Bala xwe bidinê, desthilatdariya tirk û -çi îslamparêz, çi demokratên lîberal, çi çepgir û rastgir û Kemalîst, çi kurdên ji refên xwe veqetî û li dû qwîna xelkê ketî- hemî hevkar û piştevan û şirîkên wê, bi yek dengî radibin rûdinin dibêjin “bila Çekdarên Tevgera Azadiya Kurd; hêvî û parêzvanên dawiya dawîn ên Gelê Kurd, bê deng, bê qal û qir bê teq û req xwe ji çek û rext bikin bên”Ecêb û gosirmeta mezin ev e ku; ew heta niha tu car, ji bo çareseriya tu pirsgirêkekê nehatine cem hev, li ser hev necivîne , li hev nekirine, lê çawa dibe kes pê nizane, di warê çek berdana kurda de teqez tifaqa xwe dikin yek, li hev dikin.
Wek mînak, ew li ser Ergenekonê bi hev nakin. Li ser mafên mirovan bi hev nakin. Li ser çareseriya pirsgirêka Qibris û Ermen û yewnan li hev nakin... Li ser guherandina zagona bingehîn a leşkerî ya 82’ yan li hev nakin. Di warê çareseriya pirsgirêka Kurd de jixwe li ser tu mijarî li hev nakin... Lê gava dor tê PKK’ê tev dibin yek, bi yek dengî û bi yek rengî dibêjin bila ew dev û dest ji çek berdin û werin bikevin ber bextê dewletê. Ez jî dibêjim belê, bila bên. De ka piştî hatina wan dê hûn ê çi bikin? Dê hûn ê nasnameya Kurda bi awakî fermî bipejirînin? Dê hûn ê zimanê Kurdî ji afat û tofan û lehiya asîmîlasyonê rizgar bikin? Dê hûn ê, zarokên kurdan ên xwendekarên dibistanên seretayî yên hêj destekî goşt in, ji sonda nijadperest a “ tirk im, dirust im, ...ez bi can û cendek qurbana hebûna tirkan bim” biparêzin an an? Dê hûn ê Erdnîgariya talankirî, wêran û wêrtaskirî ya Kurda, ji nû ve şên û ava û aram bikin? Dê hûn ê Kurda, ji bêşixulî û ji xizanî û ji nezaniyê, bi kurtasî ji “bêrûmetiya heştê salan a li ser wan ferz kirî” rizgar bikin?
Ji dewletê tu deng dernayê...
Bersîv, ji berdevkên wê yên di dilqê ronakbîr û rojnamevan û siyasetmedarên -Xwedê giravî sivîl in- tê:
“ wa ye Tayîp dixwaze pirsgirêkê çareser bike. Ew tûjika dewletê jî, biniya dewletê jî dinase. Ma hûn ji wî çêtir dizanin ka rewş û hal û ehwal çawa ye? Dê ew ê vê pirsgirekê bi awakî (?)çareser bike. lê, divê dora pêşî aliyê kurd çek berde û bê...”
Bi gotina wan, bi saz kirina TV 6 a bi kurdî, bi lêvkirina guherandina navên tirkî yên gund û bajaran, bi nîvcokî biryardayîna vekirina enstîtûya zimanên- ku derheqê wan de di dilê xwe de dibêjin Xwedê qehra xwe li wan bike, hêj nemirine mane- zindî, çend şertên çareseriyê hatine cih. Ên din jî(?) piştî çekberdan û hatina gerîla dê bên cih...
Bi ya wan, li ser navê dewletê û hêzên mezin ên Cihanê Tayîp jî dîtiye ku êdî ev pirsgirêk gere bê çareser kirin. Ew bi dilê xwe yê sax bang li PKK’ê dike dibêje were... Aliyê Kurd, di gel hemî bangewaziyan, dibêje Tayîp ne jidil e. Ew jî yek ji hevkarên kujer û talanker û bişavkeran e lê, “ji wan ên konek û pişt mistker û pişo pişoker...”
Mejiyê neteweyî yê gelê kurd, bi hezaran çîrok û metelok û pêkenokên li ser kes û kesayetiyên “konek û bi fêl” têr û tijî ye. Wa ye ez yek ji wan berhemên giranbiha yên hiş û mejiyê Gelê Kurd pêşkêşî we dikim. Hûn ev du kesayetiyan, Tayîp û meleyê gund, bidin ber hev, ka kîjan ji yê din baqiltir û jîrtir û jêhatîtir e? ***
Meleyê gund, her cara ku bo azandanê derdikeve ser banê mizgeftê, çavê wî bi jinekê û mêrekî dikeve. Her du li ser xêniyê xwe tim û tim rûniştî ne û bi hev re ken û henekan dikin.
Jinik pir xweşa mele diçe, gava çav pê dikeve agir bi serî dikeve, hiş û aqil difûre meletî ji pê re...
Rojek, du roj, sê roj... Êdî hew xew dikeve çavan, sebr û tebat dimîne. Şevekî şeytan dikeve qalikê wî, diçe xwe li koşeyê xêniyê wê ditelîne. Hayê jinika reben ji bayê felekê tune. Bo destavê çawa ku derdikeve derve, yek ji nişkave bi her du destê wê ve digire û ber bi xwe ve dikişîne. Bala xwe didê ev meleyê gund e.
Mele bê pirs û bê teklîf dike fişefiş û jê re dibêje: “Porkurê ez bo te mirîme, xêra mezinên xwe ji sing û berê xwe yê sipî û qerqaş, ji dev û lêvên xwe yên şirîn û şekirîn ramûsanek kerem bike!”
Jinika reben bi dîtina mele şaş û mat dibe, ez bibêjim ji şerman, hûn bibêjin ji tirsan, diricife û hêdîka jê re dibêje:
“- Mele, eyb e, şerm e tu van gotinan dikî! Heke mêrê min bi vê bênamûsiyê bihise ew ê te jî bikuje, min jî...” Û direve dikeve malê.
Mele pol û poşman vedigere, lê ev tirsa jinikê ya ji mêrê xwe cesaretê dide wî û dotira rojê dîsa diçe paş mala wê û heman daxwaziyê jê dike. Jinik dîsa red dike. Mele vê yekê ji xwe re dike edet û her şev, wek kundê kor, xwe li paş diwarê mala jinikê vedişêre û bi derketina wê ya ji malê wek qirnî pê ve dizeliqe û heman tiştî dixwaze. Jinik dike nake xwe ji mele xilas nake...
***
Şevekê dîsa derdikeve derve, mele wek her carê dîsa qîra xw tê dide. Jinik dibîne nikare xwe jê xilas bike, li ber rûyê wî disekine dibêje:"- Mele ser çavan; ez ê xewsteka te bînim cih; lê sê şertên min hene..."
Mele pirî şad dibe baskên wî hebin ew ê bifire... Jinik şertên xwe yeko yeko dijmêre:
-Mele dora pêşî divê tu di mizgeftê de qwîna xwe nîşanî Cemaetê bidî.
Mele dibêje, "heşa heşa, qe tiştek wisan dibe!"
Jinik:
“- wele tu dizanî” û dike biçe malê. Mele bi milê wê ve digire, dibêje; “Mele Qurbana te be canê! Ka şertên xwe yên din jî bibêje.”
- Tu yê roja înê ewkê xwe jî nîşanî Cemaetê bidî.
Mele dîsa soro moro dibe lê, dibîne ku dê jinik ji dest biçe, bi dengekî ricifok dipirse;
“êêê, ê sêyemîn?”
- Tu yê wî karî li ber çavê mêrê min bikî!
Mele dîn û har dibe. Jinik baz dide diçe malê. Rojek mele nimêja xwe diqedîne. Wek her roj, gundî dixwazin bi mele re hinek sohbet bikin; lê ew rûyê xwe tirş dike, bi mehde û mirûz xwe dide quncikekî mizgeftê, bi tena serê xwe rûdinê. Cemaet li ser serê wî dicive. Yek jê dipirse;
“ mele bi te xêr e, çima bihna te teng e?”
Ew biskek difikire, paşstûyê xwe dixurîne, axînek ji nav dil û kezeban dikişîne û dibêje:
“ Heyra, ez ji fesadiya gundiyan êdî ji canê xwe têr bûme. Bêwîjdanan gotine, mele qwîna xwe naşo!”
Bi dengekî kelogirî dilorîne, xwe li dîntiyê datîne, şal û derpê dide jêr û qwîna xwe dide ber gundiyan û ji wan dipirse :
“ Bo xatirê Xwedê lê binêrin, ew şûştî ye yan na?”
***
Çend roj bi ser de derbas dibe. Cemaet bo nimêja înê di mizgeftê de civiyaye. Mele li ser kursî waez û nesihetan dide. Gotina xwe vir de wê de dibe tîne, dîsa tê ser fesadî û şeytaniya gundiyan û dibêje:“ Gundîno, ev paşgoyî û fesdiya hin merivan êdî ez ji canê xwe bêzar kirime. Xwedê mala wan xera bike, der heqê min de îja gotine mele ne sinetkirî ye... Bo xatirê miriyên xwe, ka binêrin ez sinetkirî me yan na?”
Bi vê yekê şertê duyem jî tîne cih...
***
Di ser de mawekê derbas dibe; rojek havînê dîsa bo azandanê derdikeve ser banê mizgeftê; dibîne ku jinik û mêrê wê li ser xanî ne. Jinik hiriyê dawdişîne, mêrê wê jî li kêlekê...mele ji nişka ve diqîre deng li mêrê wê dike :
“-Bê namûsê kurê bênamûsan, wa ye mêrê xelkê li ber çavê te jina te avêtiye erdê, rezîl dike!”
Camêr bê hemdê xwe vediciniqe li jina xwe mêze dike , dibîne ku tiştek wiha tune, bi dengekî bilind li mele vedigerîne;
“ Mele te aqilê xwe zayî kiriye? Jina min wa ye li ber çavê min e!”
Mele dîsa diqîre: “- Lawo, bi sê telaqan ji vir wisan dixûyê. Heke ji min bawer nakî were vir, bi her du çavên serê xwe bibîne.”
Zulam pirî meraq dike, bi ya mele dike. Ji ser xanî peya dibe ku derkeve ser mizgeftê û mêze bike ka ji wir çawa dixûyê.
Mele di cih de xwe ji ser mizgeftê davêje xwarê û bi lez û bez diçe cem jinikê, jê re dibêje; “ wa ye mêrê te li me mêze dike” û ji nişka ve wê davêje erdê û dikeve ser...
Mêrê jinkê li ser banê mizgeftê dibîne ku mele bi jina wî re karê bênamûsiyê dike, dîn û har dibe, heta Xwdê dayê bi kerb diqîre:
“- Mele, mele! Xwedê te şaş kiriye; tu çi dikî?”
Mele berê xwe didê, dibersivîne:
“- Kurê kerê, ma min ji te re negotibû ji wir wisan dixûyê!”
Mamoste Marûf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder