17.11.2013

Kilsoyê Hevrişîmfiroş





Kilso,  merivek pir bi fen bû. Debara xwe bi danûstandinê dikir lê, çi danûstendin! Kî lê  biqesidiya heta  derbek jê nexwara, nehata xapandin  sikura xwe jê xelas nedikir…

Berê pirtî û tayê hevrişîm pir û pir giranbiha bû; ewqas ku wekî  zêrê zer, pereyê girêdayî  pê bazirganî dibû. Çi kêm çi zêde, hevrişîmê  barê teşiyekî  hêjayê berxek bû.

Rojek Kilsoyê me yê rovî ji yekî  lepek hevrişîm bidest dixe, tîne malê.  Bala xwe didê ew qeşek e,  qasî pûrta çivîkekê ye lê, dîsa jî di nav gund de kî li ber bikeve pesnê xwe û hevrişîmê xwe dide; dibêje;  “min dest bi hevrişîmfroşiyê kiriye; ez êdî ne ji wan bazirganên navgundiyê para devê we ; ez Kilsoyê bazirganê bazar û çarşiyên Wan û Amedê  me”

Nav û dengê Kilso û hevrişîfroşiya wî li ber gohê brayê wî yê mezin jî dikeve; diçe cem; lava û rica, jê daxwaziya hevrişîmê barê çend teşiyan dike.

Kilso dikeve nav tatêl û  dudiliyeke mezin: Hevrişîmê xwe bi drustî bidê, sermiyana jixwe tüne ye wê ji binî ve bi erzanî ji dest biçe; sextekarî bike; sibê  ew ê werên rûyên hev, nabe. Nedê;  li darê dunê ew e; kekê xwe ye; gere meriv bêxatiriya wî neke…

Her cara ku  birayê wî jê daxwaziya hevrişîm dike  Kilso xwe kerr û lal dike… 

Rojek,  du roj, sê roj… Dibîne ku kekê wî  belaya xwe jê nake; bi êvarkî lêdixe diçe mala wî, jê re dibêje; "wele keko ez ê serê  sibê bi karwankî  biçim Amedê; min dil heye  hevrişîmê xwe  bi xweş buhayek li wir bifroşim, bikim sermiyan; ji wir biçim Helebê; barek hevrişîmê qenctir û erzantir bistînim; para birayê min bila deynê stûyê min be; ez ê bi xwe re bînim, bêpere bidim.

Lê bira dîsa dide zora xwe, hevrişîm ha  hevrişîm… Kilso îcar dixwaze bi helbesteke lê vegerîne. Dibêje:

“Birayo, ez terim tu dimînî

Ew dilive tu dibînî

Paşê dile te ji min nemine”

Bira di mejiyê xwe de dibe tîne, ji gotinên wî  ti tişt nakeve serî; ji ya xwe nayê xwarê.  Jê re dibêje; “heyra, dilive nalive, bi te ketiye! Tu wî hevrişîmî  bide min… Ma ne bi pereyê xwe ye! “

Kilso paşstûyê xwe dixurîne; ne bi dil be jî dibêje erê Lê, şertê xwe jî Ji kekê xwe re dibêje:

 “Keko, serê sibê ez ê bi azana dîkan re rabim birêkevim; tu yê ber bi nîvro werê malê  hevrişîmê xwe ji bûka xwe bistînî bibî lê; sermiyana min ew hevrişîm e tu pê dizanî; divê tu heqê wî aniha pêşîn bidî”

Kilso bi  kîlo û bi gram û dirheman bazara xwe dike; perekî xweş ji birayê xwe distîne; lêdixe diçe mala xwe…

Sibetirê birayê wî  bi kêf tê mala Kilso; ji jina wî hevrişîmê xwe dixwaze; jinik   glokeke mezin, gelek jî giran  hevrişîm dide destan…  

Ew  hevrişîm dixe bin çenga xwe; bi lez û bez tê malê…

Rebeno ji bayê felekê bêhay e.  Glokê datîne ser sewkiya odeya mêvanan; xwe dide hemberî wê, pala xwe dide diwar rûdinê; bi kêfxweşiyeke mezin ji dûr ve  li gloka hevrişîmê çîlspî temaşe dike.

Lê qasek şûn de,  bala xwe didê çi bibine! Gloka wî  hêdî  liviya, liviya; paşê bi gavên  hûrik hat, hat li ber çoka wî nesekini…!   Goh lê dirêj dibe, şaş û mat dimîne.  Lahzekî şûn de hişê wİ tê serî;  destê xwe dirêjî  gilokê dike; bi serê tayê hevrişîmê ve digire hêdî hêdî dikişîne vedike, vedike…  Xwedêyo ev çi ecêb e!

Kilso tu çibikî? Biçî  ji nav zeviyan kûsiyek girê geriyayî bibînî;

wî bikî zembîlekî li pişta xwe bikî, bînî;

parîkî hevrişîmê xwe  lê bigerînî; ji wî hevrişîmê bi qasî tûncika zarokekî,   glokeke mezin  hevrişîm derînî;
di gundê biçûk de navê bazirganê mezin bi xwe ve daynî…
                                                                 Mamoste Marûf

30.05.2013

Kekê Nizamettin Ariç, ne xwezî bi wan dewr û dewranan


Di salên 70 yan de nifşa me  di kemla xortaniyê de bû. Dinya li ser gohekî me, feleka  xayîn  heşayî canik û camêran, kûçikê ber deriyê me bû.

Digel bindestiya me, nizanim çima gelek hêviyên me yên mezin jî hebûn: Em şoreşger bûn; me yê cihanê ji hemî neqencan, ji xwînmijan, ji kedxwuran bişûşta, hêlîn li wan biherimanda dawî li xweş dewrana wan bianiya. 

Hûn ê bipirsin ka Kurdayetî, ka Kurd û Kurdistan?

Ew, wek hemayîleke pir efsûnker, xenîmker lê,  te digot qey malê diziyê bû…

Me, di şuna ku bi stûyê xwe ve bikira, hemaîla xwe xistibû nav heft laçikan, di nav dilê xwe  de vedişart; bi kilamekî ji welat ê salê carek li ber gohê me diket, bi lo lo’yek gundî yê bi şaşitî ji deve yekî derdiket, bi serûgohê merivek perişan ê li bazara emeleyan , bi girêdana kurdewarî ya jineke reben a li ber deriyê nexweşxaneyek, bi dîtina zarokek qemerê çavbelek diket bîra me.

Bi bîr anîna Kurd û Kurdistanê, heger cih li me xalî  bûya, me bizanibûya ku kes me nabîne-bi me nahese, dibû kûrîna me, em bi halê xwe  yê perûperîşan digiriyan.

Di şevên  reş tarî de me xwe dispêrt tenêtiyê, serî dikir bin lihêfan, diçûn welat, dibûn Kurd, dibûn torinê malmezinên eşîra xwe, dibûn “mektepliyê delalî”yê ber dilê dê û bavê xwe, dibûn lawikê jîr û jêhatiyê gundê xwe, dibûn berdilkê Zozan û Eyşoka bejnzirav, lêvtenik û xebrxweşa xwe lê, gava dibû sibe…  Me çavê xwe vedikir perr û bask û qidûm li me dişikestin…  li ber eynika serûçavşoyê li xwe dinêrî; wêy bavooo! Em, li vî welatê xerîbiyê, li gohê yurdekê gemar ê bi tirkên nezan û xizan û belengaz û xiloxwar serqûçkî tijî … Hela li vê ecêbê li vê gosirmetê, li ber çavê wan rewilan em in Kurd Memet, em in çiyayiyên har û hov, em in “kiro”yên bêrûmet…

Ji vê rewşê jî ecêbtir, neteweke bi serjimarkî bi mîlyonan, her roj bi navkî, eşkera, li ber rûyê wê disekinîn, ewî  dixistin qûna kûçikan, dihat bêrûmet kirin, qedr û qîmeta nedidanê qasî şekaleke ser sergoyan, dîsa jî ewladek wî ranedibû, nedigot ;“ êdî bes e!” tif nedikir nav çav û rûyê dagirkeran…

***
Wan salan Televîzyon, ew jî  reşbelek, bi yek qanal, bi yek netew û bi yek bîrdozî, hê nû ketibû nav gel. Ew wekî hêkeke reş û spî bû. Tirk û tirkayetî û Kemalîzm spîka wê; nirx û hêjayiyên Kurdan di serî de, hemî gel û netew û bîrdozî û rabûn-rûniştinên din reşika wê bû.   

Derketina ser ekranê televizyona TRTê  bi serê xwe serkeftineke pir mezin bû. Bo  hunermendekî dev bi kurdî,  ev yek ji xewn û xeyalan jî wêdetir bû .  Me hewiya xwe bi stranbêjên bi dirufkî Kurd, yên bi devkî diketin dilqê Tirkan û "di ser çiyayê Agiriyê re fir didan" (Agrı dağından uçtum),  bi tirkî mûmikan dijmartin ( bîr mûmdir, îkî mûm dir, ûç mûm dir)  dianî.

Ew roj yekşemî bû. Zarên xelkê an çûbûn gundên xwe yên li derûdora Balikesirê, an bo gerê çûbûn çarşiyê. Em,  xwendekarên xerîb, bi taybetî ên xizan û belengaz di yurda dibistanê de mabûn. Ma bê pere û bê pol, bê mal û bê hol, bê nas û dost em  ê biçûna çarşiyê me yê çi bikira! Li welatê xelkê  tu yê bi ku de biçî? Şikur ji Xwedê re,  televizyon hebû. Di rojên betlaneyê de me xwe dida ber. Bihna me pê derdiket…

Di salên 70yan de  bernameyeke şahiniyê hebû. Starnbêj,  li derveyî stûtdyoyê, li gund û bajarên cûrbecûr  derdiketin pêşberî temaşevanan û distrand. Rojek dîsa em hêsîr û dîlên destê TRTê bûn ku ew bername destpê kir. Hunermend îcar çûbûn zozanekî Kurdistanê, li wir dor bi dor stranên gelêrî digotin. Kekê Nizamettin Ariç jî di nav wan de bû. Ewî jî bi xweş awzê xwe yê Kurdewarî kilamek got; meqam Kurdî, ziman Tirkî bû. Kekê Nîzamedîn, bi dengê xwe yê şêrîn û zelal û Kurdewarî pir li xweşa min çûbû. Lê tiştek din bala
min kişand: Kamera dengê wî nedida, vedişart (qedexe bû) lê ew, beriya ku strana xwe bibêje, piştî strana xwe jî  tim li cem jinên Koçeran dixwiya,  bi wan re diaxivî! Di wan dîmenên kurt de Kêfxweşiya wî , coş û kelacana wî, şabûna wî  ewçend zêde dixwiya ku, te digot qey  wê rojê ewî li ber dagirker serî rakiriye; avêtina ji karê xwe yê ku Xwedê zû biz û nedikir para Kurdekî , talûkeya lê qedexekirina Televîzyonê jixwe daye ber çavan,  di dawiyê de mirin jî hebe kes nikare wî ji wan koçeran veqetîne. 

Wan çaxan, min baş dizanibû ku  jinên koçeran hema bi tevahî nezanên ziman û çanda Tirkî ne. Belê hunermendekî Kurd, bi ser de jî di nav hunermendan de yê herî serkeftî, ji zimanê  xwe, ji Kurdbûna  xwe  şerm nedikir, li ber çavê bi mîlyonan Tirkan, bi jinên Kurd re bi Kurdî diaxivî!


Navên wan nayê bîra min lê, di wê bernameyê de çend hunermendên kurd û Kurdistaniyên din jî hebûn, ew ji wan koçeran dûr disekinîn, xwe li wan nedikirin xwedî…

Çend sal şûn de, piştî darbeya leşkeri, ez pê hesiyam ku Nizamettin Ariç derketiye derveyî Turkiyeyê. Di cih de ew bernameya Televîzyonê hat ber çavên min:

Belê, li Serheda me gotineke mezinan heye, dibêje: ”Berxê çê li ber kozê kifşe ye”.

Nîzametîn Ariç, ewladekî gelê xwe yê şîrhelal bû, di ciwantiya xwe de bo gel û welatê xwe hestiyar û dilşewat bû, camêr bû; lewma wek hin Kurdên din bi kemçûran xwe nefirot, nebû hêsîr û dîlê dagirker.

Belê ew  pihîna xwe li nav û nişan û pereyê dagirker xistibû.

Dê ew ê  ked û xwîdana xwe di riya gelê xwe de xerc bikira, Xedê wekîl û qûl şahed,  bi ya xwe jî kir, dike jî, heta can tê de hebe ew ê bike jî…

                                                    Mamoste Marûf

10.03.2013

Tirkî nizane; bi dar de bikin!



Ahmet Süreyya Örgeevren, serdozegerê (baş savcı) dadgeha (mehkeme) Îstîklalê bû. Ev dadgeh piştî tepeserkirina serhildana Şêx Seîd Efendî, di sala 1926’an de li Amedê bo darizandina kurdan hatibû damezirandin û bi dayîna biryarên bi lez û bez ên îdamê nav û deng dabû.

Bîranînên Ahmet Süreyya Örgeevren, di salên 1960’an de di rojnameya Tirk ya bi navê “Dunya” de tên weşandin û di wan de qala bûyerên pir dilsotîner, pir trajîk, pir balkêş tên kirin.

  “ Rojek ji kurdan xortekî qemerê egîd anîn dadgehê. Ew peyvek be jî Tirkî nizanibû ku bersîv bide, xwe biparêze. Dadger (hakim) bi hev şêwirîn û cezayê îdamê dan wî ciwanî...”

Hincet û sedema îdamê ecêbek kesnedîtî bû:

“ Xêra kesekî tirkînezan nagihîje welat, lewma îdam...” 

Ew gotina xwe weha didomîne:

“Di heman şevê de  lawik birin û bi dar de kirin !”

Paşê,  dike nake  kuştina neheq a wî xortî ji ber çavên serdozger naçe û weha dibêje:

“Li Dagkapiyê otêlek piçûk a bi navê Yalova hebû. Ez li wir dimam. Çawa ku bi xew re çûm, ew lawik ket xewna min; bi qirika min ve girt; bi Tirkî bi ser min de qêriya û got;
te çima hîşt ez bêm îdamkirin?

Heta sibê du sê caran weha hat û çû. Hindik mabû ez dîn bibûma...

 ***
Serê sibê çûm dadgehê û min ji hevalên xwe yên dadgeran re got: 

“Biraderino, heger em  bi ya we bikin û Tirkînezanan bi dar de bikin;  gere tevahiya Amediyan, ew jî têra me neke, gere em tevahiya Rojhilatiyan bi dar de bikin. Ma em bo cezakirina sûcdaran nehatine vir!” 

Min di xwena xwe  de çi dîtibû ji wan re jî got.  Mazhar Müfit û dadgerên din gotin; ‘ev karê me ye, çi ji te re.’ Min serdozgeriya xwe kir bîra wan. Em pevçûn. Min û wan bi nivîsên şîfrekirî giliyê hevûdu kir. Hefteyek şûn de ev telgraf gihîşt ber derstê min:

Serdozgerê Dadgeka Îstîklalê, Ahmet Süreyya Beg:
Armanca me pelixandina serê tevahiya Kurdan û heta dawiyê anîna koka kurdparêziyê ye. Bi hevalên xwe yên dadger re li hev werê û bi wan re şêwra xwe bike yek. Tême çavên te.”

Serokwezîr

İsmet İnönü

 
Ma îro jî ne weha ye?  Ew Kurdan ji ber tirkînezaniyê bi dar de nakin lê, ji birçîna dikujin.
Ka bînin hişê xwe; hûn "bê Tirkî" dikarin zikê xwe têr bikin?
                                                                         Mamoste Marûf

25.01.2013

Ma Birgül Ayman Güler derewan dike?


Birgül Ayman Güler’a CHP yî, di 24ê Çileya 2013an de, di dema nîqaşên li meclîsê yên derbarê mafê daraza bi zimanê zikmakî de got: “Netewa Tirk û netewtiya Kurd ne wekhev in; ne xwedî heman qedr û qîmetê ne”. Ev nêrîna wê ya bi nijadperestiyeke hişk têr tijî ji alî gelek kes û kesayetiyan ve rastî nerazîbûnan hat. Parlemanên BDPyî pir hêrs bûn; AKPyî yên wek Mehmet Metîner mîna ku xizne bibînin xwe gijgijandin, êriş birin ser parlemana reben, kirin wê di nav dest û lepan de bipelixînin!
Gava mirov li wan ên êriş dikirin dinêrt, digot qey ev nîqaş di meclîsa Turkiyeyê de na, di meclîsa Siwîsreya bi çar zimanî û bi çar federasyonî de rûdide! Te digot qey parlemanek vî welatî xwe şaş kiriye; zimanê di dev de li hev piçikiye, ji wan “çar netewên ku bi sedan salan e  li kêlake hev, bi çand û ziman û nasnameyên xwe, xwedî heman mafan, wekhev jiyana xwe berdewam dikin” yekê ji sêyên din veqetandiye û li rûyê nûnerên wê rabûye  gotiye: “ Hûn  ji netewên din, bêqîmettir û berjêrtir in; lewre ne  hêcayê wekheviyê ne”.
Di rastiyê de hal û mesele ev e ku, Birgül Ayman Güler a xwedî van gotinan bi ya qanûn û bi ya paradîgmaya fermî ya nod salî ya  TC’yê( Komara Turkiyeyê) kiriye û ji nava zikê kitêba zagona bingehîn xeber daye.  
Taybetmendiya Birgül Ayman Güler a ku kiriye ew bi vî awayî baxive ev e ku;  
ew xwe wek endameke çîna ( sinif) serdest û sazûmankar û xwediyê vê komarê dibîne.
Ev çîna olîgarşîk û faşîst, heştê salên dûvdirêj in, vê dewletê bi pergaleke hovane ya "nav komar naverok gemar" birêve biriye.  
Ev çîn, xwe dîtiye nedîtiye ço di destan de li ser serê vî gelê ji qidûman xistî rûniştî bûye.
Ew, nîrekî wisan giran û bi girnîş daye ser stûyê gelên Turkiyeyê û gelên Kurdistanê ku rebenino bîrdozî, ol, mezheb, bawerî, nasname, ziman, nav û nîşan jixwe dane alîkî, ketine tatêla jiyana takekesî. Kî ji bin nîrê wan komarperestan serî rakiribe û daw û doza mirovahiyê kiribe serûgoh lê pelixandine, ji mirovatiyê derxistine kirine halekî din.
Qêrîn û hewara gelan gihîştiye erd û ezmanan lê, ew ked û xwîna wan bindestan wek bertîl dane efendiyên xwe yên kapîtalîst û emperyalîst ên cihanê û wan ker kirine.
Dawiya dawîn dengê Kurdan, dengê wî gelê berxwedêr jî, piştî serhildana Agiriyê dibirin û dibêjin wa ye me navê “demokrasiyê jî bi komarê ve kiriye”; em êdî him komarparêz him demokrat in! Bi şertê ku hûn bibêjin “em Tirk in; em misilmanên sunî û laîk in, em bi tevahî ji Asyaya Navîn hatin”.
A din; ew gotine “ji me nan û av nexwazin hûn bi serê xwe ne û azad in; bi têra dilê xwe li ser axa me xwe bigevizînin”
Ecêb û gosirmeta mezin ew bû ku, endamên vê çîne bi xwe jî bi vê “demokrasiya qelp a kesnedîtî” bawerî û eşhed anîbûn!
Va ye ev hişmendî ye, ev bîr û bawerî ye ku bi Birgül Ayman Gülerê dide gotin ku “ Em û hûn  ne yek in; hûn ne hevalên me, xulamên me ne”.
Di vir de çi xeletî heye?
Kî û kê li ser zagon û pergala roja îro ya vê komarê hûr û kûr be, bi baldarî li pratîkên vê dewletê binêre baş dibîne ku Birgül Ayman Güler rast dibêje.
Ev dewlet ji nav û nasname û  zimanê giştî û fermî û bi zorî  bigire heta terîfa yek bi yek hemwelatiyan,
ji kar û barên daristanan bigire heta dibistanan,
ji nasnameya karbidestên payebilind bigire heta merivên zik têr dikin li ser sergoyan Tirk e, ya netewa Tirk e, her tişt bi tirkî ye, bi dilê Tirkan e!

Çend tiştên ku bo Kurdan û bo gel û baweriyên din tên kirin jî dîsa bo aramî û sefiraziya Tirkan e, bi vî şiklî ku:

-TRT6 didin ku  Kurd dengên xwe bibirin, tirka aciz nekin;
-Li zanîngehan beşên zimanê Kurdî vedikin ku ciwan neçin çiyê, tevlî şerwanan nebin, Tirkan nekujin.
-Di gund û bajarên Kurda de dibistanan vedikin; Tirkî wek zimanê perwerdehiyê, Asyaya Navî wek warê bav û kalan, Atatirk wek mezinê mezinan, didin ber zarokên Kurda; bi vê rezîliyê jî namînin  sonda ku dibêje; “Xwezî bi canê kesê ku dibêje ez tirk im; umrê min li ser umrê Tirkan be” bi wan didin xwarin  ku zarokên Kurda bikin Tirk, hejmara Tirkan zêde bikin.
-Ji Stranên Kurdî re çavên xwe digirin, çer hebe çend nifş şûnde wê Kurd ji gotinên wan êdî ti tişt fêm nekin, melodî dîsa bibe malê Tirkan.
-Çend erse û avahiyên weqfên Ermenan didine wan ku   ew ên din dengê xwe bibirin û doza bi mîlyonan karemetre erd û bi sed hezaran xanî û xanên xwe nekin; tirkan şerpeze nekin.
-Sûlûkûleya di zikê Stenbolê ji Romanên reben distînin, wan dişînîn gohê taxekî riya rojek dûrî bajêr, erdên wan ên ji bavûkalan mayî didin Tirkan.
-Xwedêgiravî di bajaran de bo ewlehiya hemwelatiyan avahiyan zexm dikin, plansaziya bajaran ji nûve didin dest; Kurd û Elewî û xizanên Anatoliyê ji cihên navendî derdixin; Tirkên meqbûl û muhteber dikin şûna wan.
Xwediyên vê dewletê yên îcar bi sernavê AKP derketine pêş perdeyê, rabûne nalet li Birgül Ayman Gülerê tînin; wê şermezar dikin, bi nijadperestiyê sûcdar û tewambar dikin; bi êrişên sexte, bi dijberiyeke durû hêviyê pûç û vala  didin gelê Kurd! Bi vê hewldanê pûşê xwe vedişêrin; efendîtiya xwe, deshilatdariya xwe zexm û qewî dikin.
Ew ehmeqên gohsist in ku nizanin  Gelê Kurd êdî hêvî na, wekhevî dixwaze.; Atatirkê çav li Berlînê û Erdoganê hevkarê Washingtonê; Birgül Ayman Gülera bi hesreta dewrana berê û Mehmet Metînerê kurmê darê ji hev venaqetîne, wek hev dibîne.
                                                                      Mamoste Marûf


  

16.01.2013

Li Parîsê kî em Kuştin?


Dîsa li Parîsa şewitî agir berdan dil û kezeba gelê Kurd. Ew Parîsa bêyom e ku ji sedsala XIX’an heta roja îro bûye navenda penaberî û stûxwariya me. Ew Parîs e ku  dor bi dor Yilmaz Guney, Ahmet Kaya ji me stend û daqurtand. Herî dawî, Parîs di nehê çileya 2013’an de bû şahedê kuştina bi bêbêxtî û hovane ya  sê lehengên gelê Kurd... Ew her sê jî jinên dilsoz ên gelê Kurd bûn ku  bi têkoşîneke kesnedîtî dixwestin siûda gelê Kurd a ev sed sal e, digel berdêlên giran dîsa jî lênehatî biguherînin û welat û kesayetiyeke azad bikin para nifşên nû.

Ji wan yek Hevala Sara; Sakine Cansiz bû ku zarokatî û civantiya xwe kiribû qurbana gelê xwe. Hê beriya darbeya faşîsta 1980 bi xwe û bi gelê xwe hisiyabû, ketibû nav Tevgera Azadiya Kurd, digel îşkenceyên herî hovaneyên li ser rûyê Cihanê dîsa jî li ber xwe dabû, li her enî û çeperên tekoşîna gelê Kurd de ked û xwîdana xwe rijandibû.

Hevala din Fîdan Doga bû ku, li Fransayê ji dayîk bûbû , li wir xwendibû; qasî Fransek di zimanê Fransî de jêhatî bû, pir jî bedew bû. Heger ew, bi vê taybetmendî û derfetên  xwe yên ku  Xwedê nake para her kesê,  bixwesta li wî welatî jiyaneke bi kêfxweşiyê, bi şahîyê û evînê têr û tijî derbas dikir. Ew di şûna jiyanek ji rêzê , riya herî zor û dijber dabû ber xwe; di dil û mejî de çi evîn û qabîliyet hebûn kiribû xizmeta gelê xwe.

Leyla Şaylemez a ji nifşa sêyem a jinên azad,  evîndareka ter û can a welat û gelê xwe bû. Ew li Ewropayê,  bi awayek çalak, ji dil û can d tevlî xebatên siyasiyên Tevgera Azadiya Kurd dibû.

Êş û jana van sê lehengan ji dilê gelê Kurd, sedema kuştina wan jî ji nav rûpelên dîrokê zû bi zû  dernakeve.

Ez wek nivîskarekî azad dixwazim li ser sedema kuştina van sê lehengan nêrînên xwe binivîsim.

Di serî de divê mirov mantiqa hebûna dewletan û bingeha şer û pevçûnên wan bibîr bîne ku analîz li ser hîmek rast bilind bibe.

Piştî şerê yekemîn (1914-1918) ê ku di encama geşbûna sanayiyê û tengasiya firotina hilberîna zêde,  li hev nekirina li ser  bazarên cihanê derketibû de , dewletên serkeftî yên wê demê xetkêş dan destan û cihanê li gorî berjewendiyên xwe yên aborî di nav xwe de parve kirin. Navê Kurdistanê ji nav pirtûk û lênûskan hat paxişkirin, 

Ev statûkoya ku berjewendiyên  çend dewletan tenê diparast û bazar li yên din teng dikir, (bi taybetî li Almanyayê)  bîst sal tenê li ser xwe ma. Bi xurtbûna kapîtalîzmê re hilberîna sanayiyê   sal bi sal zêdetir dibû; bo gerandina çerxên fabrîkayan enerjî divêt, madeyên xam divêt; bo birin û anînê, çûyîn û hatinê, bona bi greyder û dozeran vekirina rê û dirban neft divêt, serê giştikan bo frotina malên çêkirî  bazarên nû divêt... Cihana kapîtal emperyalîzmê di sala 1939’an de dîsa bi hev ket.

Hîtlerê heram,  digot qey, ev sermiyana ku çerxên fabrîkayan digerîne bi giranî di destê Cihûyan de ye. Wî ceriband ku bi kuştina Cihûyên di nav xwe de çavê yên li derve bitirsîne. Hêviya wî ew bû ku wê Cihûyên “li seranserê Cihanê belav belavî û bêrik tijî bi Dolaran” bo parastina birayên xwe yên li Germanyayê wê zor bidin emperyalîstan û wan bidin sekinandin. Nijadperestiya Hîtler xenîmî wî bû. Hayê wî ji bayê felekê jî, ji hovîtiya kapîtalîzmê jî tune bû. Ew tênegihîştbû ku kapîtalîzm çi nijad e, çi netew e, çi  ol û îman e; her tiştê wê dirav e. Lew re Hîtler bi kuştina xwe nema, kerasetek kesnedîtî anî anî serê gelê Germanyayê û serê tevahiya gelên cihanê.

Piştî şerê duyem (1939-1945),  kapîtal emperyalîstan û  Sovyetan, bo li hev parvekirina bazara Cihanê  azadiya gelek gelan nas kirin û xwedêgiravî ew wan kirin xwedî ax û al û dewlet lê, şertekî dan ber rêveberên wan:

 “Gelê we kiryarê me be, dewlemendiyên ser ax û bin axa we bi bihayê ku em destnîşan dikin (borsaya navnetewî ya neftê, ya genim, ya zêr û hesin...)  ji me re be. Gere hûn demokrasiyê bipejirînin lê, desthilatdarên  we, ji nav kesên ku vê pergalê erê dikin  bên hilbijartin”

Ji netew û êl û eşîrên ku bi van şert û şûrtan bûbûn xwedî dewlet, her yek ji berê ve li ser parçeyek mezin a erdnîgariyk serwer bû; her yek ji gelên din ên “ne xwedî yekîtî” bihêztir û bi bandortir bû. Gelê Kurd ê ku parçeyek xwe di sedsala 17’an de bi peymana Qesra şêrîn wenda kiribû dîsa jî li her deverî di nav xwe de êl bi êl, eşîr bi eşîr, malbat bi malbat şax şaxî bû; ew jî têrê nedikir wek Sunî û Elewî û Êzdî, Nexşî û Qadirî  ji hev kerîkirî bû. Bi sedan parçeyên biçûcik ên axa Kurdistanê, her yek  di bin nîrê axa û şêxekî nezan de, di guhê çiyakî de, di gundekî tik û tenê de, li benda dagirkirina Tirk û Ereb û Farisên hevkarên hêzên mezin ên emperyalîzmê bû. Kurdistana wan a “bi dewlemendiyên bin erdê û ser erdê têr û tijî” wek malê mezatê bêxwedî, bêsitare wer mabû. Çend ronakbîr  û tekoşerên şiyar hebûn lê, hêz û quwet û zanîna wan nedigihîşt ku  gel rakin ser piyan. Ew ne xwedî wê bîrdoziyê bûn ku pûşên pergala emperyalîmê derxin holê. Ew emperyalîzm bû ku  li her quncikê cihanê dewletek ava dikir, desthilatdarek zalim datanî ser serê gelan, ji ked û xwîn û xwîdan û hebûna wan parek tenê dida wan, deh paran bi xwe dixwar.

Îro, dîsa bazar li kapîtal emperyalîzmê teng bûye. Efendiyên berê yên Cihanê       ji qudûman ketine. Dewletên wek Rûsya, Çîn, Hîdîstan, Îran û Tûrkîye; yên heta çend sal berê jî nikaribûn derzîyek qul çêkirina îro lez dane teknolojiyê, “alav û amûrên ku beriya deh-panzdeh salan monopola çêkirina wan di destê  sermayedarên rojavayî de bû” êdî bi xwe çêdikin, difroşin. Bo hilberînê  hewcedariya wan bêhtir bi neftê çêbûye. Îran, jiber ambargoya Rojavayiyan a li ser e,  nefta xwe bi erzanî dide Çîn û Hîndîstanê. Ji ber erzaniya enerjiyê  û kedxuriya bêsînor a li dewletên Asyayê ye ku Amerîka û Ewropa di aboriyê de jî di bêwîcdaniyê de jî êdî nikare bi wan re rekabet bike.

Kapîtalîzma Rojava kir nekir kaniyek enerjiyê, an enerjiyek alternatîf  a bikaribe bi nefta Rojhilata Navîn re serî bigerîne nedît. Bi ser de, nefta ku berê wek enerjî tenê  dihat şixulandin, êdî ji tekstîlê heta  otomotîvê, ji ambalajê heta kompûtûrê bûye madeya bingehîn a hilberînê.  Ji belaya şeytaniyê ye, ji belaya erdnîgariyê ye, xêr e, şer e  êdî nizanim, Kurd,  li serê kaniyên herî bi adan ên neftê rûniştî ne... Tirsa min ew e ku pepûka Kurdan a berê dilorand û digot: “ kê kir, min kir, zikê birayê xwe qul kir” roj bê bibêje “ kê kir, neft bû  kir, zikê min qul kir”

Kî çi dibêje bila bibêje ev pêvajoya bi navê “bihara Ereban” destpêkiriye rasterast şer e û şerê sêyemîn ê parvekirina Cihanê ye. Ev şer wek ên berê bi beşdariya çalak a emperyalîstan na, bi êrişên mezin ên bereyî û balîstîkî û anfîbî jî na, herêm bi herêm bi fîtkirin û li hev sorkirin û bi hev qirkirina gelan tê meşandin. Heger desthilatdarên herêmê bi baqilî, bi helîmî û selîmî tevnegerin, wê şerê herî mezin, yê herî demdirêj û  yê herî bi xwîn li çar parçeyên Ku Kurdistanê û li welatên cînar  rû bide, bibe sedema mirina bi sed hezaran mirovan.

Bo têgihîştina tevkujiya sê lehengên Kurdan ên li Parîsê, divê mirov serê xwe li ser polîtîkayên kapîtal- emperyalîzmê, li ser girîngiya neftê, li ser jeopolîtîkaya Kurdistanê, li ser rewşa Tûrkiye, Sûrî, Îran û Iraqê,  li ser paradîgmaya nû ya Tevgera Azadiya Kurdistanê biêşîne. Bi taybetî divê mirov bala xwe baş bide nêrînên Birêz Ocalan ên derheqê Kurdistan û Rojhilata Navîn de.

Piştî hilweşîna sosyalîzma reel û jihevketina pakta Varşovayê, li Cihanê desthilatdariya “yek alî” ya kapîtal emperyalîzmê derket pêş. Lê, di serî de tirsa YDAyê  ew bû ku wê Çîna sosyalîst bikeve şûna Sovyetan û serkêşiya dewletên serbixwe yên Cihana III. an û yên ji ber Sovyetan mayî bike. Lewre bo kelijandina wê ya bi pergala kapîtalîst ve, çawa ku berê li Japonyayê, li Kore û li Hong-Kongê kiribû,  sermayeya xwe bo razemeniyê ber bi Çînê ve bi rê kir. Çîn  di nav çend salan de di warê teknolojiyê de veguherî bû welatekî herî pêşketî yê Cihanê. Îran nefta xwe  ji ber ambargoya YDA’yê bi erzanî da Çînê ev yek jî bû sedema zêdebûna hilberîna sanayiyê li Çîn û Hîndîstanê. Rûsya jî bi saya dewlemendiya neft û gaza xwezayî zû hat ser hemdê xwe.   Ewropa digel yekîtiya ku saz kir, dîsa jî nekarî xwe li ber van dewletan bigire. Nefta bi bihayê giran, tengbûna bazaran zor lê kir ku bikeve bin bandora YDA’yê.  

Kapîtal emperyalîz gava dikeve tengasiyê an di nav xwe de şer dike an jî gelan berî hev dide. Bi vî awayî hilberîna mal û xizmetên ku di destan de li hev zêde dike, bandora xwe xurt dike. Ew sezona şer, di dema aştiyê de bi firotina çekan vedikin. Slogana wan; “bo aştiyê amadekariya şer bike” ye. Paşê, bûyerek bêqîmet dike hincet û şer diteqîne.

Şer bi xwe re wêran û wêrtaskirina bajar û gundan, rûxandina binesazî û avahî û karxaneyayan tîne. Gelên li ser wê erdnîgariyê çi hebûnên wan ên li ser axê û di bin axê de hene bi erzanî didin ku bikaribin zikê xwe têr bikin, welatê xwe dîsa şên û aram...

Emperyalîzma Rojava dora pêşî li Îraqê şer ceriband û biser ket lê, Şiiyên wir bûn hevkarên Îranê. Şerê Îraqê tirsa gelên Ereb ya ji diktatoran şikand. Ereban Perîşaniya Sedamê xwînxwar  di nav dest û lepê  emperyalîstan de dît. Derbek mezin li quretî û li nijadperestiya Ereb ket: “Sedam li hemberî gelê xwe yê reben şêr bû lê, li ber Amerîkiyan ketibû ser çokan!”
Bi vê şikestina tirs û xofa ji dîktatoran, Ereb bi fîtkirin û piştgiriya  Kapîtal Emperyalîzmê dest bi serhildanan kirin. Bûyerên li Tunusê bi rûxandina desthilatdariyê bidawî bû. Agirê Tunusê bi Misirê ket. Hêj Misir netemirîbû ku Lîbya serobino bû. Agir ji wir pekiya Sûrî, Bayreyn, Cezayîr û Ûrdûnê.
Lê gava dor hat Sûriyê, hesabê kapîtal emperyalîzma Rojava bi dilê wê neçû serî. Ew, hê beriya hewldanên rûxandina desthilatdariya Esad,  bi navgîniya  Erdogan ji Esad daxwaziya sazkirina lûleyek petrolê kiribûn. Bi wê lûleyê rojavayîyan dixwestin neft û gaza kendava Ereban di Sûriyê re bikişînin Ewropayê.  ev proje nehat hesbê Rûsyayê; jiber ku Rûsya,  bi firotina neft û gazê li Ewropayê bûbû xwedî bandorek gelek mezin û bi vî hawî li gelek dewletên Sovyeta berê jî bi xwe ve girê dabû. Alîkî din ve guherandina rejîma Esad,  rê li ber rûxandina rejîmên Îran û Iraqê jî vedikir; neft û gaza van welatan jî dixist destê Rojava...

Esad pişta xwe da Rûsya û Çînê û daxwaziyên Rojavayîyan û yên “taşeron Erdogan” red kir. Ev bû sedema şerê navxweyî. Rejîmên Ereb ên kevneperst, ên di bin baskên Emperyalîzma Rojava de,  Turkiyeya endamê Nato’yê bi eşkeretî piştgiriya dijberên rejîma Esad kirin. Çeteyên îslamparêz ên ji çar aliyên Cihanê hatin ketin Sûriyê û bi çek û îstîxbarata YDA û dewletên Natoyê, xwedêgiravî bo serdestkirina pergaleke Îslamî, dest bi şer kirin. Her çiqas li bajar û gundên nêzîkî sînorê Turkiyeyê zora Esad biribin jî, ev yek têra rûxandina Esad nekir. Di nav vê tevliheviyê de Partiya Yekîtiya Demokrat a Rojavayê Kurdistanê (PYD) bi lezgînî gelê Kurd birêxistin kir û hema bigire li tevahiya bajar û bajarokên vê parçê Kurdistanê serweriya xwe rast kir; bo parastina gelê Kurd û gelên din ên herêma xwe, rê li ber çeteyên êrişkar girt. Di demeke kin de Kurdên Rojavayê Kurdistanê û yên di nav tixûbên Sûriyê de di bin banê PYDê de veguherîn bûn hêza herî xurt û birêxistinî  ya vî welatî.

Artêşa Esad çend caran  quweta xwe li ser Kurdan ceribadibe û êriş kiribe jî, çavê wê nebirî ku rasterast bikeve Rojavayê Krdistanê, li hemberî PYDê bereyek nû vede. Kurd, bi awakî “min kir bû” ( defacto) rêveberiya welatê xwe bidest xistin. Ev statûya nû ya Kurdan, helwesta serbixwe ya PYDê,  nedihat hesabê Turkiyeyê; lewre PYDê bi hevkariya rejîma Esad sûcdar kir. Bi vê polîtîkayê xwest ku yekîneyên çekdar en Kurdên Rojava li dijî artêşa Esad bikar bîne û wan bixe xizmeta polîtîkayên kapîtal emperyalîzmê. Li bajaroka Serê Kaniyê û li Helebê fît da çeteyan û ew êrişî Kurdan kirin. Her êriş bi  berxwedanek mezin hat pûçkirin û mirazê Turkiyeyê û yê efendiyên wê di çavê wan de ma.

Bi ya min piştî serkeftina li Serê Kaniyê rayedarên Îstîxbarata Turkiyeyê bi Ocalan re têkilî danîn. Hêviya Turkiyeyê û yên patronên wê ew e ku bi navgîniya Birêz Ocalan, Kurdên Rojava tevî şerê navxweyî yê li Sûriyê bikin. Ez bawer nakim ku Ocalan vê yekê bipejirîne û hevkariya bi emperyalîzmê re erê bike. Ocalanê ku ez dinasim  hevkariya bi emperyalîzmê re wek tekane formûlasyona çareseriya pirsgirêka Kurd a li Bakûrê Kurdistanê deynin ber dîsa jî napejirîne; jiber ku ev înkara sedema damezirandina PKKê ye, derexlaqî ye, der mirovahî ye.    

Ez dibêjim di hevdîtinên borî de Ocalan daxwaziyên Erdogan û yên Emperyalîstan bi zimanê dîplomasiyê, bi hincetek siyasî û rêxistinî red kiriye. Gelo bo redkirinê çi gotibe?

Ez bûma, min ê bigota:
“PKK û PYD hêza xwe ji heman girseyê digire. Di nav vê girseyê de Kurdên Elewî, Êzdî, misilmanên xwedî bawerî, şoreşgerên çepgir ên antîemperyalîst ên Kurd û yên gelên din hene. Ew di nav PKKê de jî rêxistinî ne. Heger em bi awayek çalak tevî şerê li dijî Esad bibin,  wê PKK û PYD parçe bibe, alozîyek mezin rû bide, lewre em nikarin li dijî rejîma  Esad  li tenişta we şer bikin”

Teoriyek komployê be jî, ez naxwazim  gotina xwe ya dawî nebêjim. Heger  nîqaş bi vîşiklî bidawî bûbe, hêzên NATOyê, yên di tariyê de karên kirêt û gemar dikin, bo ji holê rakirina PKKyî yên ku bi baweriya wan,  dijberiya polîtîkayên wan ên li Sûriyê dikin zend û bend badabin.

Bi ya min elewîtiya Sakîne û Fîdanê bi serê xwe îşaret û mesajeke girîng e; ew,  ji ber vê yekê bi zanetî wan kirin hedef. Bi vî tevkujiyê xwestin van peyaman bidin gel û tevgerê:


-Heger hûn ji tirsa elewî û şoreşgerên di nav PKK’ê de tevlî şer nabin, em dikarin wan bikujin.
-  Em dikarin PKK’ê li gorî daxwaziyên xwe dîzayn bikin.
- Xeynî Rojhilata navîn hûn li ti derekî  ji bo we ewlehî tune ye. Li ser axa we jî bi şertê ku hûn hevkariya me bikin em ê bihêlin hûn bijîn; ne weha be,  em ê wek sînorên Turkiyeyê û yê Başûrê Kurdistanê,  tevahiya sînoran li ber we bigirin û we dorpêç bikin û ji birçîna bikujin.


Di ser kuştina sê lehengên Kurdistanê re du roj derbas bûn. Di yazdeyê Çileya 2013’an de min vê hêçanê nivîsand lê, firsend nedît ku pêşkêşî we bikim.  Îro 15ê Çile ye. Di dozdeyê Çile de Mehmet Ocalan çû Îmraliyê. Abdullah Ocalan bi Birayê xwe re peyama sersaxiyê ji gelê kurd re û ji malbatên sê şehîdan re şandiye. Li gorî nûçeya ANF’ê, Bira Ocalan  peyama Serok Ocalan weha ragihandiye raya giştî:
Kuştina 3 siyasetmedarên jin yên Kurd yên li Fransayê ew gelek xemgîn kiriye û şermezar kir. Komkujî weke komkujiya duwem ya Dêrsimê bi nav kir. Demek ji demekê zûtir çi nav lê kiribe bila lêkiribe, xwest berpirsên komkujiyê bên aşkera kirin. Eger di demek kurt de ev komkujî derve hole dê sûdê bide pêvajoyê. Got, ‘ev komkujî îşareteke’. Ji ber vê çendê xemgîn bû. Sersaxî li malbatê da. Got, ger di rojên pêş de Hevserokên BDP’ê bên ew dê di derbarê pêvajoyê de daxuyaniyê bide.”

Belê, Birêz Ocalan vê komkujiyê wek “îşaret” destnîşan kiriye û bo peyameke dorfireh hêvî û daxwaziya xwe ya serdana hevserokên BDPê bilêvkiriye. Bi qasî zanîna xwe, min îşareta ku Serok Ocalan qal kiriye  bi vî şiklî xwend. Heger dagirker destûra çûyîna hevserokan bide, ew ên agahiyên berfirehtir ragihînin me. Bi ya min van rojan qedera Rojhilata Navîn di serî de cardin tê nivîsandin. Divê gelê Kurd pir şiyar be, yekîtiya xwe biparêze ku xeletiyên bav û kalan ên sed sal berê dubare nebin.
                                                                     Mamoste Marûf

EZ ÇAWA 4Ê GULANA 1961’AN Jİ DAYÎKA XWE BÛM?

  Salên salixa ji dayîkbûna min didin, salên bi cih kirina serweriya komarê bû.   Ji Enqereya kambax wêdetir demokrasî û azadiyeke nîvçe, li...

Nivîsên zêde hatine xwendin