvçe, li...

Nivîsên zêde hatine xwendin