30.12.2016

Şerê Dronan


Ji dawîya meha cotmehê vir de, di encama êrîşên dron* ên Tirkan de nêzîkî sed kes hatin kuştin.                                                                                                 Emran Feroz**; 27 Berfanbar 2016

Bi daxwiyaniya Wezareta Parastinê, di dawiya cotmehê de, li parêzgeha Colemergê ya li başûrê Tirkiyê dikeve, herî kêm heftê û du mirov hatine kuşti  
10ê sermawezê, li Şirnexê, ew jî li başûrê welêt dikeve, nozdeh kesên din,
herî dawî du roj piştî vê bûyerê, li Bakûrê Iraqê şeş mirov hatine kuştin.
Wek her carê, hikûmeta Tirk û medyayên sereke, êdî tev veguherîne Ajansa Anadoluya dewletê, qurbaniyên balafirên bêmirov bi gişkî wek "terorîst" nîşan dan.

Di havîna 2015 de, aloziya di navbera Dewleta Tirk û Partiya Karkerên Kurdistanê (PKK) de - ku Tirkiyê, Dewletên Yekbûyî yên Amerîkayê û Yekîtiya Ewrûpayê wê wek rêxistineke terorîst dihesibîne- dîsa gur bû 
û pêv re Başûrê rojhilatê Tirkiyeyê dîsa ket nav pencên şer. Qadên pir mezin ên herêmê yên bi giranî Kurd lê dijîn, ji aliyê artêşa Tirk ve hatin bombe kirin. Bi ya medyaya dewletê, di meha borî de deh hezar "terorîst" an hatine kuştin an jî hatine girtin. Heta niha ti qurbaniyek “sivîl” nehatiye ragihandin. Di axaftinên rayedaran de li wan deveran jixwe hîç sivîl tune ne.

Alîkîve jî , rêxistinên mafên mirovan yên wek Rêxistina Efûyê ya Navneteweyî kiryarên artêşa Tirk bi tundî rexne dike, liv û tevgerên wê wek çalakiya “nefîkirina girseyî ya gel”, operasyonên wê wek “kampanyaya înfazên kolektîf” rawe dike.

Made in Turkey

Teza hikûmeta Tirkiyê ya li ser şerê xwe yê li başûrê welat, ji ber gelek sedeman bi gengeşiyan têrtijî ye. Ji wan yek jî taktîka bi dorfirehî bikaranîna dronên bi çek e.

Tirkiye, li herêma xwe ji şeş welatên ku balafirên bêmirov ên çekbarkirî bikar tînin yek e. Amerîka, Brîtanya, Îran, Rûsya û Îsraîlê bi bi van makîneyên mirinê, mirovan ji xwe re kirine hedef û dikujin.

Bernameya Tirkiyeyê ya balafirên bêpîlot ên çekbarkirî nisbî ne diyar û şefaf e. Heta çend sal berê jî Tirkiyeyê ev teknolojî ji Îsraîlê dikirî. Ev danûstendin heta ku Tirkiye dronên xwe bi xwe hilberîne kudand.

Îlona dawî, Selçuk Bayraktarê rêveberê şîrketa “Baykar Teknolojî”yê, bi navgîniyaTwetterê da zanîn ku wan dronên TB2 yên % 100 resen Tirk derxistine holê.

Bi vê daxwiyaniyê re çapemenî “bikaranîna yekem drona tirk a li dijî terorê” bi quretiyek mezin ragihand.

Paşê rayedaran behsa serkeftin li ser serkeftinê kirin. Bayraktar TB2, di şerê artêşê ya bi terorê re êdî koza herî girîng a artêşê bû.. Dema goh didî argûmentên fermî, bawer dikî ku ev dron terorîstan hildibijêre û wan tenê dikuje.

Lê mixabin rastî ev e ku, çi model dibe bila bibe, beriya êrişên wan, ti kes nizane ka kê bê kuştin û
dîsabi her awayî em baş pê dizanin ku divê meriv ti car “bawerî bi çavkaniyên rêveberiyê û daxwiyaniyên fermî"  neyne.


Terorîzm; çi hebe bikurisînî nav de, dibe

Êdî ji tu kesî nayê veşartin ku li Tirkiyeyê tekane azadî, azadiya sergirtin û bincilkirina rastiyan e û herêmên Kurdan ên welêt bi sansûreke kesnedîtî ve rûbirû ne. Dewlet dixwaze bandor li vegotina medyayê bike û li gorî xwe rastiyeke din biafirîne.

Di warê retorîkê de, şerê bi dronan ê Tirkiyeyê gelek dişibe yê dewletên din ên wek Îsraîl û YDAyê. Dewleta tirk îdia dike ku dron çekên taybet in ku tenê terorîstan dikuje. Jixwe pirsgirêk jî ji vê peyvê (terorîst) dizê û destpê dike. Têgeha terorîzmê rast û net nayê pênasekirin. Bi vî hawî ew dibe amûreke rewakirina her cûre şîdeta dewletê.

Feraseta Enqereyê; 
“çi li hundir, çi li derve, bi çi awayî dibe bila bibe, kî bi PKKê re xwedî têkilî be ew terorîst e. Her wiha sivîlên niştecih ên herêmên di bin kontrola PKKê de jî terorîst in”.
wekî din artêş tim û tim îdia dike ku şervanên PKKê sivîlan ji xwe re dike mertal. “Mertalê zindî” gotineke pir naskirî ye û dewletên wek YDA û Îsraîl û hwd. pê xwe ji berpirsyariya kuştina sivîlan rizgar dikin.

Rastî ev e ku, di welatên ketine nav pencê balafirên bêmirov ên çekbarkirî de pirî caran hedef sivîl in.

Tevlîbûna nav refên şervanan hêsantir dike

Meriv dikare, herêmên eşîrî yên Pakîstanê yên bi Efxanîsta re hemsînor in û ji 2004an vir de rastî êrişên dronên amerîkan tên, wek mînak bide dest. Bi ya Bûroya Rojnamevanîya Lêkolîner a navend li Londonê ye û bala wê li ser dronan e, tenê %16 yê qurbaniyên teşhîskirî yên dronên Amerîkan ên li Pakîstanê milîtanên tund in. Her weha, endamtiya El Qaydê li ser %4ê wan tenê hatiye îspatkirin.

Li Yemenê, bombebaranên bi ser komciwînên wek dîlan û hwd. de jî- ku dronan di navbera salên 2014 û 2105an de ji xwe re kiribûn hedefên asayî jî- sivîlkujeriyên bi vî rengî ne.

Aliyê din ve, komên milîtan ên li herêmê, bi xêra hemwelatiyên ku dixwestin tola xizmên xwe yên bubûn qurbaniyên dronan hilînin, gelek xurt bûn.

Beytulah Mehsûd, serokê Talîbanên Pakîstanê, ji Daily Times of Lahorê re weha dibêje; " Sê meh digeriyam ku çend merivan tevlî tevgerê bikim, di dawiyê de bi zorî 10-15 kes peyda kir an na. Piştî êrişên Amerîkayê min bi hêsanî 100-150 dilxwaz bidest dixistin.

Gelek çavdêran jî bala xwe dane îdiayên derheqê dronan de. Van demên dawîn, ji Encûmena Têkiliyên bi Derve re Micah Zenko da zanîn ku dron, di êrişê de, ji alî rastkirina hedefê de ji balafiran lawaztir e. Zenko, dema êrişên dronên êrişê yên Amrîkan ên li Pakîstan, li Yemen û li Somaliyê û êrişên balafiran ên li Iraq û dide ber hev digihîje wê encamê ku dronên çekbarkirî yên bêmirov, ji yên bipîlot 20 caran bêtir sivîl dikujin.

Ger rewşa dronên Amerîkayê ev be, ma ne hewce ye meriv bikeve şikê û ji xwe pirs bike, gelo di encama êrişên dronên Tirkan de jî heman tişt dibe yan na...

Sûcê şer?

Tesbît û pênasekirina qurbaniyên sivîl bi çavdêrên bêalî(serbixwe) dibe. Di dema şerên “xwedêgiravî nûdem” de karê wan ji her carê girîngtir û zehmetir e.

Bi navgîniya rojnamegerên serbixwe em dizanin ku dronên amerîkan li Pakîstan, li Yemen û Somaliyê sivîlan kuştine.

Dîsa bi xêra rojnamegerên wêrek û bi navgîniya Rêxistina Alîkariyê ya Neteweyên Yekbûyî ya li Efxanîstanê (MANUA) em ji “sivîlên li Efxanîstanê di encama êrişên hewayî yên NATOyê de tên kuştin” agahdar dibin.

Çendikî berê, rayedaran carek din eşkere kirin ku ew hewcedarî bi zelaliyê (şefafbûnê) nabînin: Piştî ku Neteweyên Yekbûyî di êrişeke dronan a di dawiya meha Îlonê de li herêma Nangahar a Efxanîstanê pêkhatî de kuştina pazdeh sivîlan piştrast kir, rayedarên Amerîkayê hewl dan ku ketina NYê ya nav bargeheke Amerîkayê ya li Kabûlê qedexe bikin, an bisînor bikin.

Tu şik û şubhe tuneye ku li Turkiyeyê, bi taybetî bo hikûmeta îro, zelaliya (şefafî) lêpirsînan ne tiştek girîng e. Ev helwest, cesareta kesên li ser "sûcên pêkan ên şer " lêkolîn dikin dişikêne.

*Balafirê bêmirov ê çekbarkirî
.

Nêrînên di vir de hatine vegotin aydîLes opinions exprimées dans cet article n’engagent que leur auteur et ne reflètent pas nécessairement la politique éditoriale de Middle East Eye.

- **Emran Feroz, rojnamegerekî bêalî ye. ji dê û bavê efxan li Avûstûryayê çêbûye û gihîştiye, niha jî li Germanyayê dijî û bo gelek kovar û rojnameyên almananan dinivîse. Her weha ew bi zimanê ingilîzî bo El Cezîrê Ingilîzî, The Atlantic, AlterNet et TeleSUR jî dinivîse.
Heman demê ew sazûmankarê “bîranîna Dronan , abîdeya sanal a bo bîranîna qurbaniyên dronan” e.
Wêne: Dronek bi bombebarana balafiran re hemwext li ser bajarê Kobanê difire. Cotmeha 2014 AFP
Wergera ji weşana Fransî ya MIDDLE EAST EYE
Mamoste Marûf

26.09.2016

Ol , Oldarî û Kurd



Kurd; gelek ji gelên Rojhilata Navîn.

Bi nijadkî Aryen,

bi zimanekî Hîndo-Ewropî,

bi welatkî Kurdistanî.

Beşek niştecih, bi cotkarî û bazirganiyê ve bilî,

beşek nîvkoçer, debare; sewalwanî û bi bazirganî,

beşek bi tevahî koçer, pisporê sewalvanî û hiberîna rûn û penîr...
***
Welatê Kurda, herçiqas gelek caran ji aliyê siyasî ve, ji der ve bi biyaniyan ve girêdayî xwiya kiribe jî, Kurd, heyama dagirkeriya Erebên misilman jî di nav de, ti caran dab û nêrît (orf û edet), şêl û pêl û girêdan, rabûn û rûniştina xwe ji binîve neguherandine, heta destpêka sedsala XXan bi gelemperî wek xwe mane.

Kurd, piştî ku xwe ji Zerdoştiyê dişon û ola xwe ya qedîm diguherînin dibin misilman , Îslamê pir xweş li şêwaza (terz) jiyana xwe ya xwezayî tînin; nahêlin ku misilmantiyeke bihnteng, bi hêrs, êrişkar, bi mahde û bi mirûz di nav wan de şîn bibe, jiyanê li wan biherimîne.
Em ê di vê nivîsê de misilmantiya Kurda bînin holê û bala xwe bidin cudahiya xwe û gelên cînar ên misilman:

Feqî, mele, şêx û meşayîxên Kurda:
Perwerdehiya olî di medreseyan de dibû. Her medrese di serî de ji alî alimek an şêxek Kurda ve hatibû avakirin û bi sedan salan ew bi destê nevî û nevîçirkên damezirînerê xwe ve dihat birêvebirin. Ti pêwendiyên medreseyan bi dewletê ve tune bû. Veherandina medreseyê (tamîrat) Xwarin, vexwarin, serûguhên feqiyan bi xêr û hiseneta gel dibû. Feqî nîvrokî û êvarkî mal bi mal digeriyan, ratiba(îaşe) xwe berhev dikirin. Ratiba feqiyan serê malê firaqek xwarin û nanek bû. Piştî perwerdehiya xwe bidawî dikirin û îcazet distendin, dibûn mela, debara wan dîsa li ser gel bû. Gel ji kîjan meleyî hez bikira ew danî, di tax û gundê xwe de bicih dikir, serê malê pez, dewar, genim dibe, êdî li ser çi bihev kiribin, didanê. Jin û zarên wî, pez û dewarên wî di nav ên şêniyan de bû. Ji ber vê kevneşopiyê bû ku melayê Kurd tim di nav gelê xwe de, muhtac û mehkûmê alîkariya gelê xwe bû, lewre rexneyên tahl û tûj li gel nedikir, ti car xwe li ser mirovan nedidît, dij îslamî be jî, ji melayan  nehat, nekarîn ku şêwaza jiyana hezar salan a kurdewarî biguherînin.
Mizgeft: Li Kurdistanê Mizgeft pir hindik bûn. Ew tenê di bajar û bajarokên Kurda de hebûn û bi gelemperî ji aliyê biyaniyên serdest ve, an ji alî malmezinên Kurda yên çav dabûn wan ve hatibûn çêkirin. Jiyana civakî li ku bûya, nimêj li wir dihat kirin. Di gund û taxan de axa, beg an malmezin odeyek an koşkeke deriyê wê ji der ve dişuxulî ava dikirin. Derî çi nas çi nenas, mêr- jin ji herkesî re serpiştkî vekirîbû. Xwarin û vexwarin, civîn û suhbet, şîn û şahî, razan, îbadet tev di vir de dibû. Mêvanên biyanî, çerçî, karbidestên dewletê, fîrar û mehkûmên  zagona dewletê (qaçax) çiqas dilê wan bixwesta li vir dihatin ezimandin. Mezinê malê, rûspiyê gund û taxê, melayê gund, heta sedsala XX’an dengbêj qadroyên daîmî yên vê civatê bûn û cihê wan li jor, li ser dîwanê an li ser sewkiyê bû. Wexta nimêjê ev ode vediguherî dibû mizgeft, tê de nimêj dihat kirin, mewlîd dihat xwendin. Kî nimêj nekira heta ku nimêj biqediya li paş cim’etê, bêdeng rûdinişt. Xeynî dema îbadetê mizgeft odeya civatê, mela jî wek malmezin û rûsipiyan kesayetiyek civatê bû. Her çiqas melayên Kurda, di mijara Ayat û Hedîsan de, bi taybetî di fikh û Kelam û Siyerê de xwedî zanîneke kûr be jî, ew hukmên Îslamê yên jiyana rojaneya Kurda tengezar dikir, ên dijbertiya dab û nêrît û terza jiyana wan a bi hezaran salan dikir ti car wek şertek jêneger, qethî nedida ber gel.

Wek mînak,digel ku Îslam şahiyên jin û mêr bi hev re qedexe kiribe jî, dîlanên Kurda ji berê de bi hevre ye. Jin û mêr, keç û xort dikevin ber hev, destên hevûdu digirin, govend digerînin. Dîsa, herçiqas  ol û erf û ededên biyaniyan memikên jinan wek namehrem hesibandibe jî , jina Kurd li ber çavê mela pêsîra xwe vedike, zaroka xwe dimijîne.
Beriya ku Kurd di çanda biyaniyan de çavnas bibin, simbêlên sinet nizanibûn. Rihên xwe dirêj nedikirin, ti car cube li xwe nedikirin, kimên spî nedidan serê xwe, pîrozbahiya qendîlên olî li hev pîroz nedikirin. Tenê şeva Qedrê çend riket nimêj dikirin ew bû. kinc û girêdan, şêl û pêla nelihevhatî ya hevûdu bi gotina “ev gune ye” na, “ev şerm e” rexne dikirin. Di nav civatê de ne tenê kesên oldar û nimêjkar, Ermen û Êzdî, Asûrî, Qeraçî, Tirkmanên canik û camêr, nanda, bibext, wêrek, jêhatî, xweşsuhbet jî xwedî rûmet bûn, qedrê wan dihat zanîn, tevlîbûna şîn û şahiyên wan jî ferz bû.

Digel hemû pest û pêkûtî û hewldanên pişaftin û xwepişftanê hêj di nav Kurdan de ev kevneşopî kêm-zêde berdewam e. Ev çanda gelê Kurd ya  “di dirêjahiya hezaran salan de li ser pirrengînî û çêşîtdariyê şîn bûye” bo mirovahiyê, bi taybetî bo pêşeroja Rojhilata Navîn hêviyek pir mezin e. Li ser nirxên gelê Kurd demokrasiyeke jidil û rasteqîn, mirovahiyeke azd û sefiraz ava dibe lê, divê di serî de Kurd, heta ku bibin xwedî statû, bi çavreşî li çanda xwe, li zimanê xwe, li dab û nêrîtên xwe xwedî derkevin.

Bi taybetî xwe û zarokên xwe ji “têgihîştina olperestiya bihnteng, hişk, êrişkar, dûrî jiyanê, dijminê kêfxweşiyê” biparêzin.  


















6.09.2016

Xwedê zarokên me sitar bike...!





Dema mirov bala xwe dide dîroka mirovahiyê, şer, şoreş, serhildan, tertele, reform  çi heq çi neheq, tim û tim bûne sedema dubendî û dijminatiyên kûr û dûvdirêj. Nijadperestî û fanatizm, rik û nefret merivan ewçend guherandiye ku carinan dayîk bûne dijminê zarokên xwe. Mirov, pitikên hevûdu yên hêj destek goşt kuştine, destdirêjiya jin û zarokan kirine, jahrî xistine  ava dijminên xwe, sewal û giha û dar û daristanên hev şewitandine. Çawa ku di dema rakirina  ocaxa yenîçeriyan de qewimiye,  kêlên gorên kesên hedef jî  hûrhûrî kirine, goştên hev dane ber diranan, kezeba hev xwarine dîsa kerba dilên wan dananiye…

Tevgera Azadiya Kurd a li Rojhilata Navîn nûnertiya tevahiya nirx û hêjayî û çanda mirovahiyê daye ser milê xwe, ji roja pêşî heta îro, ti caran nehîştiye ku di nav gelan de dijminatî serdest bibe. Wî ti caran şerekî bêpergal û bêpîvan li ser şervan û gel ferz nekiriye. Ev çil sal e, di guhê gele Kurd  de vê rastiyê xwendiye: “Gelek ti car nabe dijminê gelekî din. Sedema şer û pevçûnan pergala siyasî, desthilatdar, hêzên modernîteya kapîtalîst û dewletên neteweyî yên  cewrikên wan in. Bijî biratiya gelan...”

Di pêvajoya şerê ku îro li Bakûrê Kurdistanê û li Turkiyeyê dikudîne de,  gelê Kurd, digel hemû êrişên nijadperest, digel hemû pest û pêkûtî, îftîra û  heqaret û neheqiyên li ser navê Tirktî û misilmantiyê lê  hatine kirin, li Kurdistanê ti car êrişî ti kesek biyanî nekiriye, nake jî.  Gelê Kurd xwedî vê bîr û bawerî û hişmendiyê ye: 
“ Gelê Tirk apolitik e. Dewlet û çapemeniya ku di bin bandora  dewletê de çi rê bide ber gelê Tirk,  di wir re diçe, bi wî awayî tevdigere. Dewlet, bona ku gelê Tirk piştgirî bide şer, zarokên xwe bişîne şer  Kurda li ber çavê gelê Tirk reş kiriye. Sibe aştî çêbe, dewlet xwe biguherîne, jidil û can bibêje Kurd û Tirk bira ne, wek hev in, xwedî heman maf û berpirsiyariyan in, gelê Tirk wê me hembêz bike, neyartiya nijadperest û paşverûyan wê di rojekê de ji holê rabe… ”

Lê, ev xweşbînî û hêvî û hişmendiya Gelê Kurd sih sal in yek alî ye. Her çiqas dewlet û raya giştîya Kurd û Tirk pir neyne rojevê jî, gele Kurd bi taybetî di bajar û bajarok û gundên Anatoliyê de di bin nijadperstî û êriş û cudakeriyê de nalenal e. Berê “nijadperestan tene” eşkere dijminatiya Kurda dikir, niha olparêz jî li wan  zêde bûn. Di şerê çil salan de, çi ji nezanan, çi ji xwendiyan,  li Turkiyeyê nifşeke weha hat afirandin ku xwîna Kurda vexwe jê têr nabe. Li dehan cihan lînçkirina karmendên Kurd, nefreta li hemberê karkerên demsalî, ji ber strandina bi  Kurdî kuştina ciwanên Kurd, girtina bi ser mal û dikanên wan de, şewitandin, rûxandin, teşhîrkirin,  nedayîna kar û xanî, di stadyûman de, bi girsehî protestokirina rêzgirtina bo qurbaniyê Terorê, herî dawî di xewa şevê de şewitandina Mehmet Aytaç…

Îcar dewlet, çav lê ye mamosteyên Kurd ên li Kurdistanê ji kar bavêje û zarokên Kurdan ên reben, ên hêj nikarin-nizanin xwe biparêzin,  bi tevahî teslîmî mamosteyên biyanî bike û îcar wan di welatê wan de biperçiqîne, bihincirîne, bipelixîne, snoqî bike…

Ka  kî dizane ji wî gurê Mehmet Aytaç di xewa şeve de şewitand , ji wan faşîstên agir berî malan didin, ji wan dilkevirên xizanan ji zeviyan davêjin, ji wan sofîkên aqil di qûnê de, bi tekbîran êrişî misilmanan dikin,  çend heb di dilqê  mamosteyan de werin bikevin şuna mamosteyên Kurd?

Perwerdehiya bi zimanê dayîkê li alîkî, tirsa min ew e ku kesayet û tendirustiya derûnî  ya zarokên me  jî ji dest biçe…!

Heta niha li Kurdistanê,  di her dibistanekê de hebûna çend mamosteyên Kurd û şoreşger , hejmara wan çibe jî zirara mamosteyên nijadperest û serhişk û bihnteng tolere dikir, nerm dikir. Piştî çûyîna wan Xwedê zarokên me sitar bike…!   

  

26.08.2016

Ji Hîzbula heta IŞIDê:Dek û dolab, fen û fût...

Gelê Kurd,

Gelek ji gelên Rojhilata Navîn ê ti car nebûye şareza û serfiraz...

Gelê herî xêrxwaz û aştîxwaz, lê çibikî, ewçend jî bêsiûd û belengaz...

Gelê li ser erdnîgariya xwe bi hezaran salan e bêsiûd û bêmiraz, îro bi mar û dûpişkan re şerê man û nemanê dike.

Dijminên wi, bêbext û bi dek; dostên wî (xwedêgiravî) roviyên konek...

Kurd, kîngê piçek hatibe ser hemdê xwe, pûrt pêve hatibe, rastî bêbextiyê hatiye

û wan tim û tim kevirê aşê bêav li ser serê wî gerandiye.

Pir dûr neçin, ger em bala xwe bidin xefik û dahfik û dek û dolabên van sih salên dawîn ên li ber Kurda danîn, em ê baş bizanibin lîstikên wan ên dawîn:

sal û zeman, 1990: Tevgerek hebû li Lûbnanê, nav Hîzbulah. Tevgereke Şiî û olparêz.
Bi taybetî li dijî Îsraîlê çalak. Dagirkerê bêbext û ji mirovahiyê bêpar, bi heman navî yek jî li Kurdistanê birêxistin kir lê, Hîzbulaha Îranî ti car hebûn û rewabûna wê nepejirand, wek şaxek xwe, wek hevkarê xwe nehesiband.

Bi navê vê partiyê bi mîlyonan Kurdên welatparêz kuştin, birîndar kirin, berê wan dan ser rê û dirbên xerîbiyê, miştexî û penaber kirin.

Paşê jî heman êrişan wek “çalakiyên terorîstî yên hovane yên “kok ji der ve” û “ li dijî dewleta Tirk” binav kirin.

Êrişên Hîzbulaya xwe, tevgera xwe yên kontrayî, paramîlîter kirin hincet û dîsa êrişî Kurda kirin. Li welatê Kurdan rewşa awarte îlan, axa wan çaralî dorpêç, war û zozanên wan qedexe, gund û bajar û bajarokên wan wêran û wêrtas kirin.

Em werin roja îro:

Dora pêşî li Iraqê, hin mîlîtanên di bin bandora Ebûbekîr El Bexdadî, ji El Qaîdeyê veqetiyayî, tevgereke bi navê “Dewleta Îslamî ya Iraq û Şamê” ava kir.


Ev tevger, bi rê û rêbaz û çalakiyên terorîstî dixwest çavê gelan bitirsîne, di bin xelîfetiya El Bexdadî de dewleteke îslamî damezirîne. Wan di her pêvajoyê de, destê wan gihîştibe kîderê, bi her rê û rêbazên dermirovî komkujiyên kesnedîtî pêkanîn…! Negotin mirov e, kevir e, dar e, ajal e, kî û çi li ber wan ket kuştin, talan kirin, şewitandin, rûxandin. IŞIDê di nav sivîlan de tirs û xofek wisa çêkir ku, bi bihîstina navê wê , gelên Iraq û Sûriyê her tiştên xwe di cih de hîştin û bi alîkî ve belav bûn. Li ber vê lehiyê Kurdên Rojava tenê xwe girtin, xwe parastin. Ew ji berê de li dijî rejîma nijadperest ji alî siyasî û leşkerî ve xwe birêxistin kiribûn, amadekariya xwe dîtibûn...


Di pêvajoya hevdîtinên aştiyê de Dewleta Tirk rê nedît ku rasterast destdirêjiya Rojava bike lê, li gorî gelek derûdoran ji binve alîkariya çeteyên IŞIDê dikir. Di ser Turkiyeyê re çûnhatina çeteyan aşkere bubû. Çapemeniya azad û çavkaniyên bêalî, rêxistin û saziyên wan ên li Turkiyeyê û li bajarên Kurdistanê vê rastiyê dianîn rojevê lê, dewleta Tirk gelek caran an înkar dikir, an jî bi operasyonên qaşomaşo çavê raya gişkî girê dida.

Di rastiyê de, çawa ku di salên 80yî de bi hezaran pêxwas û tolaz û xwînxwarên welat bi navê Hîzbula anîbûn cem hev, îcar jî bi navê IŞID û El Nusra û Tûgayên Siltan Mûrad û êdî çi kul û kureder be wan xwedî û birêxistin dikirin.

Dewletê, piştî hilbijartinên 6ê Hezîrana 2016an, kuştina du polêsan kir hincet û dawî li pêvajoya aştiyê - jixwe ne bidilê wî- bû anî.

Dem, dema bikaranîna ga û mozikên di axûran de xurtkirî bû. Dagirker heman dek û dolabên salên 90î dubare kir. Bi kontrayan Kurda û dost û rêhevalên wan da kuştin lê, ji raya gişkî re wan çalakiyan wek “êrişên terorîstî yên li dijî Turkiyeyê nişan da.

Ha ji we re yek bi yek, roj bi roj êrişên bi navê IŞIDê hatine kirin, hedefa wan, nasnameya 709 qurbaniyên wan:

- 20 Adar 2014, Nîğde: Terorîstên IŞIDê û hêzên Dewletê kes nizane, çawa û çima, bi awayek rastî hev tên, şer diqewime,

ji hêzên ewlehiyê 2 mirî. (Ev çalakî tenê li dijî hêzên dewletê ye. Li gorî pisporan IŞIDê ev çalakî bêhemdê xwe, bê dilê xwe lidar xistiye)

- 6 Pûşper 2015, Amed: Rojek beriya hilbijartinê, di mîtînga HDPê de li pey hev du bombe teqiyan. Ev çalaki ket stûyê IŞIDê.

4 Kurd mirin, 402 jî birîndar bûn.

- 20 Tîrmeh 2015, Pirsûs: Komek şoreşgerên ji Turkiyeyê hatî û bo alîkariya zarokên Kobanîyê li ser rê, rastî êrişa xwekujî ya li ser navê IŞIDê hat.

Ji şoreşgerên dostên Kurda 34 mirî, 100 birîndar.



- 10 Kewçêr 2015,Enqere: Di Mîtînga Ked, demokrasi û aştiyê de xweteqandina terorîstên IŞIDê yên nasnameyên wan ji berê de diya, çend roj berê di destê polêsan de wek qaçaxên leşkeriyê sûcdar lê, kes nizane çawa serbest hatine berdan.

Ji Kurda û ji şoreşgerên dostên Kurda 109 mirî, 500an zêdetir birîndar…

- 12 Rêbendan 2016, Sultanahmet-Stenbol: li ser navê IŞIDê, dijî tûrîstên Ewropî êrişeke bombeyi.

Ji Tûrîstên Alman 13 mirî, 13 birîndar…

- 19 Adar 2016, Beyoglû-Stenbol: Hedef; tûrîstên Îsraîlî:

5 Îsraîlî mirî, 36 birîndar…

- 28 pûşper 2016, Balafirgeha Ataturk-Stenbol: li termînala rêwiyên biyanî êrişeke çekdarî û bombeyi.

Gelek jê biyanî 45 mirî, 236 birîndar.

- 14 Tebax 2016,Dîlok: Dîsa li ser navê IŞIDê êrişeke xwekujî, di dîlaneke Kurdan de…

Piranî zarok 54 Kurd mirî, gelek jê giran ji 100î zêdetir birîndar…

Encama hemû çalakiyan: Êrişa pêşî ya li Nîgdeyê ne di nav de, hedefa hemû êrişan an Kurdên welatparêz, an şoreşgerên dost, an jî biyanî ne.

Heger IŞIDa Turkiyeyê, Turkiyeyê bi xwe, rejîma Tirk ji xwe re bikira hedef firsenda herî mezin piştî hewldana darbeya 14 Tîmehê neketibû destan?

Mehek zêdetir hemû “alîgirên pergala laîk û Kemalîst û AKPyî bi tev di kolanan de nebûn?

Polês û leşker derba mezin nexwaribûn, tev bi hev neketibûn?

Çima IŞIDa xwedêgiravî dijminê TRyê, di ti civînekê wan de demançeyek pêlîstok be jî neteqand?

Ma Kurd û Elewî û şoreşger tenê neyarê IŞIDê ne ku ji wan bi sedan kesan kuştin...?

Dewletê, bi van êrişan, wek êrişên Hîzbulayên salên 90î, derfetên pir û pir stratejik bidest xistin.

Ez ê çendên wan vebêjim:

a) Bi xêra tevahiyan da zanîn ku ew di bin tehdîta Terorîzmê de ye û bi wê hincetê mafên mirovan û zagonên demokratik yeko yeko ji holê rakir. Çapemeniyê çavtirsandî û kerr û lal, bi hezaran siyasetmedar û ronakbîran zindan kir.

b) Bi hinceta ku terorîzm dewletê tehdit dike, di bajarên Kurda de nema komkujî û keraset pêkanî, wan wêran û wêrtas kir.

c) Wan terorîstan wek ji Sûrîyê hatî nişan da, bandora xwe li ser Rojava rewa kir.

d) Di dawiyê de dîsa bi wê mahneyê Cerablûsê dagir kir.

e) Bi hinceta ku ew ê bi IŞIDê re şer bikin, nema sixur û çeteyan li Rojavayê Kurdistanê birêxistin kir.

f) Dagirker, bi xistina navê wê nav tevgerên terorîst û wekhev nîşandana wê û IŞIDê, Tevgera Azadiya Kurd û Gelê Kurd ewqas reş kir ku, şeytan êrişî Kurda bike “gelê Tirkê misilman û nezan, hinek jî nijadperest û faşizan” êdî jê re secde dike.



Gelî xwendevanên hestiyar, ji nirxêr mirovatiyê hêj bipar,

Çawa ku serokê gelê Kurd di her gotineke xwe de dubare dike, dibêje; modernîteya kapîtalîst mirovahiyê roj bi roj dirizîne, dike dilqê cinawiran.

Li ser gelên mezlûm û bindest neman dek û dolaban digerîne, rastiyan berovajî dike…

Îro dagirkerê me yê xulamtiya wan hêzan dike, xelata xwe çawa distîne hûn baş dizanin:

Dagirker me dikuje, emperyalizm serxweşiyê dide wî!

Em tên kuştin taziye di koşka wî de dibe…

Em tev rastiyê dizanin lê, çi bikî, çiqas biqîrî, çiqas bikî gazî û hewar heta neyê hesabê wan ew te nabihîsin.

Lê mizgîniyek bidim we, mezinên me gotine “gû bi berfê nayê veşartin” Em tev baş pê dizanin ku emperyalîstên îro pûşên dagirkerê me vedişêrin, fêlên wî yên qirêj dinuximînin, ne dostên wî yên jidil in. Her yek bona ku sibe li dijî wî wek çek bikar bîne, sûcên wî didin ser hev, qeyd dike. Kurd jixwe ji berê de qencî û xirabiyên lê hatine kirin jibîr nake. Dawiya dawîn ev bêbextiya dagirker di pozê wî re werê… Ew ê derbek wisa bixwe ku quleke bi destê wî nekeve ku lê bisitirê. Xwedê ayê bizina kol ji ya bi qiloç re ti car nahêle. Xwedê bihêle jî Gelê Kurd “bi îradeya xwe ya cuzî” dîsa jê re nahêle…

4.08.2016

Kî, çawa, çima û wekî din…



Rojeva  Tirkiyeya şewitî,  ji êvara 15 ê Tîrmehê bigre heta roja îro, ji serî ta binî darbe ye.

Kî kir?
Mele Fetulayê xwedêgiravî şagirtê  Mele Seîdê Kurdî,
 ji heft bavan Tirk,
kûçikê ber deriyê dewleta xwe,
dijminê komûnîzmê,
weîzê çav bi hêstir,
şerîetxwazê jidil û dilşewat û diltenik,
kalê dest ji kar û barên dunê şûştî, li ser postê xwe rûniştî…(Dîsa xwedêgiravî)

Çawa kir?
Fetula,
50 sal bere, di dema şerê sar(ji bin ve) ê NATO û  Pakta Warşovayê de,
bi dijberî û bi dijminatiya Komûnîzmê ket çavê Amrîkayê.
Piştî ku bi YDA yê pişta xwe zexm kir,  îcar qûna xwe kuta deriyê dewleta Kemalîst a endamê Nato’yê.
Bi guherandina Rîsaleyan û ji wan birina Kurdayetî û kurdperweriya Seîdê Kurdî, bi pişaftina zarên Kurda,  ew çavên netewperestên Tirk girê da.
Bi şerîetxwaziyê olparêzan bi xwe ve zeliqand.
Di vê pêvajoyê de bi hezaran zarên misilmanên ji dil sax, ji mejî nuqsan, ji dunê nezan abûr perişan  li dora xwe kom kir,
Wan bi mal û bi qurs û bi dersxane kir
Nexwar da wan,  li xwe nekir li wan kir…
Bi xwe li hindur di gohê wan de xwend,
Li derve di dibistanên nûjen û hemdem de wan da xwendin,
Dît ku kevirê aşê wî  xweş digere, bi sedan qurs û dibistan vekir
Paşê TV û rojname û bank û şîrketan li  dûv hev rêz kir.
Wî ew zarokên rebenên gundî û piştkurmî bi qrawat û bi meqam û bi ûnîforma kir.

Çima kir?
 Mabest û miraz?
Dewlet!
Belê, bûn xwedî dewlet; bûn xwedî şîrketa herî mezin a welat.

Wekî din çi heye, çi tine?
Li vî welatî bi sedan terîqet û cimet û civat û komale û saziyên xwedêgiravî olî û oldar  hene. Ew jî li ser şopa Fetula, bi xewn û xeyalên bidestxistina şîrketa herî mezin a vê erdnîgariyê(dewlet) şev û roj dixebitin. Mabest bidestxistineke qethî nebe jî, di nav de  bicihkirina qadroyan e, jê xwarin e, îhalestendin e…
Ka ji we kî dizane “Suleymancî” xwedî çend yûrd û dibistan û qadroyan in? Ew bo çi têdikoşin?
Gelo Işikçiyên xwe wek mirîden Evdilhekîm Arwasî didin nasîn, rojnameya Turkiyeyê û TGRTê û Îhlas Holdîngê û bi sedan yûrd û nexweşxaneyan wek zikirxane bikar tînin?
Cimeta Îsmaîl Axa, bi hezaran şagirtan, bi dehan radyo û TV û şîrketan bo çûyîna bihuşta rengîn saz û ava  dike?
Cimeta Yenî Asya?
Cimeta Îskender Paşa?
Adnan Oktarê pisîkperest?
Haydar Başê zikmezin?
Menzîlî?
Hîzbûtahrîr?

Wekî din?
Qadirî, Ûşakî, Cerahî, Tîloyî, Neqşî, Melamî, Halwetî, Galibî, Cimeta Erenkoy?

Wekî din?
Kirkincî Xocecî, Alîgirên Ehmed xoceyê bi cube, bi dehan kom û komikên Nûrcî, êdî nizanim çî û çi…


Çereserî?
Dewlet û  dewletperestî bûye belayê serê mirovahiyê, bûye pût, bûye ruhistîn…
Em dibêjin ger ev cinawirê ku navê dewleta neteweyî li xwe kiriye
 neyê demokratik kirin,
neyê biçûk kirin,
per û baskên wî neyên rûçikandin,
hêz û hebûn û desthilatdariya wî li kom û komikan,
li tax û gund û bajar û bajarokan neyê parvekirin,
ew ê gelan, netewan, baweriyan nasname li alîkî, ji merivatiyê jî  bike.
Ger ev feraseta bêyom, ev têgihîştina tewşomewşo neyê guherandin,
Dewlet wê tim û tim  bibe sedema darbe û şer û pevçûnan.
Li ser wê, bo wê, di rêya wê de,  mirov hevûdu jî, xwezayê jî qir bikin.
Kurt û Kurmancî dewlet:
An   wê bibe ya me gişkan
An wê bibe warê mişk û dûpişkan…



25.04.2016

IŞID û Qula Nîr




Bi pergala perwerdehiya Tirkiyeyê mejiyê zaro û ciwanên vî welatî bi dijminatiya li hemberî demokrat û azadîxazan tê tijekirin û ew bo cihada pîroz tên sorkirin, dibin agir û pizot.

Mucahîdên bê ser û ber, bê tirs û bê minet li komale û li weqf û li çayxaneyan digihîjin hev,
perwerde dibin û ref bi ref, yekîne bi yekîne ji hev vediqetin dibin IŞID, dibin El Nusra, dibin Ahrarû Şam, dibin Tûgayên Fatîh Sultan, Sultan Mûrad, dibin wan gurên har...
Di merhaleyekî de ji alî dewletê ve tên binçavkirin, nav û navnîşanên wan li defteran tên qeydkirin, piştî çend rojan  tên serbestberdan...
Paşê  we hey dît, ew li Sûriyê ne!  An mirî,
an tiving li milan, seriyek jêkirî yê mirovek di destan de zindî derdikevin pêşberê raya gişkî...
Dema ji rayedarên dewletê pirsa " ew çawa derbasî nav erdê Sûriyê bûn?" tê kirin, ew dîn û îman davêjin dibêjin; "tobe di sînorê me re neçûne...!"
Dema ez konektî û derewkariya rayedarên vê dewletê dibînim meselên dem û dewrana eşîrtiya me tên bîra min.
***
Çend Paposî (eşîreke me )  kêvroşkek digirin û dikin  holikek bê derî û servekirî.
Ew ê di wir de  wê çend rojan xwedî bikin,  xurt bikin û paşê jî serjê...
Aqilmendekî wan dibêje; heyra deriyê vir tine, ew ê bireve, em laçikek bavêjin ser. Yekî din dibêje em  gurzek giha bidin ber devê holikê, ên din tiştên din dibêjin...
Ew dikin nakin bi hev nakin.

 Ji eşîra me yekî fêlbaz û diz jî di wir re derbas dibe, çawa ku çav bi keroşkê dikeve gohê xwe bel dike. Bala xwe didê ku Paposî bi hev nakin, xwe di ber wan re dike û dibêje:
“heyran  nîrê xwe  bidin ber devê holikê û  lêxin  herin mala xwe, li kêfa xwe binêrin. Ga nikare bi nîr, îcar kêvroşk”
Paposî tev şaş dibin dimînin:
-       "Heyra ev çareya xweşik çima nehat hişê me!"
 Çawa ku ew diçin malên xwe,  gobelê me piyê xwe di ser nîr re davêje, kêvroşka quncilî digire, dike bin sakoyê xwe û dibe mala xwe...

Serê sibê Paposî tên holikê, da ku xwarin bidin kêwroşka xwe lê, Xwedê bide!

Rebenino hevûdu bi diziyê sûcdar dikin, yek ji wî, yek ji yê din, bi kevir û daran bi hev dikevin, ser û gohê hev dipelixînin,  pirî li hev didin ji hal dikevin, her yek bi alîkî de dikeve...  Çendikî şûn de dizê me bi ser wan de tê.
Xwe li nezantiyê datîne, ji wan dipirse.

-Ka kêvroşka we?

Yek pêçiya xwe dirêjî yekî din dike, dibêje “ wî diziye!”
Ew sond dixwe dibêje wî...
Ew ê dîsa rabin hev ku dizê me  berê xwe dide wa,  bi awakî pir xemgîn deng li wan dike:
-Xwedê qehra xwe li min û li heft bavên min  bike...!  Sûc sûcê min e...!  Min ji we re got nîr bidin ber devê holikê lê, nehat hişê min ku  bibêjim qulên nîr bixitimînin! Kêvroşk  di qula nî re derketiye çûye!


Paposî pol û poşman zûr, zûr li çavên hev mêze dikin, radibin diçin malên xwe...
Gelo di mijara IŞID û çeteyên ku agir berî  Sûriyê û gelan didin de
Kî Paposî ye

Kî dizê fêlbaz e...?

23.03.2016

NIVÎSEKE Jİ BIHNTENGIYÊ



Carinan meriv tenê bo nivîsandinê dinivîse. Ev rewşa kambax dema naxwazî rûyê kesî bibînî, naxwazî ronahî û tarî, ba û baran, teyr û tirûl te bibîne tê serê mirovê destbipênûs. Di dem û dewrana pênûsê de derûniyeta nivîskaran ji destnivîsa wan xwiya dibû. Grafolog li xet û xêza pênûsê dinêrt û kul û mereza nivîskar vedigot:
Nivîskar ji xwe nexweş e, di dil de xwesteka jiyanê çem û çem e....
Nivîskar çi qewl e çi qerar e, dev li alîkî qûn li alîkî ye...
Nivîskar delodîn e, her tişt jê tê, li her deverî, bi her awayî, di her dilqî de li ber pozê xwendevanê reben şîn dibe.
 ***
Di vê heyama klavyeyê de gelo mirov derûniyeta nivîskaran ji tepatepa bişkokên klavyeyê nikare derxe?
Ez ne derûnînas im lê, bi dilrehetî dikarim bipesinim bibêjim ku  hostayê naskirina kesyetiya xwe me.
Bi taybetî jî di derengiya şevê de bala min li ser min e. Ger bi roj li welatê min qencî qewimî be û ez bi wê serfiraziyê li ser kompûtûrê rûniştîbim dengê defa daholê ji klavyeya min tê.
Ger li welatê min şer be, klavye bi kerb e. 
Ger li welatê min komkujî be, klavye bi şerm e.
Serkeftin be klavye şerûd e, tepetepa wê digihîje erş û ezmanan.
***
Nivîskarên me yên berê dengbêjên me yên pênûsnenas û klavyenezan bûn.
Ew derd û kesera dilan bi xweş dengê xwe didan der.
Ev cûre vegotin ji tevahiya huneran zor û zehmettir bû.
De ka di hişê xwe de bibin bînin; dijminê bav û kalan gundê te, mala te, hesp û gayê te tê şewitandiye, zar û zêç û kofî kulfet bi ser hev de qet qetî kiriye, merivek qedirbilind bi enişka xwe diniçîne te: "De bêje keko, de bêje!"
Hema aniha bifikirin: Di rewşeke weha de nivîs, ew jî nivîsa vê dewrê vê zemanê, ji gotinên berê yên "bi meqamkî û bi mijarkî û bi wezinkî miheqeq  li hevhatî" çend car  hêsantir e, ne wisa?
Kî diwêre bikeve dewsa dengbêjê şahêdê wêran û wêrtaskirin û şewitandina welatê xwe!
Kîjan meqam dikare  ji hewarên jinan, ji girînên zarokan, ji nifirên kal û pîran, ji orîna sewalan, ji newkîna pisîkan, ji qîjîna qaz û qulingan bêtir bandor li merivan bike û xwe bide guhdarîkirin?
***
Nivîsa kambax me ji ku anî bir ku derê! 
Belê dengbêjên me bi hezaran salan şahediya bûyerên weha kirine û bi  awazên xwe yên xweş, bi Kurdya xwe ya dewlemend, bi hestên xwe yên di hestiyarî de ji hed der ji heqê bextê reş û dijminên marên reş hatine der... Em jî bihna xwe ya teng didin der ew e,heyra....





7.03.2016

HDP YA ŞER ÇAWA BE?








Di 17 ê de civanê Wanî yê bi navê Abdulbaki Sömer bi hêviya ku rêya çareseriya pirsgirêka Kurd vebe, mirina xwe dide ber çavan, li Enqereyê , bi xwe jî di hindur de, wesayîtek bombebarkirî diteqîne. Encam; Abdulbakî bi xwe re bi dehan kesan dikuje û carek din cidîyeta pirsgirêka Kurd dixe rojeva Tirkiyeyê û ya Cihanê.


***

Tuba Hezer; wekîla HDPê ya Wanê ya bi hêviya ku wê bibe dermanê çareseriya pirsa Kurd ji aliyê Waniyan ve hatibû hilbijartin jî diçe serxweşiya malbata Abdulbaki Sömer.

Partiya desthilatdar û yên din ên dewletperest bi yek dengî dikine barebar da ku Tuba Hezer bê darizandin û cezakirin.




***

HDP, çawa ku ji destpêka şer vir de de, di mijara berxwedana navbajarî ya gel de dike, bi awayek şermok û ricifok çend hevokên piştgiriyê di devê xwe de dibe tîne ewqas!

Lê rastî çi ye?

Li bajar û bajarokên Kurdistanê bi hezaran mirov bi hêviya ku rejîmê vegerînin ser rêya çareseriya pirsgirêka Kurd kefen li xwe kirine û pêde pêde dikevin kozikan.

***
Bi mîlyonan Kurdên hêj li ser nasnameya xwe mane û hevalbendên wan ên ji her gelî û ji her baweryê û ji her bîrdoziyê daxwaziya jiyaneke azad û bi rûmet dikin û bi hêrseke kesnedîtî li benda çareseriyê sekinîne. Ew êdî wek berê ne tenê bi rê û rêbazên aştiyane, bi çi awayî dibe bila bibe, ji Tevgera Azadiya Kurd, ji HDPê, ji partî û saziyên demokrat û şoreşger zûtirkî çareseriyeke qethî dixwazin.
***
Hemû derûdorên Kurd û demokrat û şoreşger heta niha dixwestin ku ev pirsgirêk bi hevdîtinên bi dewleta Tirk re, bi nûnerên wê re bê nîqaşkirin û halkirin lê, piştî ku desthilatdar pihîn li maseya aştiyê xist û wergerand hemû bar ket ser milê Tevgera Azadiya Kurd.

Têkoşîna demokratîk di şert û mercê aştiyê de, di welatekî demokratîk de dibe

Rastiya Tirkiyeyê ev e: li welat şer e. Dewletê hemû sazî û dezgehên xwe ji maşîna şer re kiriye berdestî. Demokrasî, mafê mirovan, dadmendî, hebûna madî û manewî ya hemwelatiyan li gorî asta şîdeta şer dor bi dor radibe. Partî û siyasetmedarên dewletperest, dadmend û ehlên çapemeniya Tirk çawa ku bihna şer hilgirtin, hemû nirxên mirovatiyê dan alî, li ber bayê mîlîtarîzmê ketin û veguherin memdokan (mehmetçîk).

Gelo HDP çawa ye?

Partiya ku hebûna xwe deyndarê Tevgera Azadiya Kurd e, çi bike, çawa tevgere ku him nirxên mirovahiyê biparêze, him jî hêviya gelê Kurd bîne cih, têkoşînê xurt bike, li gel xwedîtî bike...?

Em rastiyê rût û tazî bînin ziman: Di HDPê de çend remz û sembolên Xeta têkoşînê ya vê pêvajoyê hene. Helwesta wekîlên din şêlû ye, flû ye, ne zelal e, sînede ye, parlemantarîzmeke ji rêzê ye, pasîfîzmeke bêpergal û bê armanc e...


Faysal Sariyildizê di eniya şer de,

Tuba Hezer a di nav sivîlên paş eniya şer de...

Selahattîn Demîrtaş ê di rêveberiya dîplomasiya navnetewî de...

Divê wekîlên din tev bi vê hişmendiye, li dora van her sê wekîlan bibin xelek.

Û

wek nîşana vê xetê jî

di seri de
di cih de,
demildest,
tev bi hev re
biçin Wanê, teziyeya malbata Abdulbaki Sömer,
paşê jî bibin sê kom û ji Enqereya şewitî dûr bikevin...
                                                 Mamoste Marûf







1.03.2016

PisîK û Kurd








 

Pisîk ew ajal e ku piştî kûçik û ga û çêlekan gelek bi derengî  ji çiya û dar û daristanan berjêr bûye, ketiye nav mirovan,  kedî bûye, bûye xwedî mal û jhal.

Kurd jî ew netew e ku ji Tirk û Eerb û Farisên cînarên xwe derengtir maye û hêj nebûye  xwedî dewlet û statû.
 ***
 Pisîk ew ajal e ku heta dijmin wî di quncikekê de asê neke, riya revê li ber negire , bi kuştinê ve rûbirû nehêle, destdirêjiya xwarin û çêjikên wî neke, “li dijî mirov û ajalên din”  tu car liber xwe nade, tênakoşe.

Kurdê beriya Tevgera Azadiyê jî  heta xanî û holik bi ser de nehta hilweşandin, zarok û zêçên wî ji alî biyaniyan ve bi girsehî nehata kuştin  û nefîkirin  ti daw û doz li biyaniyên diketin welatê wî nedikir.
***
Her pisîkek nêr bo nêçîrê, bo xwarin û vexwarinê, bo dîtina pisîkên mê ji xwe re herêmek vediqetîne û wê herêmê ji mirov û ajalên biyanî na, tenê ji pisîkên nêr ên hevzayendê xwe diparêze.

Mêrên Kurdên berê, bi taybetî  axayan, her yek bo xwe û eşîra xwe parçeyek erd veqetandibû, wî erdî ji desthilatdariya Tirk û Ereb û Farisan na, tenê ji axayên din ên wek wan Kurd diparast.
***
Pisîk,  serî heta boçikê, ji çav heta pepikan,  ji pişt heta zik bi her awayî  xweş li hev hatî ye, pir û pir xweşik e, lê ewqas jî dirînde ye. Nabêje şev e, roj e; di jiyana xwezayî de tim çalak û şiyar e. Guhê wî tim li gohdariyê,  çavên wî li nêçîrê ye. Lê pisîk gava ji herêma xwe dûr dikeve reben e...

Kurd jî bi azayên lihevhatî û atletîk, bi bejn û bala bi heybet, bi çavên gir û gilover û mijang û birhên reşbelek gelek pir bedew e, wek pisîkan ew jî di çiya û baniyên welatê xwe de ewqas jî jêhatî û leheng e. Xwe digihîne tûjika Agiriyê hêlîna qertelê jê distîne, destvala be jî bi hirç û şêr û pilnig re şer dike.  Ew jî dema ji welatê xwe derdikeve stûxwar û belengaz e.
***

Pisîk ajalek azad e, bi serê xwe, bi kêfa xwe ye. Dilê wî çi bixwaze wî dike. Tu jîndar nikare xwiyê wî biguherîne, wî bike qalibeke nû.

Kurd jî bi hezaran salan di gelî û newal û deştên di qûntarên çiyayên xwe de bi serê xwe, bi kêfa dilê xwe jiyaneke têr tijî  azad  derbas kiriye.  Nebûye leşkerê desthilatdarê xwedî artêşên bipergal. Dagirkerên  çendik û çend caran di artêşên xwe de kurdan bi leşkeriyê ceribandibe jî ew  an fîrar kiriye, an jî pergla xwe xwe ya bêpergal li dagirker  ferz kiriye.
***
Pisîk paxiş e, di tûka wê mîkrobkuj e,  rojê pên şeş caran xwe badilêse, serûguhê xwe bi wê tifê dişo. Gûyê xwe bi xweliyê xweş dinuxumîne.

Kurd jî ji berê de ji paxişiyê hez kirine. Erebên cînarên xwe ji aliyê paxişiyê ve rexne kirine( Tirk û qanûn, Ereb û paxişî) Kiras û derpê wan ên netewî spî ye. Ji kincên bi derve ve bêhtir ên binî guherandine ku nivînên wan paxiş bimîne. Ji ber bihna wê ya nexweş hez ji ji tuwaletê nekirine . Ew jî pîsiya xwe wek pisîkê bi axê nixumandine.
***
Pisîk di havirdora xwe ya xwezayî de pisîk e. Piştî ku ketiye nav mirovan û kedî bûye guheriye, veguheriye bûye ajalek tiral û zexel.

Kurd jî dema ji welatê xwe derdikeve  dibe kûd*
______________________________________________________
*Kûd: alincî, bawî, ferc, nanê ku bi tenûrê ve nagre dikeve nav xweliyê dilewite, xiloxwar dibe
                                                                                               Mamoste Marûf

EZ ÇAWA 4Ê GULANA 1961’AN Jİ DAYÎKA XWE BÛM?

  Salên salixa ji dayîkbûna min didin, salên bi cih kirina serweriya komarê bû.   Ji Enqereya kambax wêdetir demokrasî û azadiyeke nîvçe, li...

Nivîsên zêde hatine xwendin