Xwedê yekcaran hin mirovan şaş dike, zimanê di devan de li hev dipiçikîne; bi zorî rastiyan pê dide gotin.
Di rojnameyên îro de ( 1.1.2012) peyama sersaxiyê ya Fethulla ya bo rehmetiyên Roboskiyê hatiye weşandin. Fetula tê de gotiye: “ ... ez sersaxiya gundêyên Roboskiyê yên welatparêz dixwazim; ew qehremanên wext bubû wek qoricî bi leşkerên me re li dijî terorê şer kiribûn...”
Bi van gotinan ew dibêje ew ji me bûn, lewma ez sersaxiyê dixwazim. Fetula li ser navê çend kesên cerdewanî kirine, bo xatirê wan, gundiyên ku bi bombeyên leşkerên wî hatine kuştin dike şûna mirovan û Xwedê giravî li ber wan dikeve, xemgîniya xwe tîne zimên. Ew di peyama xwe de eşkere dibêje : “Heke hûn xulamtî û cerdewanî û leşkeriya me bikin em ê bihêlin hûn bijîn. Kurdên ku em nas dikin û layiqî jiyanê dibînin, bi tenê ew kesên hevkariya me dikin û bi leşkerên me re dibin yek û zarokên xwe dikujin in”
Hemî ol û baweriyên li ser rûyê Cihanê xûya dikin riya aşitiyê, hevkariyê didin ber mirovan. Şêx dibe, mele dibe, pîr dibe, keşîş û kêşe dibe, xaxam dibe qe yek wek siyasetmedaran hesabê desthilatdariyê nake; wek leşkeran stratejiya kuştina mirovan, rûxandin û wêran û wêrtaskirina çol û çiyayan, deşt û baniyan destnîşan nake. Nifiran li kesî nake. Kesên kim û şaşik û serpoş li serî bin mirovên rûhanî ne. Xeynî debara xwe û ya zarok û zêçên xwe ti car tevlî karên aborî nabin. Ew têkilî leşker û leşkeriyê nabin. Bi çi mabestî dibe bila bibe, wek rêgez û prensîp li dijî kuştina mirovan bend û çeper girêdidin. Ew merivên giran ên helîm û selîm in; bi dilşewatî, bi hestiyarî, bi rûkenî nêzîkî mirovan dibin; ferman û peyamên Xwedayê jorîn radighînin mirovan. Ew dikin barê giran ê ku jiyan bi xwe daye ser milên mirovan siviktir bikin, li dijî “jiyana dawî bi mirin” hêz û berxwedanê bikin dilên bawermendan.
Lê gava mirov li vî merivê bi navê Fetula dinêre tirs û xof û saw dikeve dilê mirov. Di rû û rûçik û çavan de ti şopeke kêfxweşiyê, serfiraziyê, mirovheziyê xûya nake. Ecêba mezin ev e ku pê guhê meriv dirêj dibe:Ew di şiklê mirovan de ye lê, nakene! Nikare, nizane bikene! Ken taybetmendiya herî mezin e ku mirovan ji lawiran vediqetîne.
Bala xwe bidin rewşa derûniya wî; ew bi tenê ji ber tiştên ku bi xwe nake, bi xwe nikare bike, tê de tune ye ku bike digirî:
Ew bi fedakarî û dilsaxî û dilpaxişî û xêrxwaziya sehabe û ewliyayên berê digirî.
Ew bi îbadetên dilsoz û dilşewat yên sehabî û weliyên berê digirî.
Ew bi lehengên berê yên di şer de bi dijminên xwe re jî bêbextî nedikirin digirî...
Ji aliyê kar û şixulan ve jî kes nikare wî bike nav çîn û civak û kom û komikeke ji mirovan pêkhatî:
Heke ew alimekî dînî bûya, gere riya Xwedê tenê bida ber mirovan.
Ew siyasetmedar bûya, gere xwedî partî û saziyek, xwedî bîrdoziyeke aşkere bûya.
Ew karsaz bûya gere xwedî şîrket û tabelayek li ber çavan bûya.
Ew leşker bûya gere xwedî ûnîforma û stêrkên zêrîn bûya.
Ew sivîl bûya gere tevlî karên leşkerî nebûya.
Tu dibêjî qey ew ne mirov e “mexlûqek fezayî” ye û dixwaze şêweya jiyana gerestêrkeke din bide ber mirovan.
Çi dibe bila bibe, kî û kê Fetula dide ser seran û ser çavan bila bide. Ew bo me Kurda êdî ne merivekî destşûştî, lingşûştî, li ser postê nimêjê rûniştî ye. Ew Mûglali ye, ew Yeşîl e, ew Velî Küçük e, Mehmet Agar e, ew General Raşît Dostum e.
Mamoste Marûf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder