Canbaz

Canbaz hebûn; di dewr û dewrana Osmaniyan de... 

 Hin ji wan  derdiketin ser werîs û benên ji kindir ên  bi qasî Pira Siratê zırav û zirav, bi qasî minareya mizgefta Ûlûcamiyê bilind û bilind li ber çavên wezîr û padîşayan, xwe coş dikirin, xwe liba dikirin, wek meymûnan direqisîn, dimeşiyan, ji jor de  “li ser serê  evdên Xwedê yên şaş û matmayî, ji meraqan dev vekirî, guh belkirî”  rim û şûrên xwe dihejandin; lê çi bikî ku  dem, dema şahiyê bû lewre tunebû fermana jêkirina serî û guhan...

Hin ji wan hebûn ku radipelikîn ser dikê, ji dev agir dipijiqandin notla dêw û zebaniyan; zirav diqetandin li babaegîtan; şikur ji Xwedayê jorîn re ku ev şano û lîstik bû; ji ber wê yekê nedişewitandin zarok û xortan, dar û daristanên çol û çiyan...

Hinekên din jî çavên  bi hezaran kesan di yek carî de  girê didan,  ji cêb û bêrikan, ji berpişt û paşilan derdixistin didizîn destmal û pêşgîr û  kîsikên pere û yên  zêran; êxbala kor, siûda wan a lênehatî destûr ewqas bû; divêt  piştî nîşandana merîfet û huneran, malên diziyê vegerandina li wan guhsist û bêtextik û famkorikan...

Tayfeke canbazan jî hebû, navên Lagarî û Hezarfen  li xwe dikirin; carnan xwe bi bask dikirin, carnan bi zor û pestoya agirê barûdê xwe ji qûle û barûyên bilind davêtin, bi hewa ve diketin difiriyan; gava datanîn erdê, ji benî Ademan re  digotin; “em hevalbendên cin û periyan in, gere hûn ji me bitirsin, bipelikînin.” Lê Xwedê li ayê  qûlên xwe yên saf û nezan mêze dikir ku ew cambaz, hê nasnekiribûn bombeyên kîmyevî yên bi jahrî û wan mîsket û kazanan...

Dîsa canbaz hebûn ku di fêlbaziyê de bê raqîb û bê hempa bûn; hê dema şah û padîşayan de di çavgirêdan û hîpnotîzmayê de çavnas bûn. Bi dua û niviştan devên mirovan girêdidan, ziman li hev dipiçikandin lal dikirin;

guh li wan dixitimandin ew kerr dikirin,

bihata hesabê wan diketin dilqê bijîşkan; “dîn û  harên derpê ji qûn avitî” bi telkînan nerm dikirin vediguherandin berxan; baqilan dîn dikirin derdixistin serê çiyan Lê, bo bindestan heyam xweş heyam bû ku canbaz li Stenbola payîtext nêzî text, bextreş dûrî wan bûn ku nedidîtin zor û zext.  Haya canbazan hêj tunebû ji polîtîkayên kirêtên serdestan, li ber guhên wan ketiba jî, bo şerê pisîkolojîk destê  wan nedigihîşt her deveran; lewre jî bindestan çand û ziman û nasname  parast bi sedan salan...  

Ew canbaz,

bi şano û xwepêşandanên xwe yên carnian bi tirs û xofê honandî,

car caran bi çavtirsandin û bi gefxwarinê barkirî, gelek caran bi hostatî û bi konektiyê xemilandî,

pêwîstî pê hebûya bi qerf û henekan neqişandî,

lê, tim û tim, xwedêgiravî bi “hîkmetê Xwedê” qewimî,  

qaşomaşo bi  “alîkariya melaîke û cinan, bi saya  serê şeytan û pêriyan” diçûn serî,  

guh dirêj dikir li mezin û li piçûkan, carek bikenanda hezar caran tirs û xof dikirin dilan...

***

Du sed sal beriya niha bû; li Rojavayê Cihanê şax vedidan şoreşên gelan; li Fransayê çîprûtan agir berî koşk û serayên desthilatdaran dan. Azadiyên ku ew bidest xistin nîvco bin jî, dîsa têr kir ku  zanist, huner, wêje, bîrdozî û  pîşesazî  bibe malê Ewropiyan. Di heman demê de hûn ê bipirsin; ka çi bû, çi qewimî li paytexta Osmaniyan?  Heft xwezî bi canbazên berê! Qe nebe ew direqisîn li ser werîsan tenê! 

Yên nû daw û deling badan, dora pêşî bûn Jontirk, paşê bûn îtîhatparêz, navên  paşa û wezîrtiyê li xwe danîn; alîkî ve rijandin xwîna gelan, li ser sifreya wan  bi têra xwe xwarin qelî û biryana berxan; ji me bidestan  re hîştin kereng, gûlik û ribêsên serê çiyan.     

***

Di serê sedsala 20’an de, canbaz Kurdên eşîr xapandin, li Kurdistanê ew kirin Başibozux bi wan dan qirkirin Ermenan, li Çanqaleyê ew kirin Memetçîk bi wan dan sekinandin emperyalîstan, li çar aliyên Anatoliyê navê siwarîtiyê li Kurda kirin lê, pêxas û peya ew dan pêşiya yekîneyan;  bi wan dan qewirandin Rûs û Yewnanan; çawa ku biserketin, erd girt piyên wan, li ser xwe qeyd û tapî kirin mêrg û zevî koşk û serayan; di dawiya dawîn de  canbazan em kirin “Kurd Memedên xwe” û wek  nobedar dan  ber dîwaran.

Kurdên  şiyar, ew ên xwe “netew” dihesibandin, têgihîştibûn fen û fût û hîleyên wan, lewma canbazan bi ser serê wan de hilweşandin, rûxandin, şewitandin, wêran û wêrtas  kirin Koçgirî û Xinûs û Amed û Dêrsim û Agirî Sason û  Zîlan.

Canbazan, heman roja damezirandina Komara Tirk,  şer’a Xwedê, ol û bawerî, cin û pêrî dan alîkî, xwediyê xwe yê berê; padîşayê xelîfe yê rûyê zemîn  di rojekê de firotin bi bihayê du quruşan;  bûn ji wan komarparêzên hemdem û nûjen û laîk û sekûleran. Ew werîsên xwe yên berê yên canbaziyê  dan dest, xwe bi Mustafa Kemal ve hişk girêdan. Xwedê giravî kilîta reş li dergah û ocaxên şêx û meşayîxan xistibûn, gel rizgar kiribûn ji paşverûyan lê, kinc û girêdan, rabûn û rûniştin, felsefe û pirensîb û rêgezên wisa  dabûn ber xwe ku kenê hirç û guran dihat bi wan.

Şebqeyên gundiyên Ewropî didan ser seran; bi sikuran ve dikirin papyon û qirawatên arîstokratan; lê,  di ortê de dest davêtin simbêlên xwe yên “fîşt û reş-qeytanî” yên Osmaniyan û wan badidan heta tanga guhan...

Dibûn Ateîst lê, di canbaztiyê de biketina tengasiyê sond dixwarin bi serê şêx û mewlewî û weliyan.

Dibûn Komînîst lê,  ji xwe re şirîk  digirtin komprador û axa û kedxuran.

Dibûn hûmanîst lê, lî Dêsim û li Zîlan bi hestiyê mirovan tijî dikirin şikeft, gelî û newalan...

Car hebû sêbendî diket nav wan, alîkî dibû çepgir alîkî  rastgir, alîkî olparêz;  ji hev vediqetiyan lê, çawa ku çav bi Kurda diketin,  ji nişkave tev digihîştin hev, wek tajiyên heleyê( safarî) êriş dibirin ser wan rebenan. Ji nav garana wan çend  kesên xerîbê canbaztiyê derketina, bubûna Denîz û Mahîr û Îbo û li paş heleyê bimana, an biparastana mafên bindestan, bi  darvekirinê hêrs û kerba wan danetanî, dibûn “gurên boz” û ew didan ber diranan...

Hin ji wan canbazan, ketin Texteqele û Beyoglûya Stenbolê, dest danîn ser dikan û  dezgehên Rum û Cihû û Ermenan, cih teng kirin li wan dîl û rembenan, ên rev bidest ketin jixwe reviyan; çendên mayî jî di quncikên xwe de sed sal e hêj quncilîne ji tirsan...

Hîn ji wan canbazên hostayên diziyê, xwe dan bazarên sewalan; post raxistin li irase û li halên zerzewat û fêkiyan. Li Sêrt û Erziromê bi navê sîmsariyê, li bajar û bajarokê din ên Kurdistanê rasterast bi navê xwe yên berê yê cambaziyê bûn qimilên sor; bûn qirnî û ketin bêrikên Kurdan, bi salan  mijiyan xwîn û xwîdana wan gundiyan.

***

Roj hat yek ji wan canbazên werîs û zimandirêj,  bû Tayîp û desthilatdarî bidest xist. Bi hatina wî  ji nişkave “Heq hat; batil zaîl bû”. Canbazan  xwe li “nûr û roniya pîroz a Fenera Deryayê” ( Deniz Feneri) giritin bûn olparêz û umetparêz.

Ew em xapandin, çavê me girêdan, bi demokrasiyek qelp û bi mafên mirovan ên bi derewan; ji bêrîkên me kişandin cuzdank û kîsikên zêran, gava  bi awakî em pê hisiyan;  ji me re gotin “Xwedê  xêr û xizmeta me xelat dike; Dolar û Ewro dibarîne bi ser me de, bi mîlyonan.  

Yek ji wan “hezarfenan”  navê “Fethulah” ê ku wate; “ew kesê ku  deriyê sir û kerametan vedike” li xwe kir ; di şevek reş û tarî de serîkî werîsê xwe bi Enqereyê ve seriyê din bi Washîngtonê ve girêda, di ser re çargavî bazda di çend saetan de li dû xwe hîşt du parzemîn, sê okyanûs û heşt deryayan. Hin kes hene bo wî dibêjin :

“Ew canbazekî ne durû, sêrû ye; li  perê din ê okyanûsê dek û dolaban digerîne, bi devekî ayet û hedîsan dixwîne xwe wek olparêz û umetparêz nîşan dide; bi dev û rûyê paş perdê de tirkperest e; alîkî ve jî  xulamtiya mamê xwe yê Sam dike.”

Hin jî dibêjin:

“ew ketiye dewsa Decalê canbazê axir zeman,  mirovan efsûn dike û tersê kerê xwe dike savar û birinc di qirika me re berjêr dike. Mirazê wî  ew e ku ji nû ve ava bike împaratoriya Osmaniyan, lê dike dubare neke xeletiyên bav û kalan; lewre dixwaze dora pêşî bihelîne, bibişivîne Kurdên kelem û qîtê çavan ; ”

Çendik û çend derbxur û derbiderên ji destê canbaz û canbaztiyê hene, gava wî di mizgeftê de çav şilek, poz  çilmok, ser û guh perîşan dibînin,  dîsa jî dikevin feq û xefikan; hew xwe digirin,  digirîn bi her du çavan. Kurd û Kurdistan, nasname û ziman diçe ji bîra wan. Ji xêra Xwedê re ji gorê rabûya Pêxemberê axir zeman; bi me bida zanîn ka Şêx Seîdê Kal e an Fethulh e,  jidil misilman...

Car heye ew şeytanê neletullah, di guhê min de jî dixwîne, mejiyê min jî diçelqîne bi van gotinan:

-Lawo, ji te re çi bindestî û bişavtina Kurdan; tu yê bibî  gora xwe nasname û çand û ziman. Baqilbe, xwe bi bendê me ve girêde, tu yê zik biwerimînî  bi goştê berxan , kîs tijî bikî bi pere û zêran... Bi ser de em ê bidine te mifteya bihûşta rengîn; ji qatê  heftan. Bi te maye Kurd û Kurdistan!   

Dewr, dewra canbazên “di dilqê misilmanan de” ye.  Hezarfen û Lagarî, ew canbazên berê yên bi per û bask, xwe bi skorsky û bi F-16; bi TRT ŞEŞ û bi keleş  kirin, Welatê Rojê wêran û wêrtas, newal û geliyên Kurdistanê  bi hestiyên ciwanan; girav û zindanan bi Serok û giregir û hêjayan tijî kirin...

 Canbaz bûn ji wan TARAF’çî û azadîparêzên “rûrihmanî lê, dilbarkirî bi şeytanî. Ew pirî di guhê  hin devbipirtûk û destbipênûsên me de xwendin,  mejiyên wan tijî kirin  bi hêviyên pûç ên ji fiseguran*

Cambazên niha di heman demê de dibin misilman jî  laîk jî, dibin dibin demokrat jî  faşîst jî, dibin umetparêz jî nijadperest jî, dibin Kemalîst jî Seîdê Kurdîparêz jî, dibin aşitîxwaz jî xwînxwar jî, dibin dolarperest jî Xwedêperest jî...Wele heft dugel, hezar Enstein nikaribûn, tênedigihîştin bi fen û fûtên wan lê, Tevgera Azadiya Kurd pûşê wan derxistiyê holê, teng kiriye li wan meydan...

-------------------------------------------------------------------------------------

Fisegur: (kuvarkek  glover e. Gava hişk dibe qaşik wek xwe dimîne; lê, hundurê wê  bi tozeke reş a hûrik a bi bihna genî tijî dibe)

 

Pirtûka “ Qewdek Sosretî “ ya Yaşar Eroglu.

Pirtûka “ Qewdek Sosretî “ ya Yaşar Eroglu.

Çend roj beriya niha pirtûkeke Birêz Yaşar Eroglu ya ji nav Weşanên Aramê derketî, gihîşt ber destê min. Hê beriya çend mehan ew bi riya e-maîlê derketina vê pirtûkê li ber guhê min xistibû û derbarê nivîseke min a ku xistibû nav rûpelên wê, ez agahdar kiribûm. Lê, baweriya we bi Xwedayê Jorîn be min nizanibû ka ew kîjan nivîs e...

Min bi lez û bez rûpelan bi ser hev de wergerand; dîtina ku dît nameya min a bo “Xwedayê Jorîn” bi sernavê xwe yê nû yê Birêz Eroglu lêkiriye, zîq bûye li çavên min mêze dike!

Hevalên ku Koma Dîwanxaneyê dişopînin baş pê dizanin,  heta roja îro ji sedî zêdetir nivîsên min di vir de hatin weşandin. Gelek jî li ser bloga min a wek  www.mamostemaruf.blogspot.com binavkirî , di rojnameya Azadiya Welat de û di kovarên din ên Kurdî de derketin pêşberê Kurd û Kurdistaniyan. Ji wan yek hebû ku ew delalîya ber dilê min bû. Min pir dixwest ew stûxar nemîne; ji aliyê evîndar û dilketiyên Kurdî ve bi têra xwe bê xwendin. Di wê nivîsê de min xwestibû bi tam û lezeta berhemên dengbêjan, bi şêweya vegotina wan a xwezayî mirazê dilê  xwe bida der; gilî gazinên xwe jî bida ser. Heta ji min hatibû min wer jî kiribû... Belê Yaşar Eroglû di nav bi sedan nivîsên min de li wê werqilî bû. Ez pir şaş û mat mam. Yaşar Eroglu di nav bi sedan nivîsên min de ewî ji yê din  veqetandiye, bijartiye, kiriye nav pirtûkê!

Ev dêhndariya wî ya hûr û kûr kir ez pirtûkê bêhtir bi baldarî bixwînim. Naveroka pirtûkê ji yên din gelek cudatir e. Bi qasî ku ez dizanim; di nivîskariya Kurdî de pirtûka yekemîn a ku nûçe û gotarên balkêş ên di çapemeniyê de cih girtine ji xwe re kiriye mijar ev e. Yaşar Eroglu bi hilbijartina nûçeyên balkêş û sosret  nemaye, bi  şêweke qerfî,  heta dibêji jidil yeko yeko ew şîrove kirine; bi Kurdiya xwe ya  zelal û sade  hûrik hûrik tinazê xwe bi naveroka wan kiriye, sosretiya wan kiriye qula çavê desthilatdar û berdevkên wan; ew desthilatdarên ku sedem, kirde û berpirsyarên van sosretiyan dîsa ew bi xwe ne.

Qewdek Sosretî  ji alî naverokê ve kronolojîk e û bi çavê rewşenbîrekî Kurd çavdêrî û şahediya heyameke çapemeniyê û jiyanê dike. Pirtûk bi vî dirûvî, xwe ji kurte temeniya nivîsên rojane xilas dike  dibe berhemeke hêjayê arşîvkirinê.

Rexneyek tenê ez ê li bigirim: Dibe ku jiber timatiya kaxiz û hibrê be pirtûk bi tîpên ewqas hûrik hatiye çapkirin ku tu dibêjî qey çapxane,  “bo merivên nîvcokor” ên wek min na, bo xwendevanên çavşahîn û çavqertelan ew çap kiriye. Bo xwendina  wê, min cotek berçavkên din ên “numreyek li yên berê zêdekirî”  ji xwe re stendin. Tirs û tatêla min ew e ku  ev qûş û rexne wek sosretiyeke min bê hesibandin û jahrî bikeve girara min jî.

                                                              Mamoste Marûf

    

Çima TRT- 6?

Ali Fikri Işık; nivîsek bi sernavê “Mîr Dengîr Firat û TRT şeş”  nivîsiye    (Mîr Dengir Fırat ve Trt şeş. http://www.mailarchive.com/diwanxane@googlegroups.com/msg03560.html)  

û tê de li wê kanalê gelek rexneyên “navpergalî” (düzen içi)   kiriye. Bi gotineke din,  bi ya wî TRT-6 bo xêrê ye, lê naverok beredayî ye. Avakarên wê rehmanî; xebatkarên wê  şeytanî ne...

Ew bi vê nivîsa xwe, wek gundîkî me li cem cendirmeyan li jina xwe kiribû, alîkî ve ji paşve bi enîşkan li TRT- 6 ê dide, bi destên xwe jî cakêt davêje ser berxikê; ew berxika malê diziyê. Min tevlîhev kir; di şûna cakêt avêtina ser berxikê,  min ê bigota  “alîkî ve niyet û mirazê AKP’ê vedişêre.”

Pêkenokeke siyaseta kûr a Tirk heye; ez ê pêşkêşî “TRT-6 parêzên” kurda bikim û dûre jî bêm ser diharê TRT- 6’a wan...

İhsan Sabrî Çaylayangîl hebû; berê wezîrê karên derve yê “Turkiyayê”  bû (bi xwe di şûna Tûrkîyeyê de digot Tûrkiya) camêr ji zûde miriye çûye, Xwedê wî di gorê de bisitirîne... Rojek ji rojan, balyozekî  nameyek bi serde dişîne û tê de qala neheqiyên ku lê hatine kirin dike û bo hevdîtinê dixwaze biçe serdana wî... Çaylayangîl nameya wî nabersivîne. Çendikî şûnde balyoz bi telefonê xwe digihîne wî û bi zorî jê randevûyek distîne. Lê, roja hevdîtinê, di heman hûrdemê de wezîrê me, karekî “Xwedêgiravî lezgînî”  dike hincet û hevdîtinê taloqî rojek din dike. Ew roj tê, dîsa wek cara din ji odeya xwe derdikeve, çente di dest de xwe dide devê merdbana ku dajo derve û silavek rûkenokî li balyoz dike û xwe dike dilqê wan giregirên xwedî kar û xebatên “ji serî zêdetir” û ji camêr re dibêje:

“- Wêêêy mala min ê; dîsa nebû qismet ku ku ez we biezimînim. Ji kerema xwe re rojek din keremkin werin...”

Bi vî awayî Çağlayangil çend carên din jî wî camêrî paşve dişîne... Dawiya dawîn, rojek tê, dibîne ku xwe jê xilas nake; gazî dike, tîne odeya xwe, dide rûniştandin û lê guhdarî dike. Camêrê me çi derd û kulên wî hebin pêşkêş dikinê:

“Ez benî, ez balyozê berê yê Siwîsreyê, ji wan balyozên  sinifa yekemîn; nizanim çima we ez şandime welatek dûr ê li Afrîkayê,  layîqê  balyozên ji sinifa sêyemîn”

Çağlayangîl, ji maseya xwe radibe, diçe ser  sandaliya li tenêştê rûdinê; bi destekî stûyê wî hembêz dike; di ber guhê wî de dibêje:

“ – Balyozê min ê hêja; em her du jî karbidestên dewletê ne, lewre serwextkirina me ya hevûdu pir û pir hêsan e. Tu jî bi qasî min dizanî; hin kir û kiryarên dewletê hene, ezê wezîr pê dizanim lê, ji cenabê we re nabêjim, nikarim bibêjim. Hin jî hene, hûn, wek balyozekî ji hezar balyozan bi wan dizanin lê, bi wezîrtiya xwe ez bi wan nizanim; hûn ji min re nabêjin; nikarin bibêjin, jixwe ne hewceye ku bibêjin. Dîsa hin kirin û kiryarên dewletê hene ez û tu em herdu jî baş pê dizanin lê, ji hev re nabêjin; nikarin bibêjin. Bersîva sedema şandina we ya “ber bi welatekî bêdilê we” di vê hevokê de ye. De ji we re oxira xêrê be balyozê min ê birêz.”

Sedema sazkirina TRT-6’ê jî wek meseleya Balyoz û Çağlayangîl, rût û repal li holê ye, her kes dizane lê, kes ji kesî re nabêje.

Ez ê xwe li dîntiyê daynim û rasterast binivîsim, lê dikim di serî de rastiyên hin gelên din bikim qula çavê hinekan...

Bigirin ku Rêveberiya Germanyayayê ketiye nav destê Naziyên nû; ew faşîstên qafrût... Kes êdî dikare li vî welatî, dîroka rasteqîn a Cihûyan, wêje û hunera nûdem a vî gelî ya ji serî heta binî bi holokostê  têr û tijî bide ber mirovan?

Pir jî dûr neçin; liTurkiyeyê, kîjan babaegît diwêre fakûlteya wêjenasiya Ermenan ava bike û berhemên wêjenasên wan ên sedsala XIX’an û  XX’an – di 1915’an de serjêkirî bi gelemperî- ên ji ber wê kerasetê mabin jî bi derd û kulên bindestî û komkujiyê barkirî, ji pênûsan hêstir û xwîn niqutî,  bide ber xwendekaran? ( Li Qeyseriyê par ne pêrar yekê vekirine, du xwendekarên wê yên Tirk bi tena serê xwe tê de  rûniştîne) Li vî welatî kî û kê dikare fîlmekî bi rêk û pêk, bi xwş-azadiyê têr û tijî yê li ser êş û elemên Ermenan çêke? Errmenên xwedîşeref, çawa ku li fakûlteya Qeyseriyê dikin, li fîlmên ku TRT- Şeş û yeşîlçam çêkirine bi kêfxweşî, bi dilê rehet temaşe dikin? Temaşe bikin jî bo qerf û henekan dikin. 

De îcar em werin ser meseleya TRT-6’ê...

Elî Herîrî, Melayê Cizîrî û Melayê Batê, ev sê gorbihûştên derwêş û  xeberxweşên “dûrî pirsgirêkên netewî û gelêrî û aborî”; lê pir û pir “nêzî Xwedê” bidin alîkî kîjan wêjenas dimîne ku kêrî TRT- 6 a Tirka bê?

Gelo TRT- 6 diwêre, wê heta ku pergal ev pergal be, biwêribe, bixwaze,  bi rastî, bêsansûr, bêqirpandin bide ber me;  Ehmedê Xanî yê, hîkmet û dayîna Xwedê,  du sed sal beriya Şoreşa Fransî neteweperweriyê bo kurda mecbûrî  dîtibû?  Ew Xanî  bû ku desthilatdariya  netewî ya Kurd şert û pêwîst dîtibû hê ji vir  400 sal berê?

TRT-6 dikare, diwêre veke, raxe ber çavan,  tevahiya rûpelên Rojnameya “Kurdistan” ê ya Bedirxaniyan?

Dikare rêzefîlmek çêke ji romana “Jana Gel” a îbrahîm Ehmed; xêzefîlmek çêke ji berxwedana “Dimdimê” ya Erebê Şemo; dokûmanterek çêke li ser jiyanên çelengên Kurd ên wek  Evdirehîm Zapsû, Nûredîn Zaza, Meduh Selîm Beg; Mehmûd Baksî û  êdî ez nizanim kî û kê...  

Ew TRT-6 kar,  Dikarin navê Cîgerwîn bidin ser ziman û ser ekranan?

Dê ew çi bikin, bi kude biçin  ji destê Mûsa Enter ê gor bi gorîkirî yê bi destê dewleta wan?

Ew “vê gavê” qala nivîsên sih sal berê yên Kemal Bûrkay ên “xew diherimand li dagirkeran” hîç nakin û wî li ber çavê gelê Tirk reş nakin, çima ku hê nayê hisabê wan...

Em werin ser şaxên din ên hunerê; xeynî çend fîlmên Mehsûn û Îbo û Şener Şen û îlyas Salman ên “Xwedê  neke nesîbê xwedî wîjdan û xwedî şerefan” gelo çend heb fîlmên têkildarî Kurda  hene ku behs nekin ji zilm û zordariya dewleta TRT-6 çiyan, kuştina ciwanan, şewitandina gundan?

Îcar dor dora reşê şevê yê xewnên dagirkeran, kelemên çavên neyaran, kul û mereza dilê xêrnexwazan:

Li çar parçeyên Kurdistanê roj ji aliyê rojava ve derkeve jî, qantir bizê jî, bêyî Tevgera Azadiya Kurd, bêyî xwedîlêderketina nirx û hêjayiyên ku ew di sih salên dawîn de afirandine, bêyî dîtin û rûmetdayîna xwîn û xwîdana ku hatiye rijandin êdî kes nikare wêjenasî, siyasetmedarî, fîlmçêkerî, weşangerî, derhinêrî, dengbêjî bike...            

Di şert û mercên îro de, ên van kar û pîşeyan bi rastî û bi hostatî dikin, ên dikarin bikin,  bi tevahî dijberên polîtîkayên dewletê ne,  heta ku şertên azadî û serxwebûnê neyên cih, destê wan li ser kezeba wan, ew ên têbikoşin...

Kî û kê dibe piştgir, balgî û palpişta TRT ŞEŞ’a dewletê?

El cewab: ew canik û camêrên ku Alî Fîkrî IŞIK qal kiriye; ew Kurdînezan û hunernezanên  xwe li kurdayetiyê û li hunermendiyê datînin, bona pere û polan...

Ez dibêjim;  çend xwefiroşên "hestiyariya bol gel û welat wendakirî", çend mele û sofîkên  rû nemaye derkevin nav cimetê,

 çend xebatkarên çavek li mehane, çavê din li saeta bi dawîbûna mesayî û li riya çayxane û meyxaneyê...      

Dîsa ez dibêjim:

Kî û kê

negirî bi ser 50-60 hezar ciwananên Kurd û Kurdistanî de; ew ên di riya azadiyê de can û ciwanî dane û hê didin di zindanan de, li serê çiyan;

Kî û kê

dil neşewite bi halê bi deh hezaran qop û kulek û koran,

gunehê wî neyê bi gund û mezra û  bi sewal û teyr û tirûl û dar û daristanên şewitandî bi destê dagirkeran,

 îro nebe sibe, ekranê TRT-6 bimîne li alîkî - ji tirsan nebe jî ji şerman- nikare derkeve sûk û kolanên Kurdan...      

Alî Fikri IŞIK, heşayî wî, gotinên ji hed û serê gelek ronakbîran zêdetir jî kiriye û zimanê Kurdî û “kesayetî û serok û rêxistinên Kurda” daye ber hev, her sêyan kiriye ber qayişê ji vê pêşbaziyê jî Kurdî daye jorê dîwanê.

Min beriya çend mehan di nivîsek xwe de bi dorfirehî nivîsîbû; heke li Bakûr, bi xêra Tevgera Azadiya Kurd nebûya zimanê Kurdî ji binîve nebe jî, şert û mercên jiyanê û ragihandina ji nifşek a nifşeke din bi giranî wenda dikir...

(Bo xwendina analîza min a vê yekê dike mijar, xêra mezinan; bitikînin  ev lînka li jêr)   http://mamostemaruf.blogspot.com/2010/12/tevgera-azadiya-kurd-u-zimane-kurdi.html

Jixwe bi xêra xebatên li derveyî welêt, bi Taybetî  yên li Siwêdê hatibûn kirin nebûna û Tevgera Azadiya Kurd jî li Bakûr rê li ber belavkirin û weşandin û ragihandina wan venekiriba, îro xeynî çend hevokên navmalî û navgundî kes nikaribû li vî parçeyê Kurdistanê  behsa wêjeya Kurdî bikira.       

“Bêrêxistinî û bêserî û bêberî” ya di nav ronakbîrên me de per û bask li wan dişikîne, bi xwe bawerî, bi xwe qaîl bûn, ji xwe xweşbûna wan dikuje; ewqas ku,   wek birêz Alî Fîkrî IŞIK kiriye,  ew pişta xwe bi sazî û serok û giregirên xwe na, bi merivên wek Bulent Arinç ve girê didin; hewara xwe didin wî camêrî ku -duh ne pêr - çav lê dibiriqîn li ber rojnamevanan, serî û guh lê direqisîn ji kêfxweşiyan,  mizgîniya “li Stenbolê dîlgirtina Kurdekî jîr û jêhatî û xwedî bîr û bawerî” dida wan...

Jixwe em baş pê dizanin ku TRT-6 projeyek ceribandinê ye; ceribandina dîlgirtina Kurdan a bi riya Dînê Mihemed ( sew) ê li gorî berjewendiyên xwe yên gemarî tewşo-mewşo şîrovekirî. Duh  biser neketin bi pest û pêkûtî û zextan; îcar dikin biçin serî; bi ayatên Xwedê û hedîsên pêxember û bi xewn û xeyalên şêx û meşayîxan.

Wele herpênc TRTyên we neçûn serî, hew diçe serî ya şeş... Di şûnê de, we bida serê malê çêlekek beş a beleş; dibû ku Xwedê di gorê de we biparasta ji marên reş...