Çima TRT- 6?

Ali Fikri Işık; nivîsek bi sernavê “Mîr Dengîr Firat û TRT şeş”  nivîsiye    (Mîr Dengir Fırat ve Trt şeş. http://www.mailarchive.com/diwanxane@googlegroups.com/msg03560.html)  

û tê de li wê kanalê gelek rexneyên “navpergalî” (düzen içi)   kiriye. Bi gotineke din,  bi ya wî TRT-6 bo xêrê ye, lê naverok beredayî ye. Avakarên wê rehmanî; xebatkarên wê  şeytanî ne...

Ew bi vê nivîsa xwe, wek gundîkî me li cem cendirmeyan li jina xwe kiribû, alîkî ve ji paşve bi enîşkan li TRT- 6 ê dide, bi destên xwe jî cakêt davêje ser berxikê; ew berxika malê diziyê. Min tevlîhev kir; di şûna cakêt avêtina ser berxikê,  min ê bigota  “alîkî ve niyet û mirazê AKP’ê vedişêre.”

Pêkenokeke siyaseta kûr a Tirk heye; ez ê pêşkêşî “TRT-6 parêzên” kurda bikim û dûre jî bêm ser diharê TRT- 6’a wan...

İhsan Sabrî Çaylayangîl hebû; berê wezîrê karên derve yê “Turkiyayê”  bû (bi xwe di şûna Tûrkîyeyê de digot Tûrkiya) camêr ji zûde miriye çûye, Xwedê wî di gorê de bisitirîne... Rojek ji rojan, balyozekî  nameyek bi serde dişîne û tê de qala neheqiyên ku lê hatine kirin dike û bo hevdîtinê dixwaze biçe serdana wî... Çaylayangîl nameya wî nabersivîne. Çendikî şûnde balyoz bi telefonê xwe digihîne wî û bi zorî jê randevûyek distîne. Lê, roja hevdîtinê, di heman hûrdemê de wezîrê me, karekî “Xwedêgiravî lezgînî”  dike hincet û hevdîtinê taloqî rojek din dike. Ew roj tê, dîsa wek cara din ji odeya xwe derdikeve, çente di dest de xwe dide devê merdbana ku dajo derve û silavek rûkenokî li balyoz dike û xwe dike dilqê wan giregirên xwedî kar û xebatên “ji serî zêdetir” û ji camêr re dibêje:

“- Wêêêy mala min ê; dîsa nebû qismet ku ku ez we biezimînim. Ji kerema xwe re rojek din keremkin werin...”

Bi vî awayî Çağlayangil çend carên din jî wî camêrî paşve dişîne... Dawiya dawîn, rojek tê, dibîne ku xwe jê xilas nake; gazî dike, tîne odeya xwe, dide rûniştandin û lê guhdarî dike. Camêrê me çi derd û kulên wî hebin pêşkêş dikinê:

“Ez benî, ez balyozê berê yê Siwîsreyê, ji wan balyozên  sinifa yekemîn; nizanim çima we ez şandime welatek dûr ê li Afrîkayê,  layîqê  balyozên ji sinifa sêyemîn”

Çağlayangîl, ji maseya xwe radibe, diçe ser  sandaliya li tenêştê rûdinê; bi destekî stûyê wî hembêz dike; di ber guhê wî de dibêje:

“ – Balyozê min ê hêja; em her du jî karbidestên dewletê ne, lewre serwextkirina me ya hevûdu pir û pir hêsan e. Tu jî bi qasî min dizanî; hin kir û kiryarên dewletê hene, ezê wezîr pê dizanim lê, ji cenabê we re nabêjim, nikarim bibêjim. Hin jî hene, hûn, wek balyozekî ji hezar balyozan bi wan dizanin lê, bi wezîrtiya xwe ez bi wan nizanim; hûn ji min re nabêjin; nikarin bibêjin, jixwe ne hewceye ku bibêjin. Dîsa hin kirin û kiryarên dewletê hene ez û tu em herdu jî baş pê dizanin lê, ji hev re nabêjin; nikarin bibêjin. Bersîva sedema şandina we ya “ber bi welatekî bêdilê we” di vê hevokê de ye. De ji we re oxira xêrê be balyozê min ê birêz.”

Sedema sazkirina TRT-6’ê jî wek meseleya Balyoz û Çağlayangîl, rût û repal li holê ye, her kes dizane lê, kes ji kesî re nabêje.

Ez ê xwe li dîntiyê daynim û rasterast binivîsim, lê dikim di serî de rastiyên hin gelên din bikim qula çavê hinekan...

Bigirin ku Rêveberiya Germanyayayê ketiye nav destê Naziyên nû; ew faşîstên qafrût... Kes êdî dikare li vî welatî, dîroka rasteqîn a Cihûyan, wêje û hunera nûdem a vî gelî ya ji serî heta binî bi holokostê  têr û tijî bide ber mirovan?

Pir jî dûr neçin; liTurkiyeyê, kîjan babaegît diwêre fakûlteya wêjenasiya Ermenan ava bike û berhemên wêjenasên wan ên sedsala XIX’an û  XX’an – di 1915’an de serjêkirî bi gelemperî- ên ji ber wê kerasetê mabin jî bi derd û kulên bindestî û komkujiyê barkirî, ji pênûsan hêstir û xwîn niqutî,  bide ber xwendekaran? ( Li Qeyseriyê par ne pêrar yekê vekirine, du xwendekarên wê yên Tirk bi tena serê xwe tê de  rûniştîne) Li vî welatî kî û kê dikare fîlmekî bi rêk û pêk, bi xwş-azadiyê têr û tijî yê li ser êş û elemên Ermenan çêke? Errmenên xwedîşeref, çawa ku li fakûlteya Qeyseriyê dikin, li fîlmên ku TRT- Şeş û yeşîlçam çêkirine bi kêfxweşî, bi dilê rehet temaşe dikin? Temaşe bikin jî bo qerf û henekan dikin. 

De îcar em werin ser meseleya TRT-6’ê...

Elî Herîrî, Melayê Cizîrî û Melayê Batê, ev sê gorbihûştên derwêş û  xeberxweşên “dûrî pirsgirêkên netewî û gelêrî û aborî”; lê pir û pir “nêzî Xwedê” bidin alîkî kîjan wêjenas dimîne ku kêrî TRT- 6 a Tirka bê?

Gelo TRT- 6 diwêre, wê heta ku pergal ev pergal be, biwêribe, bixwaze,  bi rastî, bêsansûr, bêqirpandin bide ber me;  Ehmedê Xanî yê, hîkmet û dayîna Xwedê,  du sed sal beriya Şoreşa Fransî neteweperweriyê bo kurda mecbûrî  dîtibû?  Ew Xanî  bû ku desthilatdariya  netewî ya Kurd şert û pêwîst dîtibû hê ji vir  400 sal berê?

TRT-6 dikare, diwêre veke, raxe ber çavan,  tevahiya rûpelên Rojnameya “Kurdistan” ê ya Bedirxaniyan?

Dikare rêzefîlmek çêke ji romana “Jana Gel” a îbrahîm Ehmed; xêzefîlmek çêke ji berxwedana “Dimdimê” ya Erebê Şemo; dokûmanterek çêke li ser jiyanên çelengên Kurd ên wek  Evdirehîm Zapsû, Nûredîn Zaza, Meduh Selîm Beg; Mehmûd Baksî û  êdî ez nizanim kî û kê...  

Ew TRT-6 kar,  Dikarin navê Cîgerwîn bidin ser ziman û ser ekranan?

Dê ew çi bikin, bi kude biçin  ji destê Mûsa Enter ê gor bi gorîkirî yê bi destê dewleta wan?

Ew “vê gavê” qala nivîsên sih sal berê yên Kemal Bûrkay ên “xew diherimand li dagirkeran” hîç nakin û wî li ber çavê gelê Tirk reş nakin, çima ku hê nayê hisabê wan...

Em werin ser şaxên din ên hunerê; xeynî çend fîlmên Mehsûn û Îbo û Şener Şen û îlyas Salman ên “Xwedê  neke nesîbê xwedî wîjdan û xwedî şerefan” gelo çend heb fîlmên têkildarî Kurda  hene ku behs nekin ji zilm û zordariya dewleta TRT-6 çiyan, kuştina ciwanan, şewitandina gundan?

Îcar dor dora reşê şevê yê xewnên dagirkeran, kelemên çavên neyaran, kul û mereza dilê xêrnexwazan:

Li çar parçeyên Kurdistanê roj ji aliyê rojava ve derkeve jî, qantir bizê jî, bêyî Tevgera Azadiya Kurd, bêyî xwedîlêderketina nirx û hêjayiyên ku ew di sih salên dawîn de afirandine, bêyî dîtin û rûmetdayîna xwîn û xwîdana ku hatiye rijandin êdî kes nikare wêjenasî, siyasetmedarî, fîlmçêkerî, weşangerî, derhinêrî, dengbêjî bike...            

Di şert û mercên îro de, ên van kar û pîşeyan bi rastî û bi hostatî dikin, ên dikarin bikin,  bi tevahî dijberên polîtîkayên dewletê ne,  heta ku şertên azadî û serxwebûnê neyên cih, destê wan li ser kezeba wan, ew ên têbikoşin...

Kî û kê dibe piştgir, balgî û palpişta TRT ŞEŞ’a dewletê?

El cewab: ew canik û camêrên ku Alî Fîkrî IŞIK qal kiriye; ew Kurdînezan û hunernezanên  xwe li kurdayetiyê û li hunermendiyê datînin, bona pere û polan...

Ez dibêjim;  çend xwefiroşên "hestiyariya bol gel û welat wendakirî", çend mele û sofîkên  rû nemaye derkevin nav cimetê,

 çend xebatkarên çavek li mehane, çavê din li saeta bi dawîbûna mesayî û li riya çayxane û meyxaneyê...      

Dîsa ez dibêjim:

Kî û kê

negirî bi ser 50-60 hezar ciwananên Kurd û Kurdistanî de; ew ên di riya azadiyê de can û ciwanî dane û hê didin di zindanan de, li serê çiyan;

Kî û kê

dil neşewite bi halê bi deh hezaran qop û kulek û koran,

gunehê wî neyê bi gund û mezra û  bi sewal û teyr û tirûl û dar û daristanên şewitandî bi destê dagirkeran,

 îro nebe sibe, ekranê TRT-6 bimîne li alîkî - ji tirsan nebe jî ji şerman- nikare derkeve sûk û kolanên Kurdan...      

Alî Fikri IŞIK, heşayî wî, gotinên ji hed û serê gelek ronakbîran zêdetir jî kiriye û zimanê Kurdî û “kesayetî û serok û rêxistinên Kurda” daye ber hev, her sêyan kiriye ber qayişê ji vê pêşbaziyê jî Kurdî daye jorê dîwanê.

Min beriya çend mehan di nivîsek xwe de bi dorfirehî nivîsîbû; heke li Bakûr, bi xêra Tevgera Azadiya Kurd nebûya zimanê Kurdî ji binîve nebe jî, şert û mercên jiyanê û ragihandina ji nifşek a nifşeke din bi giranî wenda dikir...

(Bo xwendina analîza min a vê yekê dike mijar, xêra mezinan; bitikînin  ev lînka li jêr)   http://mamostemaruf.blogspot.com/2010/12/tevgera-azadiya-kurd-u-zimane-kurdi.html

Jixwe bi xêra xebatên li derveyî welêt, bi Taybetî  yên li Siwêdê hatibûn kirin nebûna û Tevgera Azadiya Kurd jî li Bakûr rê li ber belavkirin û weşandin û ragihandina wan venekiriba, îro xeynî çend hevokên navmalî û navgundî kes nikaribû li vî parçeyê Kurdistanê  behsa wêjeya Kurdî bikira.       

“Bêrêxistinî û bêserî û bêberî” ya di nav ronakbîrên me de per û bask li wan dişikîne, bi xwe bawerî, bi xwe qaîl bûn, ji xwe xweşbûna wan dikuje; ewqas ku,   wek birêz Alî Fîkrî IŞIK kiriye,  ew pişta xwe bi sazî û serok û giregirên xwe na, bi merivên wek Bulent Arinç ve girê didin; hewara xwe didin wî camêrî ku -duh ne pêr - çav lê dibiriqîn li ber rojnamevanan, serî û guh lê direqisîn ji kêfxweşiyan,  mizgîniya “li Stenbolê dîlgirtina Kurdekî jîr û jêhatî û xwedî bîr û bawerî” dida wan...

Jixwe em baş pê dizanin ku TRT-6 projeyek ceribandinê ye; ceribandina dîlgirtina Kurdan a bi riya Dînê Mihemed ( sew) ê li gorî berjewendiyên xwe yên gemarî tewşo-mewşo şîrovekirî. Duh  biser neketin bi pest û pêkûtî û zextan; îcar dikin biçin serî; bi ayatên Xwedê û hedîsên pêxember û bi xewn û xeyalên şêx û meşayîxan.

Wele herpênc TRTyên we neçûn serî, hew diçe serî ya şeş... Di şûnê de, we bida serê malê çêlekek beş a beleş; dibû ku Xwedê di gorê de we biparasta ji marên reş...

  

Xwîşk û birano ez ditirsim bêm girtin,

Pisîkên rebenên kolanan

Ev çend meh e bihna kur kurdayetiyê ji kî û kê hatibe, kî û kê şêmûga saziyek kurd û kurdistanî tarî kiribe  ew tên- hatin girtin û zîndankirin.

Dagirkerê har û hov

Nabêje ew jî mirov in, wek me bi dost û dijmin in;

nabêje ew bi qasî heval û hogiran xwedî çavnebaran in;

nabêje patronên bêrehm û bêwîjdan wan ji kar û şixul davêjin;

nabêje dikan û axûrên wan bêxwedî,  zar û zênçên wan di qula xênî de tî û birçî dimînin;  “xweş-mêr û xweş-jinênên bijarte yên Kurdan”  vê zivistanê, di nîvê şevê de - lê nehat bi destê sibê re -bi zora polês û leşkerên xwe, bi gef û zext û lêdan, ji nav cih û nivînên germ radike, li ber dê û bavên kal û pîrên êdî ketî, li ber çavên zarokên ji bênasnametiyê,  ji xizaniya malxirab  jixwe per û bas li wan şikestî berê wan dide zîndanan...    

Derdê bêderman ê ku jê re dibêjin “Kurdî û kurdayetî” Xwedê qe li hev neyne, li min jî geriya ye xwîşk û birano...

Tirsa min ew e ku ez jî  bêm girtin.

Bi kitêba ku we xwendî; ewlad û iyal; kofî û kulfet,  pîr û kal, axûr û sewal ne xema min e...

Stûyê min bi ser -du jê kor in- sêzdeh  pisîkên bêxwedî yên kolana min ên ku her sibe dinewkin û ji min xwarin dixwazin de xwar e .

Gunê min bi dayîka min a heftê salî na, bi merdîbanşoya me ya  "Meta Hacer"a Kastamonî ya bi nimêj û bi tahet tê; heger ez bi hinceta terorîstiyê bêm girtin dê ew ê porên xwe birûçikîne, ji kerba nexeş bikeve;  ji ber  ku ev çar sal e zikê zarokên xwe bi nanê terorîstekî hil û heram ê bêdîn û bêîman têr kiriye...

Heyfa  min bi zarokên min na; bi yên cînarên min ên tirk;  bi wan  tifalên“destekî goşt”ên bêguneh, yên ku gava ez  li wan diqelibim “şekir didim destan, serê wan mizdidim” tê...  Dibe ku ew “wek rebenên  ji alî doxînsistekî kurd ve tacîzkirî” bên hesibandin û enî  bên deqkrin; nav û dengên xirab li wan bên zeliqandin.

Tirsa min ne bavê min ê heştê salî ye ; ez ketime tatêla pîrejineke diranweşiyayî, xwediya xaniyê min e ;  Meta Selma, bi eslê xwe ji Afyonê ye; ew  bi salan e derdkêş û nexweşa  tansiyonê ye ; Xwedê wekîl  wê zirav lê biqete û di cih de ji kirîza dil bimire; çima ku min lê dipirsî her roj bi telefonê; ma qeyd û qûydên guhdariyê ne belgeya herî mezin a "hevkariya bi terorê re" ye?

Xweziya  mexdûrên li dûv min ev tenê bûna! Ez li ber  kî bikevim li ber kê nekevim, xwîşk û birano!

Alperenê Yozgatî yê  qesabê min, wê ji kerba dîn bibe çima ku bi satora xwe di ber de jênekiriye her du destê min...

Ez te jî jibîr nakim berberê min ê delalî;  Tadaşê Erziromî;  dê tu jî pir liber xwe bikevî, biqehirî, çi bikim ji destê te çû, poz û guhê min.

Mala min ê goşkarê min; te sê cot solên min ên kevin dirûtîbûn bi erzanî; Xwedê ji te re jî xirab lê anî ku -çi kêm çi zêde - te jî li kurdekî kir qencî; paşê ez xwe efû nakim,  Okeşê min ê Mereşî, nebî  nebî tu jî kezebreşî nebî!

Nîmetulahê Sêrtî yê xwediyê çayxaneya min; nebî nebî tu meraq nekî; ez ê çend salên din derkevim derve; wê dor, dora te be jî . Di dêvla merhebatiyên xwe yên beriya terorîstiya min ; ew merhebatiyên te yên  rûkenokî, çer hebe  tu yê  dizîka tûyî nav çaya min bikî; heyfa xwe bi vî hawî hilînî...

Bedoyê Keçel ê Kurmamê min,  Îsmetê kevnekirîvê min ê dêterekeme; her du îtirafçî yên  welatê  me. Ez dizanim hûn  tim û tim li min mane ne. Heta îsal siûda we neşuxulî, we firsenda xwe di min de nedît; xwelî li serê min be, min tiştek bi kêrî we werê nekir; Yeqîniya we bi xwedê be, heger ez li ber tirkên li jor rêzkirî neketiyama, min ê çend sûc û gunehan ji ber xwe çêkirana xwe “bi we bida îxbarkirin” Ez baş pê dizanim, ev salek e hûn bêpere û bêpol mane. Roja ku  ez bêm girtin; wê gel rabe  bo min bibêje, “ wî zimandirêjî tu tiştek nekiribû bo Kurd û Kurdistanê; tu xirabî û qenciya wî negihîştibû tu evdê Xwedê; ev kul û mereza mezin a dilê min e...

                                                 Mamoste Marûf

Cerdevan bi çekan; hin kes bi pesnan...

Ew kurdên pesna Tayîp didin, gelo telaqên xwe davêjin,  bi şerefa xwe sond dixwin ku ew rastiyan dibêjin?

Gelo ew bi xwe, ji  gotin û nivîsên xwe bawer dikîn?

Ew bi kîjan exlaqî û bi kîjan nasnamayê pesnê AKPû Tayîp didin, nirx û hêjayiyên gelê xwe reş dikin; bi îftirayan "xwedîrûmetên" xwe bêrûmet dikin? Ma ew camêr nîne nizanim çend car e ji Kurda re  eşkere dibêje “bi pêşniyara perwerdeya bi zimanê zikmakî neyên cem min?”

Ew nîne Cemîl Çîçek ê neteweperest anî kir serokmeclîs; bi vê yekê jî nema ew danî ser serê komîsyona amadekariyê ya makeqanûna Xwedêgiravî nû...

Ew Tayîp nîne, kîjan Kurdek welatparêz ê birêxistî "yêli ber wî nemelisî, bi kemçûrên wî nexapiyayî” li ber dikeve davêje zînadanên reş û tarî?

Kurdên ku bi kurdî dizanin û navê ronakbîrî û nivîskariyê li xwe kirine û ketine bin baskê Tayîp, an bi tevahî di TRT6’a wî de dixebitin, an bi riya bernameyên wê TVyê  xweş-rûyên xwe û  hunerên xwe didin nasîn, kerîkî nan dixwin.  Ji alîkî ve ez dibêjim; heq e ew malavayiya wî bikin; çawa ku “Cerdevan bi çekan; ew jî bi pesnan zikê xwe têr dikin.”

Dîsa jî ez dibêjim; ew birayê min ên Kurd in û dilê min bi wan dişewite. Ez dixwazim şîretek tal û tirş li wan bikim:

Roniyên her du çavê min, bi ya min dikin; bi çend rojên dunyaya derewîn nexapin, wek bi mîlyonan kurdên xizan lê, serbilind hûn jî  an di înşaetan de, an di zeviyên bembo û kartolan  de, ew jî nebe di sûk û bazaran de ji xwe re kerîkî nan peyda bikin...   

Ez ê li rûpelek dîrokê; ji dîroka  malkambaxiya me Kurda  pêşkêşî birayên xwe yên rewşenbîr û ronakbîr; ewqas jî TARAFGÎR û TAYÎPGÎR bikim; dûre jî dor bînim şîretê...

 Li başûr Enfal bû. ji ber zilm û zordariya Sedam dayîk zarokên xwe davêtin. çawa ku îro Tayîbê delaliyê ber dilê we dike,  ew necamêr jî zîndanan bi Kurdên xwedîşeref  serdevkî, qûçkirî tijî kiribû. Ew dîktator, ji welînimetê we bihostek zalimtir bû; ji ber ku xeynî şervanan  bi deh hezaran sivîlan jî bi saxî binax kiribû.

Di heman demê de Sedam, bo “xwe şirînkirina li ber çavan”; bo “xapandina Kurdên ji dilên xwe sax” bo “şikandina berxwedana Kurdên xwedî xîret” TRT6eke bi navê RADYOYA BEXDAYê saz kiribû. Li alîkî qîrîn û hewar û gaziyên Kurdên birûmet; li aliyê din “ha di cih de, di cih de mala apê hecî de” û “lorke lorke” ya cehşan bû...

Li alîkî hêstirên çavên zarokên sêwî; li aliyê din çîrokên qerfî û mîzahî yên gur û hirç û roviyan bû...

Hûn jî pê dizanî, xweş-dewrana Sedam bi awakî sosret bidawî bû. Axir û aqûbeta xebatkarên Radyoya Bexdayê û hevkarên Sedam ( ne li serê we be)  çi bû; hûn dizanin?

Ez ê yekî tenê bibêjim; nebî nebî netirsin; kî û kê mirina we dixwaze bila çavên wî/wê birije,  ew nehatin kuştin, nehatin îşkencekirin; nehatin zîndankirin; lê, pitşî ku “bi xwe” û “bi fen û fûtên Sedam” hisiyan, bi kuştinê qaîl bûn rojê hezar caran... Bîst- sih sal di ser re derbas bûn.  Ên bi qedera Xwedê çûn jixwe çûn; ên mayî, ji şerman, hema bigire bi tevahî paşnavên xwe, navên malbatên xwe guherandin. Hinekên din jî di quncikên xwe de quncilîn man, xaniyên wan li wan bû zindan; hinek jî Kurdistan û Iraqê di cih de hîştin kes nizane kude bazdan ”

Roniyên çavê min... Neviyên wan hezar car nelet li wan tînin; tûyî nav çavên wan dikin. Hûn bi ya min dikin hêj roj neçûye ava, “uzra” xwe ji gelê xwe bixwazin... Bawerkin hûn ê heta sax bin, pol û poşman, tik û tenê stûxwarên li ber diwaran bin...

                                                             Mamoste Marûf