Gîzmeyên Mûratê Somayê

Karkerê bi navê Mûrat Yalçin, dema ji kana komirê ya Somayê birîndarî hatibû derxistin û li ser sedyeyê hatibû vezilandin gotibû; “ ez ê gîzmeyên xwe derxim, bila rûber (çarşev, pîne, ortî) qilêr nebe”  

Bi ya hinekan, ew di mijara xwedîderketina li malê dewletê merivek ewçend hesas bû ku bi gîzmeyên xwe yên qilêr nexwestibû pêlî rûberê çîlspî yê sedyeya dewletê bike û wê bilewitîne...

Hinekan jî serê xwe li ser pir neêşandin gotin; “ rebeno, hiş di serî de nemabû, lewre weha gotiye...”

Rojnameger piştî çend rojan bi wî re peyivîn û xwestin vî merivê qenc bi raya gişkî ya Turkiyeyê baştir bidin nasîn; ji ber ku gotinên wî dil û kezeba hemwelatiyan peritandibû.

Di wê hevpeyvînê de derket holê ku ew ji Agiriyê ye û malbata wî ji ber xizaniyê di salên 80’yan de welatê xwe di cih de hîştiye û  hatiye li navçeya Kirkagaçê ya Manîsayê bicih bûye. Dîsa em pê hesiyan ku sê birayên Murat jî di heman kanê de wek karker dixebitin...

Gava meriv rewşa Kurdên gundî, bi ser de xizan, ên ku “terka welat kirine û hatine gund û bajarokên Egeyê”  baş bizanibe derûniyeta Mûrat’an çêtir dizane.

Çi Kurd çi Tirk,  gundî  ji bajariyan bêhtir bi çand û ziman û rabûn û rûniştandina  xwe ya gelêrî û neteweyî ve girêdayî ne. Gelek Kurdên Gundî bi taybetmendiya xwerû Kurd û Kurdistanî tên li ber pozê Tirkên "xwerû Tirk"  bi serde "neteweperestên bihnteng" hêlîna xwe çêdikin. Her du serî jî nûnertiya netewek dike, her yek bi rewş û girêdana, bi rabûn û rûniştandina  xwe  ji hev pir cuda, bi zimankî ji hev pir û pir dûr...  

 

Di gundîtiyê de, ji alî  hilberîna gundiwarî ve nêzîkî hev bin jî, gelê Tirk, ji ber ku netewa serdest e, ji sazkirina komarê virde tim û tim xwe li ser gelên din kuştiye, hê jî xwe li ser hemî gelên din dibîne. Bi ser de dewleta Tirk di pêvajoya her serhildanê de neteweperestî û şovenîzmê, rik û nefretê li seranserê Turkiyeyê serdest, li ser Tirkan ferz kiriye ku di çûyîna şerê  Kurdan de ciwanên Tirk dilxwez bin; Tirk  ji "destengî û mihûziya ji şer peyada dibe" gilî gazincan nekin; zarokên xwe bidilê xwe bişînin ser gelê Kurd.  

Her cara ku ciwanên Tirk bo leşkeriyê çûbin Kurdistanê bi Kurdên gundî ve rûbirû mane. Bi xwe jî ji nav gundiyên Anatoliyê yên xizan û belengaz derketibin hatibin jî, derûniyeta leşkeriyê li wan dike ku ew bi çavê fermandarên xwe li gundiyên Kurd  mêze bikin û wan wek merivên har û hov, qilêr û durû, sextekar û xayîn, wek merivên kuştinê heqkirî bihesibînin.

Ev bawerî û têgihîştina şaş, ev şablona “qaşo” kurd,  heta dawiya temenê wan li ser kesayetiya wan bandoreke mezin dike. Exlebê wan dibin neyarê sondxwarî yên gelê Kurd. Ew vê dijminatiyê, vê şablonê radigihînin jin û zarok û xizm û lêzimên xwe jî... Bi taybetî di gund û bajarok û bajarên "ne kozmopolît" de nefreta ji Kurdan digihîje asta herî jor.

Gundiyên Kurdistanê yên herî xizan û belengaz, gundiyên herî kurdewarî, ên bêpîşe û bêsenaet bi hêviya ku di baxçe û zeviyan de, an di karên li gorî karkerên nekalîfiye de bixebitin, xwe didin van deveran. Ew rastî nijadperestiyeke ewçend tûj û tahl tên ku perr û baskên wan dişkê, dibin wek pepûkan. Bi xwe jî zarok û zêçên wan jî rastî pest û pêkûtî û heqaretên ecêb tên. Gelek caran ew dikevin tatêla canê xwe. Du rê dimîne li ber wan; an ew ê vegerin welatê xwe, an jî serê xwe bikin ber xwe, bitelin bimÎnin.

Ên ku dimînin û “nanê Tirkan dixwin” divê heta ji wan tê di demeke kin de xwe ji kurdayetiyê bişon,
xwe ji kirasê kurdbûnê rizgar bikin,
xwe fêrî Tirkiyeke baş bikin,
ji Tirkan bêhtir Tirk bixwiyên;
xwe bikin qurbana mal û hebûna dewleta Tirk,
ti car quretî nekin, nefsbiçûk ,
xêrxwaz, helîm û selîm bin...

Gava PKK,  mafê Kurdan, tekoşîna gelê Kurd dibe mijara gotinê, divê ew teqez çend çêr û dijûnan bidin ser hev û bi ser “terorîstan” de bişînin...
Lê ji van gişkan girantir ew êdî ji xwe  jî xweş nînin, hez ji xwe jî nakin...
Ew ji Kurdbûna xwe, ji rengên xwe, ji şêl û pêla xwe sil dibin. Xwe tiştek bêqîmet dihesibînin...

Belê,  gava min ji devê Mûratê Agirî hevoka “ bisekinin ez gîzmeyên xwe derxim, bila rûberê sedyeyê qilêr nebe” bihîst, mejiyê min serobino bû.
Piştî ku min di hevpeyvîna pê re hatibû kirin de gotinên wî yên “Xwedê zewal nede netew û dewletê, ew çarşev malê dewletê bû, lewre mi nexwest ew qilêr bibe” xwend   agir bi kezeba min ket. Bê hemdê min ev gotin ji devê min derket:

“Kurê min, ez qurbana wan çavên te yên reşbelek, çi kirin bi te ku tu xwe  hêjayê parçeyek pîne jî nabînî?”