aşitî etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
aşitî etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

5.08.2009

ji cinek şertên aşitiyê

Kurd... Gelekî ji gelan... Wek hemî gelan ji xwe xweş. Li ser axa xwe bicih û war, bi zar û ziman, bi gund û bajar... Ji 1071 ‘an bigire heta destpêka sedsala bîstemîn ji te re negotiye “kul”; ji te nexwestiye tu car nan û av. Di ser de kîngê tu ketibî tengasiyê gihîştiye hewara te; ji te re bûye sîdar û sitar. Lo biro, birayê Tirk, rojeák tê, tu radibî dibêjî tu tuneyî! Navê wî dikî kiro, paşnavê wî wehşî û paşverû... Kerba te bi vê yekê jî danayne; tu ji girêdanê heta xwarin û vexwarinê, ji rabûn û rûniştinê heta zar û zimanê di dev de nefret û îkreh dikî. Bi kurtasî ji zayînê heta mirinê, ji qalû belayê heta roja îro çi bidest xistibe bi tevahî, ji binîve reş dikî, bêrûmet dikî, piçûk dixî, tinazan pê dikî ewqas ku êdî hemî zarokên wî çawa ku berfamkî dibin, ziman dikeve devan ji dê û bav û kal û pîran, ji kevneşopiyên wan şerm û fedî dikin. Xweziya tenê ev bûya! Tu wer dikî ji nefsa canê wî jî ew didî şerm kirin! Ew, ji travmaya bênasnametiyê, ji xwebiçûkdîtinê, dîn û har dibe, hiş zayî dike diheyîbe bi çol û çiyayan dikeve; di mal de de bi zincîran tê girêdan çi ji şerman be, çi ji tirsan be dîsa jî naçe ser bijîşk û pisîkologên te yên bi ya wî “ew bi tevahî tirkên kurê tirkan in, ji derd û kul û birînên kurdan çi famdikin? Loma birayê Tirk divê tu, dora pêşî demildest, çi dikî bikî vê kesayetiya wî ya “bi derba te” nexweş ketiye derman bikî. Nasnameya wî ya - ne kêm ne zêde – “bi qasî ya te bi rûmet” bi fermî û bi zagonî nas bikî; tu wî bi mamoste û bi bijîşk û rêveberên kurd - ên bi navkî û bi dengkî û bi devkî û li ser tabelayan aşkere “Kurd” nivîskî - bê şik û bi şubhe bi yên wek wî, bi yên ji wî bin bikî. Dîsa tu wî hema bêje ev sed sal e ji zar û ziman dikî. Zimanê wî yê dayîkê dora pêşî li bajaran, dûvre li gund û gom û mezrayan, ji mejiyê biçûk û mezinan paxiş dikî; tirkiyeke lawaz û bê esil û bê asas û qirix dikî dev pê wî rezîl û risuwa dikî. Ên li berxwe didin û li ser zimanê xwe dimînin jî wek papaxanan mehkûmê zimanekî tevlihev ê ji dused sêsed peyvan pêkhatî dikî. Bi vê yekê jî namînî li ber rûyê wî disekinî bizarê devê wî dikî, bi zimanê wî tinaz û henekên xwe dikî! Loma divê tu deynê zimanê wî bi faîz bidî. Ne hindekariya ziman, ji kreşê heta zanîngehê divê tu perwerdehiya bi Kurdî bidî... Hingî ku ew tu naskiriye nas nekiriye tu welatê wî li ber çavên wî û li seranserê Cihanê reş dikî. Dev ji karxane û fabrîkayan berde tu kevirekî danayî ser kevir, ew çêdike tu diruxînî xera dikî; dilê te bi vê jî rehet nabe tu Kurdistana wî wek warekî wêran û wêrtas, hêlîna eşkiya û xwînxwar û cerdkar û talankeran binav dikî. Dikî ji bilî dûpişk û maran kes lê nemîne. Ew bi vê yekê dîsa qayîl e, li ber xwe dide; lê tu , ew xwe li kîjan çiyayî digire bombardiman dikî, bi çiqilê kîjan darê ve dizeliqe agir berdidî dişewitînî, ; lo biro, va ye tu dikî bi bendavan welatê wî bi tevahî noqî avê bikî! Divê tu zûtirîn hişê xwe bidî serê xwe û welatêwî şên û aram bikî. Ger qencî ji te nayê divê tu xeratir jî nekî... Ev axa kambax kêrî te nayê, destê xwe ji bajarên wî yên şewitî, ji gundên wî yên kawil bikişîne. De tu yê bibîni ew, di vê sedsala bîst û yekemîn de, di bin şert û mercên qirna navîn de be jî di welatê xwe yê azád de bê şer û pevçûn, bê qal û qir bi têra dilê xwe şad û bextewar be.

2.03.2009

Ev çi hal e

Zarokên heri bi şeref û bi xîret ên Kurdistana pîroz li serê çiyaya û baniyan namûsa me diparêzin... Ew ligel hemû xeletî û şaşitiyên mezinên xwe, dîsa jî liber xwe didin, li ber neyarê devbixwûn çok danaynin... Ew; dibe ku pişta dijminê ji qelaxa rêxê daneynin erdê lê, di dîroka vî gelî de tim û tim bibin sebeba şiyarbûna bi mîlyonan kurdên ku heta roja îro ji xewa Eshabê Keyf serê xwe ranekirine... Şêrên tevgera azadiyê, em qurbana binê lingê wan bin, rukn û şert û mercên mirovatiyê û Kurdayetiyê li ser navê me tînin cih, ew ne guneh in, ne heyfa wana ne, di rastiyê de ger dadgehekî di qada wîcdanan de hebe, mehkûm û tewambar em in... Hêsîr û reben jî em in... Bi hiş û bê feraset jî em in.... Me ji xwe cihanek ava kiriye(di rastiyê de hucreya kurmê hevrişîmê ye) û em tê de xwe dixapînîn, bilî dikin, dema xwe diborînin û ji me trê tiştekî dikin... Hevalno, şer jî wekî hemû beşên jiyanê bi gorî qanûn û rê û rêbazên xwe dimeşe...Ev rê û rêzik û rêbaz ji zanistê dizên....Ez dil nakim bibêjim lê, bi ya gelek zanistan şer jî beşek ji zanistê ye... Lê ger ev nehat hesabê we û we nepejirand, ya ji sedî sed rast ev e ku “zanist tim û tim di xizmeta şer de ye” Şerekî ji zanistê dûr bê meşandin tu car bi serkeftin bi dawî nabe.... Em li ser şerê xwe û bikaranîna zanistê hinek serê xwe biêşînin. 1-HAZİRKİRİNA GEL Jİ BO ŞER: (PAŞİYA BEREYÊ ŞER) : Ji bo amadekirina gel ji bo şer, motîvasyonek gelek xurt divê.... Gere gel baş bizanibe ku dijmin ji hebûna Dinyayê bigre dîn û îman jî tê de, heta namûsê, her tiştê wî bi nîvî jê sitendiye wê îcar bi tevahî jê bistîne... Gere gel bizanibe ku zimanê wî ji dest çûye, navê wî maye dê wî jî dikin jê bistînin... Gere gel bizanibe ku Kurdistan welatê herî dewlemendê Cihanê ye û belengazî û stûxwarî ya wî ji ber dagirkiriya welatê wî ye... Gere gel bizanibe ku ew heta kole be, pale û xulamê Çûkûrovayê ye, karkerê erzanbihayê atolyeyên textîla Tirko ye.... Gere gel bizanibe ku baskên wî hebin û li hewa fir de jî li ber çavên tirko ew tim û tim KİRO ye, Kurd memed e, hasso ye, bê rûmet e, can û malê wî jî ne di ewlehiyê de ye... Lê hezar car heyf e ku, ev çend sal e, hemû cihan pê dizane “ wê dijmin me ji holê rake, derba dawîn li me bixe !” lê em bi salan e diqîrin dibêjin “Aşitî û aşitî !” Xwedê qehra xwe li vê peyvê bike... Ev çi afat bû ser me de hat! Ev peyv bû “gûzanê destê sinetçiyan û bi sedhezaran babaegîdên me xesandin! De bes e, ji bo xatirê şehîd û stûxaran, de bes e lo... Ev çi xeberdan û stratejiyek tewşo mewşo ye... Di dîroka mirovahiyê de lê bigerin, tu gel bi vî awayî şer kirî ye... Gel ditirse bi neyarê xwe re hêrs bibe, di cih de an dibe neteweperest, an dibe paşverû... Hûn û Xwedê, mirov ji neyarê xwe hez dike ? Ger ne dijmin e , dostê me ye, me aqilê xwe zayî kiriye, me derpê ji qîna xwe avêtiye em bi dostên xwe re şer dikin!!! Ev çi ecêb e, çi rewşek sosret e... Hevalên hêca, îro Cihana hemdem bi zanistê û bi pragmatîzmê bi rê ve diçe. Ger encama karekî neyê pîvandin, ev encam jî serkeftî nebe berpirsyar ji kar tên avêtin, general ji peywirê tên dûrxistin, serok ji text tên xwarê! Duh di cenazeyê Vedat Aydin de bi sed hezaran kurd di nava du rojan de “bê ROJ TV” gihiştin hevûdu... Îro dijmin dibêje;” min ji we bi sedan kuştin”, çima em bi mîlyonan nacivin ser hev? Mejiyê gel me bi destê xwe tevlihev kir. Dost kiye neyar kiye , me ji binî ve xwe şaş kir. Bi sê telaqan, yek sê roj bêje biratiya pez û mirovan, ez heta mirinê goşt naxwim... Ev gotinek ji rêzê nîne; pirtûkên li ser psîkolojiya şer bixwînin... An li TV’yên dewletê temaşe bikin... Ji rêzefîlman bigre heta nûçeyan gelê tirk ji bo şer amade dikin, em... Ez dizanim, li zora hin hevala diçe, realîte ev e... Zanista pozîtîf jî vê rastiyê dibêje, Dînê mubîn jî wiha dibêje... Ger pêxember negota ji kafiran dostan nehewînin, wê misilmanan şer bikirana??? Kî û kê vî zirar û ziyanê da me? Berpirsyar kî ye? Şîrketek tîcarî saleke zirar bike, rêvebirê wî li ser kar dimîne? Duh li Amedê deh hezar, em bêjin bîst hezar mirov civiyan... Çi diqiriyan; aşitî ! Bijî Serok Apo! Ma qey li hemberî Tîmûr û Cengîz, aşitî bi vî hawî bi dest dikeve? Serokekî bi vî hawî tê azadkirin? Jiyana Gandî kes ji me nexwendî ye? Ger Gandî serokê kurda bûya dê ew di serî de şûna pasîfîzmê de rê û rêbazek din neşopanda? Ewê dîsa bigota Aşitî! Ger Îngîlîz qasî tirko devbixwîn bûna, Gandî û bi sed hezaran Hîndiyan bi tevahî gulebarannekirina, nekuştina? Serde jî di şert û mercên 60 sal berê de... Ger Gandî ji gelê xwe re behsa wehşeta Îngîlîzan nekira, gelo bi mîlyonan Hîndiyên rût û repal mirina xwe dikirin çavê xwe û xwe dikirin mertalên zindî li ber serokê xwe... Ger Gandî federasyon bixwesta wê Îngîlîzan çi bidana Hîndiyan... Rast e, dewletek serbixwe di şert û mercên îro de ji bo kurda zor e lê, tu ji bo çêleka xwe ya li ber firotinê 100 banqnot bixwazî, ma qesab nabêje ha ji te re 50 ! Em çima di serî de bi deh quruşan qaîl dibin, ew gûkî jî nadin me, serde jî moral û motîvasyon û bawerî û hêviya gelê xwe jî dikujin! 2- ENÎ: Min li jor jî anî ziman, şervanên azadiyê di vê rewşa dijwar de namûsa me bi can û bedenên xwe, bi fedakarîkî pêxemberane diparêzin. Tu peyv, tu helbest, tu destan têrî pesindayina wan nakin. Lê hinek mirovên bê hiş û ji cihanê bêhay, nezan û kerr û lal dibêjin ew li başûr çi digerin? Gelî pozbilindno, li hemû pirtûkên şer mêze kin, yên di artêşa Tirk de astegmenî kirine jî baş dizanin, di waneyên Şerê Taybet de wiha nabêje; “ ger welatek ji aliyê dijmin ve bê dagirkirin, ji bo birêxistina şerê azadiyê cara ewil divê “ piştgirî û ordûgehên li derve” bêne dîtin, ji ber ku dijmin gava yên hundir têk bir, tu bikaribî xwe dîsa birêxistin bikî. Ya duyemîn piştgiriya li hundir divê... Ev tedvîra yekemîn ewqas girîng e ku, ger li derve bargehên te (üs) tunebin, divê tu nekevî nav şer... Ji vê jî girîngtir, ma ew der jî ne welat e? Em jî wekî Ermenan dev ji sedî 90 axa xwe berdin û bi başûrê biçûcik qail bibin! Welahîn bîllahîn tiştek neket serê min... Em van rojên dijwar de gere li qadan piştgiriya şervanên xwe bikin... Kî /kê dikare çi bike... Namûs ev e, ne doxîn e... Mamoste Marûf

EZ ÇAWA 4Ê GULANA 1961’AN Jİ DAYÎKA XWE BÛM?

  Salên salixa ji dayîkbûna min didin, salên bi cih kirina serweriya komarê bû.   Ji Enqereya kambax wêdetir demokrasî û azadiyeke nîvçe, li...

Nivîsên zêde hatine xwendin