Heyfa wî bû,

Gunehê min bi hemî Kurdan tê. Bi nifşa Rehmetiyê Melîk Efendî wan du car, bi nifşa bav û kalên wan ên darvekirî sê car,,. Îro bi xêr û xebata Tevgera Azadiyê;

Kurd,

bi taybetî bi saya şerwanên terr û can, pûrt û bask pê de hatine

û

digel hemî kêmasî û nexweşiyan,

ew dikin bi firê bikevin.

A kêm,

êdî di xwe de dibînin, bi dengekî bilind diqîrin ji neyarên xwe re dibêjin; “- em Kurd in, mafên xwe yên netewî dixwazin, hûn dikin me ji holê rakin, em vê yekê napejirînin!” Lê, Nifşa Melîk Efendiyê Rehmetî , di nav dest û lingan de ewqas hatibû çewisandin û pelixandin û çavtirsandin ku xwestina tiştek bona Kurda bimîne li alîkî, ew nikaribûn dergûşên xwe yên di pêçekê de jî biparêzin !

Têgihiştina vê rewşê pir û pir zor û zahmet e. Ez bi awakî din şîrove bikim; gava nefsa canê te, hebûna te, goştê te hil û heram bê nîşnadan, tu wek tişteke necîs û lanetkirî bê zanîn, dilê her kesî ji te lihev bikeve, tu dev ji fikr û ramanan berdidî û têkoşîna bedena xwe didî, da ku mirov ji te nerevin. Ew nifş, nifşa piştî serhildan û têkçûn û qirbûnan di vî halî de bû û kî ji wana re bigota;” were” direviyan, nedigotin çê ye, xerab e, faşist e, konek e, xwe diavêtin hembêzê. Ew li ber dijmin, ji qidûman ketî, çok dabûn erdê..

Êdî bi canê xwe bilîbûn.

Kurd? Kurdistan? Tew lo looo! Tu li ku;ew li ku; Kurd û Kurdistan li ku... Hema ji te re digotin:

“-Huş be! ji dewletê re dewlet lazim e!” îro li ku, ew rojên reş li ku? ***

Di pêvajoya vê meşa dûvdirêj a Tevgera Azadiyê de, gelekên me an rêya xwe şaş kirin, an westiyan, an bi nexweşiya “ez im, mezin im, divê serok bim” ketin û ji refên xwe veqetiyan û çend kes dan dû hev gotin em ên jî bibin refek ji wan refên jêhatî û qehreman; li dijmin teng bikin deşt û meydan... Lê ew jî, çi serokpartî çi axa çi şêx û mela, wek piraniya (exlebê) pêşiyên xwe, yên “mala xwe bi destê xwe mîratkirî” tênegihîştin ku; yekîtiya herî xirab a kurdan - her yek bi serê xwe çiqas çê û qenc dibe bila bibe- hêjayî bi hezaran partî û kom û fraksiyonên jihev cuda û cihêbûyî ye . Heft Xwzila, Rehmetî, di şûna ji refê xwe veqetîn û virde wê de axavtin û dijmin bi xwe û bi me hesandin û kenandin, dijberiya xwe, wek pêşiyên xwe yên pîroz bi xeyidandineke biçûk û şêrîn bi dilmayîneke serbilind û bêdeng bi gotinek ji wan gotinên nefsbiçûkan ên helîmî, Bi gotinek ji wan gotinên dilşikestîyan ên selîmî bi rûnermî, bi lêvekenî hêdîka bianiya ziman; An jî tenê bigota; “ lawikno, keçikno, berxino; ez dikim nakim hûn bi ya min nakin, lê dîsa jî ez nifiran li we nakim. Xwedê siûda we lê bîne, ez dibêm hûn şaş in, divê xwe sererast bikin...” Û biçûya Qolhesara şewitî, wekî hemî rûsipiyan; destşûştî lingşûştî; ji xwe re di nava qewmê xwe de rûniştî... O Xweş! Hatin û çûyîna gundê Rehmetî û gundê me bi peyatî çend saet dikudand. Mezinên me, hê beriya Şêx Seîd, di wexta Şêx Eliyê Paloyî de vê malbatê wek hêjayîyek giranbiha hesibandine û qedr û qîmeta wan zanîbûne, her tiştên xwe yên vê cihana derewîn, jiyan jî tê de, di rêya wan de dane. Lê vê dawiyê dilê gelekan ji wan sar bûye... Ew kelecan û evîn û hêviya berê ya bi bihîstina nav û dengê wan diket nav dil û gurçikên hemî Kurdan pir kêm bûye. Gunehê min du car pê tê. Xwedê Rehma xwe lêke; me jî bide xatirê mezinên wî; lê heyfa wî bû...