NIVÎSEKE Jİ BIHNTENGIYÊ

Carinan meriv tenê bo nivîsandinê dinivîse. Ev rewşa kambax dema naxwazî rûyê kesî bibînî, naxwazî ronahî û tarî, ba û baran, teyr û tirûl te bibîne tê serê mirovê destbipênûs. Di dem û dewrana pênûsê de derûniyeta nivîskaran ji destnivîsa wan xwiya dibû. Grafolog li xet û xêza pênûsê dinêrt û kul û mereza nivîskar vedigot:
Nivîskar ji xwe nexweş e, di dil de xwesteka jiyanê çem û çem e....
Nivîskar çi qewl e çi qerar e, dev li alîkî qûn li alîkî ye...
Nivîskar delodîn e, her tişt jê tê, li her deverî, bi her awayî, di her dilqî de li ber pozê xwendevanê reben şîn dibe.
 ***
Di vê heyama klavyeyê de gelo mirov derûniyeta nivîskaran ji tepatepa bişkokên klavyeyê nikare derxe?
Ez ne derûnînas im lê, bi dilrehetî dikarim bipesinim bibêjim ku  hostayê naskirina kesyetiya xwe me.
Bi taybetî jî di derengiya şevê de bala min li ser min e. Ger bi roj li welatê min qencî qewimî be û ez bi wê serfiraziyê li ser kompûtûrê rûniştîbim dengê defa daholê ji klavyeya min tê.
Ger li welatê min şer be, klavye bi kerb e. 
Ger li welatê min komkujî be, klavye bi şerm e.
Serkeftin be klavye şerûd e, tepetepa wê digihîje erş û ezmanan.
***
Nivîskarên me yên berê dengbêjên me yên pênûsnenas û klavyenezan bûn.
Ew derd û kesera dilan bi xweş dengê xwe didan der.
Ev cûre vegotin ji tevahiya huneran zor û zehmettir bû.
De ka di hişê xwe de bibin bînin; dijminê bav û kalan gundê te, mala te, hesp û gayê te tê şewitandiye, zar û zêç û kofî kulfet bi ser hev de qet qetî kiriye, merivek qedirbilind bi enişka xwe diniçîne te: "De bêje keko, de bêje!"
Hema aniha bifikirin: Di rewşeke weha de nivîs, ew jî nivîsa vê dewrê vê zemanê, ji gotinên berê yên "bi meqamkî û bi mijarkî û bi wezinkî miheqeq  li hevhatî" çend car  hêsantir e, ne wisa?
Kî diwêre bikeve dewsa dengbêjê şahêdê wêran û wêrtaskirin û şewitandina welatê xwe!
Kîjan meqam dikare  ji hewarên jinan, ji girînên zarokan, ji nifirên kal û pîran, ji orîna sewalan, ji newkîna pisîkan, ji qîjîna qaz û qulingan bêtir bandor li merivan bike û xwe bide guhdarîkirin?
***
Nivîsa kambax me ji ku anî bir ku derê! 
Belê dengbêjên me bi hezaran salan şahediya bûyerên weha kirine û bi  awazên xwe yên xweş, bi Kurdya xwe ya dewlemend, bi hestên xwe yên di hestiyarî de ji hed der ji heqê bextê reş û dijminên marên reş hatine der... Em jî bihna xwe ya teng didin der ew e,heyra....

HDP YA ŞER ÇAWA BE?

Di 17 ê de civanê Wanî yê bi navê Abdulbaki Sömer bi hêviya ku rêya çareseriya pirsgirêka Kurd vebe, mirina xwe dide ber çavan, li Enqereyê , bi xwe jî di hindur de, wesayîtek bombebarkirî diteqîne. Encam; Abdulbakî bi xwe re bi dehan kesan dikuje û carek din cidîyeta pirsgirêka Kurd dixe rojeva Tirkiyeyê û ya Cihanê.


***

Tuba Hezer; wekîla HDPê ya Wanê ya bi hêviya ku wê bibe dermanê çareseriya pirsa Kurd ji aliyê Waniyan ve hatibû hilbijartin jî diçe serxweşiya malbata Abdulbaki Sömer.

Partiya desthilatdar û yên din ên dewletperest bi yek dengî dikine barebar da ku Tuba Hezer bê darizandin û cezakirin.



***

HDP, çawa ku ji destpêka şer vir de de, di mijara berxwedana navbajarî ya gel de dike, bi awayek şermok û ricifok çend hevokên piştgiriyê di devê xwe de dibe tîne ewqas!

Lê rastî çi ye?

Li bajar û bajarokên Kurdistanê bi hezaran mirov bi hêviya ku rejîmê vegerînin ser rêya çareseriya pirsgirêka Kurd kefen li xwe kirine û pêde pêde dikevin kozikan.

***

Bi mîlyonan Kurdên hêj li ser nasnameya xwe mane û hevalbendên wan ên ji her gelî û ji her baweryê û ji her bîrdoziyê daxwaziya jiyaneke azad û bi rûmet dikin û bi hêrseke kesnedîtî li benda çareseriyê sekinîne. Ew êdî wek berê ne tenê bi rê û rêbazên aştiyane, bi çi awayî dibe bila bibe, ji Tevgera Azadiya Kurd, ji HDPê, ji partî û saziyên demokrat û şoreşger zûtirkî çareseriyeke qethî dixwazin.
***
Hemû derûdorên Kurd û demokrat û şoreşger heta niha dixwestin ku ev pirsgirêk bi hevdîtinên bi dewleta Tirk re, bi nûnerên wê re bê nîqaşkirin û halkirin lê, piştî ku desthilatdar pihîn li maseya aştiyê xist û wergerand hemû bar ket ser milê Tevgera Azadiya Kurd.

Têkoşîna demokratîk di şert û mercê aştiyê de, di welatekî demokratîk de dibe

Rastiya Tirkiyeyê ev e: li welat şer e. Dewletê hemû sazî û dezgehên xwe ji maşîna şer re kiriye berdestî. Demokrasî, mafê mirovan, dadmendî, hebûna madî û manewî ya hemwelatiyan li gorî asta şîdeta şer dor bi dor radibe. Partî û siyasetmedarên dewletperest, dadmend û ehlên çapemeniya Tirk çawa ku bihna şer hilgirtin, hemû nirxên mirovatiyê dan alî, li ber bayê mîlîtarîzmê ketin û veguherin memdokan (mehmetçîk).

Gelo HDP çawa ye?

Partiya ku hebûna xwe deyndarê Tevgera Azadiya Kurd e, çi bike, çawa tevgere ku him nirxên mirovahiyê biparêze, him jî hêviya gelê Kurd bîne cih, têkoşînê xurt bike, li gel xwedîtî bike...?

Em rastiyê rût û tazî bînin ziman: Di HDPê de çend remz û sembolên Xeta têkoşînê ya vê pêvajoyê hene. Helwesta wekîlên din şêlû ye, flû ye, ne zelal e, sînede ye, parlemantarîzmeke ji rêzê ye, pasîfîzmeke bêpergal û bê armanc e...


Faysal Sariyildizê di eniya şer de,

Tuba Hezer a di nav sivîlên paş eniya şer de...

Selahattîn Demîrtaş ê di rêveberiya dîplomasiya navnetewî de...

Divê wekîlên din tev bi vê hişmendiye, li dora van her sê wekîlan bibin xelek.

Û

wek nîşana vê xetê jî

di seri de

di cih de,
demildest,
tev bi hev re
biçin Wanê, teziyeya malbata Abdulbaki Sömer,

paşê jî bibin sê kom û ji Enqereya şewitî dûr bikevin...

                                                 Mamoste Marûf

PisîK û Kurd

 

Pisîk ew ajal e ku piştî kûçik û ga û çêlekan gelek bi derengî  ji çiya û dar û daristanan berjêr bûye, ketiye nav mirovan,  kedî bûye, bûye xwedî mal û jhal.

Kurd jî ew netew e ku ji Tirk û Eerb û Farisên cînarên xwe derengtir maye û hêj nebûye  xwedî dewlet û statû.

 ***

 Pisîk ew ajal e ku heta dijmin wî di quncikekê de asê neke, riya revê li ber negire , bi kuştinê ve rûbirû nehêle, destdirêjiya xwarin û çêjikên wî neke, “li dijî mirov û ajalên din”  tu car liber xwe nade, tênakoşe.

Kurdê beriya Tevgera Azadiyê jî  heta xanî û holik bi ser de nehta hilweşandin, zarok û zêçên wî ji alî biyaniyan ve bi girsehî nehata kuştin  û nefîkirin  ti daw û doz li biyaniyên diketin welatê wî nedikir.

***

Her pisîkek nêr bo nêçîrê, bo xwarin û vexwarinê, bo dîtina pisîkên mê ji xwe re herêmek vediqetîne û wê herêmê ji mirov û ajalên biyanî na, tenê ji pisîkên nêr ên hevzayendê xwe diparêze.

Mêrên Kurdên berê, bi taybetî  axayan, her yek bo xwe û eşîra xwe parçeyek erd veqetandibû, wî erdî ji desthilatdariya Tirk û Ereb û Farisan na, tenê ji axayên din ên wek wan Kurd diparast.

***

Pisîk,  serî heta boçikê, ji çav heta pepikan,  ji pişt heta zik bi her awayî  xweş li hev hatî ye, pir û pir xweşik e, lê ewqas jî dirînde ye. Nabêje şev e, roj e; di jiyana xwezayî de tim çalak û şiyar e. Guhê wî tim li gohdariyê,  çavên wî li nêçîrê ye. Lê pisîk gava ji herêma xwe dûr dikeve reben e...

Kurd jî bi azayên lihevhatî û atletîk, bi bejn û bala bi heybet, bi çavên gir û gilover û mijang û birhên reşbelek gelek pir bedew e, wek pisîkan ew jî di çiya û baniyên welatê xwe de ewqas jî jêhatî û leheng e. Xwe digihîne tûjika Agiriyê hêlîna qertelê jê distîne, destvala be jî bi hirç û şêr û pilnig re şer dike.  Ew jî dema ji welatê xwe derdikeve stûxwar û belengaz e.

***

Pisîk ajalek azad e, bi serê xwe, bi kêfa xwe ye. Dilê wî çi bixwaze wî dike. Tu jîndar nikare xwiyê wî biguherîne, wî bike qalibeke nû.

Kurd jî bi hezaran salan di gelî û newal û deştên di qûntarên çiyayên xwe de bi serê xwe, bi kêfa dilê xwe jiyaneke têr tijî  azad  derbas kiriye.  Nebûye leşkerê desthilatdarê xwedî artêşên bipergal. Dagirkerên  çendik û çend caran di artêşên xwe de kurdan bi leşkeriyê ceribandibe jî ew  an fîrar kiriye, an jî pergla xwe xwe ya bêpergal li dagirker  ferz kiriye.

***

Pisîk paxiş e, di tûka wê mîkrobkuj e,  rojê pên şeş caran xwe badilêse, serûguhê xwe bi wê tifê dişo. Gûyê xwe bi xweliyê xweş dinuxumîne.

Kurd jî ji berê de ji paxişiyê hez kirine. Erebên cînarên xwe ji aliyê paxişiyê ve rexne kirine( Tirk û qanûn, Ereb û paxişî) Kiras û derpê wan ên netewî spî ye. Ji kincên bi derve ve bêhtir ên binî guherandine ku nivînên wan paxiş bimîne. Ji ber bihna wê ya nexweş hez ji ji tuwaletê nekirine . Ew jî pîsiya xwe wek pisîkê bi axê nixumandine.

***

Pisîk di havirdora xwe ya xwezayî de pisîk e. Piştî ku ketiye nav mirovan û kedî bûye guheriye, veguheriye bûye ajalek tiral û zexel.

Kurd jî dema ji welatê xwe derdikeve  dibe kûd*

______________________________________________________

*Kûd: alincî, bawî, ferc, nanê ku bi tenûrê ve nagre dikeve nav xweliyê dilewite, xiloxwar dibe

                                                                                               Mamoste Marûf