12.12.2011

Pirtûka “ Qewdek Sosretî “ ya Yaşar Eroglu.

Pirtûka “ Qewdek Sosretî “ ya Yaşar Eroglu.

Çend roj beriya niha pirtûkeke Birêz Yaşar Eroglu ya ji nav Weşanên Aramê derketî, gihîşt ber destê min. Hê beriya çend mehan ew bi riya e-maîlê derketina vê pirtûkê li ber guhê min xistibû û derbarê nivîseke min a ku xistibû nav rûpelên wê, ez agahdar kiribûm. Lê, baweriya we bi Xwedayê Jorîn be min nizanibû ka ew kîjan nivîs e...

Min bi lez û bez rûpelan bi ser hev de wergerand; dîtina ku dît nameya min a bo “Xwedayê Jorîn” bi sernavê xwe yê nû yê Birêz Eroglu lêkiriye, zîq bûye li çavên min mêze dike!

Hevalên ku Koma Dîwanxaneyê dişopînin baş pê dizanin,  heta roja îro ji sedî zêdetir nivîsên min di vir de hatin weşandin. Gelek jî li ser bloga min a wek  www.mamostemaruf.blogspot.com binavkirî , di rojnameya Azadiya Welat de û di kovarên din ên Kurdî de derketin pêşberê Kurd û Kurdistaniyan. Ji wan yek hebû ku ew delalîya ber dilê min bû. Min pir dixwest ew stûxar nemîne; ji aliyê evîndar û dilketiyên Kurdî ve bi têra xwe bê xwendin. Di wê nivîsê de min xwestibû bi tam û lezeta berhemên dengbêjan, bi şêweya vegotina wan a xwezayî mirazê dilê  xwe bida der; gilî gazinên xwe jî bida ser. Heta ji min hatibû min wer jî kiribû... Belê Yaşar Eroglû di nav bi sedan nivîsên min de li wê werqilî bû. Ez pir şaş û mat mam. Yaşar Eroglu di nav bi sedan nivîsên min de ewî ji yê din  veqetandiye, bijartiye, kiriye nav pirtûkê!

Ev dêhndariya wî ya hûr û kûr kir ez pirtûkê bêhtir bi baldarî bixwînim. Naveroka pirtûkê ji yên din gelek cudatir e. Bi qasî ku ez dizanim; di nivîskariya Kurdî de pirtûka yekemîn a ku nûçe û gotarên balkêş ên di çapemeniyê de cih girtine ji xwe re kiriye mijar ev e. Yaşar Eroglu bi hilbijartina nûçeyên balkêş û sosret  nemaye, bi  şêweke qerfî,  heta dibêji jidil yeko yeko ew şîrove kirine; bi Kurdiya xwe ya  zelal û sade  hûrik hûrik tinazê xwe bi naveroka wan kiriye, sosretiya wan kiriye qula çavê desthilatdar û berdevkên wan; ew desthilatdarên ku sedem, kirde û berpirsyarên van sosretiyan dîsa ew bi xwe ne.

Qewdek Sosretî  ji alî naverokê ve kronolojîk e û bi çavê rewşenbîrekî Kurd çavdêrî û şahediya heyameke çapemeniyê û jiyanê dike. Pirtûk bi vî dirûvî, xwe ji kurte temeniya nivîsên rojane xilas dike  dibe berhemeke hêjayê arşîvkirinê.

Rexneyek tenê ez ê li bigirim: Dibe ku jiber timatiya kaxiz û hibrê be pirtûk bi tîpên ewqas hûrik hatiye çapkirin ku tu dibêjî qey çapxane,  “bo merivên nîvcokor” ên wek min na, bo xwendevanên çavşahîn û çavqertelan ew çap kiriye. Bo xwendina  wê, min cotek berçavkên din ên “numreyek li yên berê zêdekirî”  ji xwe re stendin. Tirs û tatêla min ew e ku  ev qûş û rexne wek sosretiyeke min bê hesibandin û jahrî bikeve girara min jî.

                                                              Mamoste Marûf

    


7.12.2011

Çima TRT- 6?

Ali Fikri Işık; nivîsek bi sernavê “Mîr Dengîr Firat û TRT şeş”  nivîsiye    (Mîr Dengir Fırat ve Trt şeş. http://www.mailarchive.com/diwanxane@googlegroups.com/msg03560.html)  
û tê de li wê kanalê gelek rexneyên “navpergalî” (düzen içi)   kiriye. Bi gotineke din,  bi ya wî TRT-6 bo xêrê ye, lê naverok beredayî ye. Avakarên wê rehmanî; xebatkarên wê  şeytanî ne...

Ew bi vê nivîsa xwe, wek gundîkî me li cem cendirmeyan li jina xwe kiribû, alîkî ve ji paşve bi enîşkan li TRT- 6 ê dide, bi destên xwe jî cakêt davêje ser berxikê; ew berxika malê diziyê. Min tevlîhev kir; di şûna cakêt avêtina ser berxikê,  min ê bigota  “alîkî ve niyet û mirazê AKP’ê vedişêre.”

Pêkenokeke siyaseta kûr a Tirk heye; ez ê pêşkêşî “TRT-6 parêzên” kurda bikim û dûre jî bêm ser diharê TRT- 6’a wan...

İhsan Sabrî Çaylayangîl hebû; berê wezîrê karên derve yê “Turkiyayê”  bû (bi xwe di şûna Tûrkîyeyê de digot Tûrkiya) camêr ji zûde miriye çûye, Xwedê wî di gorê de bisitirîne... Rojek ji rojan, balyozekî  nameyek bi serde dişîne û tê de qala neheqiyên ku lê hatine kirin dike û bo hevdîtinê dixwaze biçe serdana wî... Çaylayangîl nameya wî nabersivîne. Çendikî şûnde balyoz bi telefonê xwe digihîne wî û bi zorî jê randevûyek distîne. Lê, roja hevdîtinê, di heman hûrdemê de wezîrê me, karekî “Xwedêgiravî lezgînî”  dike hincet û hevdîtinê taloqî rojek din dike. Ew roj tê, dîsa wek cara din ji odeya xwe derdikeve, çente di dest de xwe dide devê merdbana ku dajo derve û silavek rûkenokî li balyoz dike û xwe dike dilqê wan giregirên xwedî kar û xebatên “ji serî zêdetir” û ji camêr re dibêje:

“- Wêêêy mala min ê; dîsa nebû qismet ku ku ez we biezimînim. Ji kerema xwe re rojek din keremkin werin...”

Bi vî awayî Çağlayangil çend carên din jî wî camêrî paşve dişîne... Dawiya dawîn, rojek tê, dibîne ku xwe jê xilas nake; gazî dike, tîne odeya xwe, dide rûniştandin û lê guhdarî dike. Camêrê me çi derd û kulên wî hebin pêşkêş dikinê:

“Ez benî, ez balyozê berê yê Siwîsreyê, ji wan balyozên  sinifa yekemîn; nizanim çima we ez şandime welatek dûr ê li Afrîkayê,  layîqê  balyozên ji sinifa sêyemîn”

Çağlayangîl, ji maseya xwe radibe, diçe ser  sandaliya li tenêştê rûdinê; bi destekî stûyê wî hembêz dike; di ber guhê wî de dibêje:

“ – Balyozê min ê hêja; em her du jî karbidestên dewletê ne, lewre serwextkirina me ya hevûdu pir û pir hêsan e. Tu jî bi qasî min dizanî; hin kir û kiryarên dewletê hene, ezê wezîr pê dizanim lê, ji cenabê we re nabêjim, nikarim bibêjim. Hin jî hene, hûn, wek balyozekî ji hezar balyozan bi wan dizanin lê, bi wezîrtiya xwe ez bi wan nizanim; hûn ji min re nabêjin; nikarin bibêjin, jixwe ne hewceye ku bibêjin. Dîsa hin kirin û kiryarên dewletê hene ez û tu em herdu jî baş pê dizanin lê, ji hev re nabêjin; nikarin bibêjin. Bersîva sedema şandina we ya “ber bi welatekî bêdilê we” di vê hevokê de ye. De ji we re oxira xêrê be balyozê min ê birêz.”

Sedema sazkirina TRT-6’ê jî wek meseleya Balyoz û Çağlayangîl, rût û repal li holê ye, her kes dizane lê, kes ji kesî re nabêje.

Ez ê xwe li dîntiyê daynim û rasterast binivîsim, lê dikim di serî de rastiyên hin gelên din bikim qula çavê hinekan...

Bigirin ku Rêveberiya Germanyayayê ketiye nav destê Naziyên nû; ew faşîstên qafrût... Kes êdî dikare li vî welatî, dîroka rasteqîn a Cihûyan, wêje û hunera nûdem a vî gelî ya ji serî heta binî bi holokostê  têr û tijî bide ber mirovan?

Pir jî dûr neçin; liTurkiyeyê, kîjan babaegît diwêre fakûlteya wêjenasiya Ermenan ava bike û berhemên wêjenasên wan ên sedsala XIX’an û  XX’an – di 1915’an de serjêkirî bi gelemperî- ên ji ber wê kerasetê mabin jî bi derd û kulên bindestî û komkujiyê barkirî, ji pênûsan hêstir û xwîn niqutî,  bide ber xwendekaran? ( Li Qeyseriyê par ne pêrar yekê vekirine, du xwendekarên wê yên Tirk bi tena serê xwe tê de  rûniştîne) Li vî welatî kî û kê dikare fîlmekî bi rêk û pêk, bi xwş-azadiyê têr û tijî yê li ser êş û elemên Ermenan çêke? Errmenên xwedîşeref, çawa ku li fakûlteya Qeyseriyê dikin, li fîlmên ku TRT- Şeş û yeşîlçam çêkirine bi kêfxweşî, bi dilê rehet temaşe dikin? Temaşe bikin jî bo qerf û henekan dikin. 

De îcar em werin ser meseleya TRT-6’ê...
Elî Herîrî, Melayê Cizîrî û Melayê Batê, ev sê gorbihûştên derwêş û  xeberxweşên “dûrî pirsgirêkên netewî û gelêrî û aborî”; lê pir û pir “nêzî Xwedê” bidin alîkî kîjan wêjenas dimîne ku kêrî TRT- 6 a Tirka bê?

Gelo TRT- 6 diwêre, wê heta ku pergal ev pergal be, biwêribe, bixwaze,  bi rastî, bêsansûr, bêqirpandin bide ber me;  Ehmedê Xanî yê, hîkmet û dayîna Xwedê,  du sed sal beriya Şoreşa Fransî neteweperweriyê bo kurda mecbûrî  dîtibû?  Ew Xanî  bû ku desthilatdariya  netewî ya Kurd şert û pêwîst dîtibû hê ji vir  400 sal berê?

TRT-6 dikare, diwêre veke, raxe ber çavan,  tevahiya rûpelên Rojnameya “Kurdistan” ê ya Bedirxaniyan?

Dikare rêzefîlmek çêke ji romana “Jana Gel” a îbrahîm Ehmed; xêzefîlmek çêke ji berxwedana “Dimdimê” ya Erebê Şemo; dokûmanterek çêke li ser jiyanên çelengên Kurd ên wek  Evdirehîm Zapsû, Nûredîn Zaza, Meduh Selîm Beg; Mehmûd Baksî û  êdî ez nizanim kî û kê...  

Ew TRT-6 kar,  Dikarin navê Cîgerwîn bidin ser ziman û ser ekranan?
Dê ew çi bikin, bi kude biçin  ji destê Mûsa Enter ê gor bi gorîkirî yê bi destê dewleta wan?

Ew “vê gavê” qala nivîsên sih sal berê yên Kemal Bûrkay ên “xew diherimand li dagirkeran” hîç nakin û wî li ber çavê gelê Tirk reş nakin, çima ku hê nayê hisabê wan...

Em werin ser şaxên din ên hunerê; xeynî çend fîlmên Mehsûn û Îbo û Şener Şen û îlyas Salman ên “Xwedê  neke nesîbê xwedî wîjdan û xwedî şerefan” gelo çend heb fîlmên têkildarî Kurda  hene ku behs nekin ji zilm û zordariya dewleta TRT-6 çiyan, kuştina ciwanan, şewitandina gundan?

Îcar dor dora reşê şevê yê xewnên dagirkeran, kelemên çavên neyaran, kul û mereza dilê xêrnexwazan:

Li çar parçeyên Kurdistanê roj ji aliyê rojava ve derkeve jî, qantir bizê jî, bêyî Tevgera Azadiya Kurd, bêyî xwedîlêderketina nirx û hêjayiyên ku ew di sih salên dawîn de afirandine, bêyî dîtin û rûmetdayîna xwîn û xwîdana ku hatiye rijandin êdî kes nikare wêjenasî, siyasetmedarî, fîlmçêkerî, weşangerî, derhinêrî, dengbêjî bike...            

Di şert û mercên îro de, ên van kar û pîşeyan bi rastî û bi hostatî dikin, ên dikarin bikin,  bi tevahî dijberên polîtîkayên dewletê ne,  heta ku şertên azadî û serxwebûnê neyên cih, destê wan li ser kezeba wan, ew ên têbikoşin...

Kî û kê dibe piştgir, balgî û palpişta TRT ŞEŞ’a dewletê?

El cewab: ew canik û camêrên ku Alî Fîkrî IŞIK qal kiriye; ew Kurdînezan û hunernezanên  xwe li kurdayetiyê û li hunermendiyê datînin, bona pere û polan...

Ez dibêjim;  çend xwefiroşên "hestiyariya bol gel û welat wendakirî", çend mele û sofîkên  rû nemaye derkevin nav cimetê,
 çend xebatkarên çavek li mehane, çavê din li saeta bi dawîbûna mesayî û li riya çayxane û meyxaneyê...      

Dîsa ez dibêjim:
Kî û kê
negirî bi ser 50-60 hezar ciwananên Kurd û Kurdistanî de; ew ên di riya azadiyê de can û ciwanî dane û hê didin di zindanan de, li serê çiyan;


Kî û kê
dil neşewite bi halê bi deh hezaran qop û kulek û koran,
gunehê wî neyê bi gund û mezra û  bi sewal û teyr û tirûl û dar û daristanên şewitandî bi destê dagirkeran,
 îro nebe sibe, ekranê TRT-6 bimîne li alîkî - ji tirsan nebe jî ji şerman- nikare derkeve sûk û kolanên Kurdan...      

Alî Fikri IŞIK, heşayî wî, gotinên ji hed û serê gelek ronakbîran zêdetir jî kiriye û zimanê Kurdî û “kesayetî û serok û rêxistinên Kurda” daye ber hev, her sêyan kiriye ber qayişê ji vê pêşbaziyê jî Kurdî daye jorê dîwanê.

Min beriya çend mehan di nivîsek xwe de bi dorfirehî nivîsîbû; heke li Bakûr, bi xêra Tevgera Azadiya Kurd nebûya zimanê Kurdî ji binîve nebe jî, şert û mercên jiyanê û ragihandina ji nifşek a nifşeke din bi giranî wenda dikir...

(Bo xwendina analîza min a vê yekê dike mijar, xêra mezinan; bitikînin  ev lînka li jêr)   http://mamostemaruf.blogspot.com/2010/12/tevgera-azadiya-kurd-u-zimane-kurdi.html

Jixwe bi xêra xebatên li derveyî welêt, bi Taybetî  yên li Siwêdê hatibûn kirin nebûna û Tevgera Azadiya Kurd jî li Bakûr rê li ber belavkirin û weşandin û ragihandina wan venekiriba, îro xeynî çend hevokên navmalî û navgundî kes nikaribû li vî parçeyê Kurdistanê  behsa wêjeya Kurdî bikira.       

“Bêrêxistinî û bêserî û bêberî” ya di nav ronakbîrên me de per û bask li wan dişikîne, bi xwe bawerî, bi xwe qaîl bûn, ji xwe xweşbûna wan dikuje; ewqas ku,   wek birêz Alî Fîkrî IŞIK kiriye,  ew pişta xwe bi sazî û serok û giregirên xwe na, bi merivên wek Bulent Arinç ve girê didin; hewara xwe didin wî camêrî ku -duh ne pêr - çav lê dibiriqîn li ber rojnamevanan, serî û guh lê direqisîn ji kêfxweşiyan,  mizgîniya “li Stenbolê dîlgirtina Kurdekî jîr û jêhatî û xwedî bîr û bawerî” dida wan...

Jixwe em baş pê dizanin ku TRT-6 projeyek ceribandinê ye; ceribandina dîlgirtina Kurdan a bi riya Dînê Mihemed ( sew) ê li gorî berjewendiyên xwe yên gemarî tewşo-mewşo şîrovekirî. Duh  biser neketin bi pest û pêkûtî û zextan; îcar dikin biçin serî; bi ayatên Xwedê û hedîsên pêxember û bi xewn û xeyalên şêx û meşayîxan.

Wele herpênc TRTyên we neçûn serî, hew diçe serî ya şeş... Di şûnê de, we bida serê malê çêlekek beş a beleş; dibû ku Xwedê di gorê de we biparasta ji marên reş...


  


2.12.2011

Xwîşk û birano ez ditirsim bêm girtin,

Pisîkên rebenên kolanan
Ev çend meh e bihna kur kurdayetiyê ji kî û kê hatibe, kî û kê şêmûga saziyek kurd û kurdistanî tarî kiribe  ew tên- hatin girtin û zîndankirin.

Dagirkerê har û hov
Nabêje ew jî mirov in, wek me bi dost û dijmin in;
nabêje ew bi qasî heval û hogiran xwedî çavnebaran in;
nabêje patronên bêrehm û bêwîjdan wan ji kar û şixul davêjin;
nabêje dikan û axûrên wan bêxwedî,  zar û zênçên wan di qula xênî de tî û birçî dimînin;  “xweş-mêr û xweş-jinênên bijarte yên Kurdan”  vê zivistanê, di nîvê şevê de - lê nehat bi destê sibê re -bi zora polês û leşkerên xwe, bi gef û zext û lêdan, ji nav cih û nivînên germ radike, li ber dê û bavên kal û pîrên êdî ketî, li ber çavên zarokên ji bênasnametiyê,  ji xizaniya malxirab  jixwe per û bas li wan şikestî berê wan dide zîndanan...    

Derdê bêderman ê ku jê re dibêjin “Kurdî û kurdayetî” Xwedê qe li hev neyne, li min jî geriya ye xwîşk û birano...
Tirsa min ew e ku ez jî  bêm girtin.
Bi kitêba ku we xwendî; ewlad û iyal; kofî û kulfet,  pîr û kal, axûr û sewal ne xema min e...
Stûyê min bi ser -du jê kor in- sêzdeh  pisîkên bêxwedî yên kolana min ên ku her sibe dinewkin û ji min xwarin dixwazin de xwar e .

Gunê min bi dayîka min a heftê salî na, bi merdîbanşoya me ya  "Meta Hacer"a Kastamonî ya bi nimêj û bi tahet tê; heger ez bi hinceta terorîstiyê bêm girtin dê ew ê porên xwe birûçikîne, ji kerba nexeş bikeve;  ji ber  ku ev çar sal e zikê zarokên xwe bi nanê terorîstekî hil û heram ê bêdîn û bêîman têr kiriye...

Heyfa  min bi zarokên min na; bi yên cînarên min ên tirk;  bi wan  tifalên“destekî goşt”ên bêguneh, yên ku gava ez  li wan diqelibim “şekir didim destan, serê wan mizdidim” tê...  Dibe ku ew “wek rebenên  ji alî doxînsistekî kurd ve tacîzkirî” bên hesibandin û enî  bên deqkrin; nav û dengên xirab li wan bên zeliqandin.

Tirsa min ne bavê min ê heştê salî ye ; ez ketime tatêla pîrejineke diranweşiyayî, xwediya xaniyê min e ;  Meta Selma, bi eslê xwe ji Afyonê ye; ew  bi salan e derdkêş û nexweşa  tansiyonê ye ; Xwedê wekîl  wê zirav lê biqete û di cih de ji kirîza dil bimire; çima ku min lê dipirsî her roj bi telefonê; ma qeyd û qûydên guhdariyê ne belgeya herî mezin a "hevkariya bi terorê re" ye?

Xweziya  mexdûrên li dûv min ev tenê bûna! Ez li ber  kî bikevim li ber kê nekevim, xwîşk û birano!


Alperenê Yozgatî yê  qesabê min, wê ji kerba dîn bibe çima ku bi satora xwe di ber de jênekiriye her du destê min...

Ez te jî jibîr nakim berberê min ê delalî;  Tadaşê Erziromî;  dê tu jî pir liber xwe bikevî, biqehirî, çi bikim ji destê te çû, poz û guhê min.

Mala min ê goşkarê min; te sê cot solên min ên kevin dirûtîbûn bi erzanî; Xwedê ji te re jî xirab lê anî ku -çi kêm çi zêde - te jî li kurdekî kir qencî; paşê ez xwe efû nakim,  Okeşê min ê Mereşî, nebî  nebî tu jî kezebreşî nebî!

Nîmetulahê Sêrtî yê xwediyê çayxaneya min; nebî nebî tu meraq nekî; ez ê çend salên din derkevim derve; wê dor, dora te be jî . Di dêvla merhebatiyên xwe yên beriya terorîstiya min ; ew merhebatiyên te yên  rûkenokî, çer hebe  tu yê  dizîka tûyî nav çaya min bikî; heyfa xwe bi vî hawî hilînî...

Bedoyê Keçel ê Kurmamê min,  Îsmetê kevnekirîvê min ê dêterekeme; her du îtirafçî yên  welatê  me. Ez dizanim hûn  tim û tim li min mane ne. Heta îsal siûda we neşuxulî, we firsenda xwe di min de nedît; xwelî li serê min be, min tiştek bi kêrî we werê nekir; Yeqîniya we bi xwedê be, heger ez li ber tirkên li jor rêzkirî neketiyama, min ê çend sûc û gunehan ji ber xwe çêkirana xwe “bi we bida îxbarkirin” Ez baş pê dizanim, ev salek e hûn bêpere û bêpol mane. Roja ku  ez bêm girtin; wê gel rabe  bo min bibêje, “ wî zimandirêjî tu tiştek nekiribû bo Kurd û Kurdistanê; tu xirabî û qenciya wî negihîştibû tu evdê Xwedê; ev kul û mereza mezin a dilê min e...

                                                 Mamoste Marûf



1.12.2011

Cerdevan bi çekan; hin kes bi pesnan...


Ew kurdên pesna Tayîp didin, gelo telaqên xwe davêjin,  bi şerefa xwe sond dixwin ku ew rastiyan dibêjin?
Gelo ew bi xwe, ji  gotin û nivîsên xwe bawer dikîn?
Ew bi kîjan exlaqî û bi kîjan nasnamayê pesnê AKPû Tayîp didin, nirx û hêjayiyên gelê xwe reş dikin; bi îftirayan "xwedîrûmetên" xwe bêrûmet dikin? Ma ew camêr nîne nizanim çend car e ji Kurda re  eşkere dibêje “bi pêşniyara perwerdeya bi zimanê zikmakî neyên cem min?”

Ew nîne Cemîl Çîçek ê neteweperest anî kir serokmeclîs; bi vê yekê jî nema ew danî ser serê komîsyona amadekariyê ya makeqanûna Xwedêgiravî nû...

Ew Tayîp nîne, kîjan Kurdek welatparêz ê birêxistî "yêli ber wî nemelisî, bi kemçûrên wî nexapiyayî” li ber dikeve davêje zînadanên reş û tarî?

Kurdên ku bi kurdî dizanin û navê ronakbîrî û nivîskariyê li xwe kirine û ketine bin baskê Tayîp, an bi tevahî di TRT6’a wî de dixebitin, an bi riya bernameyên wê TVyê  xweş-rûyên xwe û  hunerên xwe didin nasîn, kerîkî nan dixwin.  Ji alîkî ve ez dibêjim; heq e ew malavayiya wî bikin; çawa ku “Cerdevan bi çekan; ew jî bi pesnan zikê xwe têr dikin.”

Dîsa jî ez dibêjim; ew birayê min ên Kurd in û dilê min bi wan dişewite. Ez dixwazim şîretek tal û tirş li wan bikim:
Roniyên her du çavê min, bi ya min dikin; bi çend rojên dunyaya derewîn nexapin, wek bi mîlyonan kurdên xizan lê, serbilind hûn jî  an di înşaetan de, an di zeviyên bembo û kartolan  de, ew jî nebe di sûk û bazaran de ji xwe re kerîkî nan peyda bikin...   

Ez ê li rûpelek dîrokê; ji dîroka  malkambaxiya me Kurda  pêşkêşî birayên xwe yên rewşenbîr û ronakbîr; ewqas jî TARAFGÎR û TAYÎPGÎR bikim; dûre jî dor bînim şîretê...

 Li başûr Enfal bû. ji ber zilm û zordariya Sedam dayîk zarokên xwe davêtin. çawa ku îro Tayîbê delaliyê ber dilê we dike,  ew necamêr jî zîndanan bi Kurdên xwedîşeref  serdevkî, qûçkirî tijî kiribû. Ew dîktator, ji welînimetê we bihostek zalimtir bû; ji ber ku xeynî şervanan  bi deh hezaran sivîlan jî bi saxî binax kiribû.

Di heman demê de Sedam, bo “xwe şirînkirina li ber çavan”; bo “xapandina Kurdên ji dilên xwe sax” bo “şikandina berxwedana Kurdên xwedî xîret” TRT6eke bi navê RADYOYA BEXDAYê saz kiribû. Li alîkî qîrîn û hewar û gaziyên Kurdên birûmet; li aliyê din “ha di cih de, di cih de mala apê hecî de” û “lorke lorke” ya cehşan bû...

Li alîkî hêstirên çavên zarokên sêwî; li aliyê din çîrokên qerfî û mîzahî yên gur û hirç û roviyan bû...

Hûn jî pê dizanî, xweş-dewrana Sedam bi awakî sosret bidawî bû. Axir û aqûbeta xebatkarên Radyoya Bexdayê û hevkarên Sedam ( ne li serê we be)  çi bû; hûn dizanin?

Ez ê yekî tenê bibêjim; nebî nebî netirsin; kî û kê mirina we dixwaze bila çavên wî/wê birije,  ew nehatin kuştin, nehatin îşkencekirin; nehatin zîndankirin; lê, pitşî ku “bi xwe” û “bi fen û fûtên Sedam” hisiyan, bi kuştinê qaîl bûn rojê hezar caran... Bîst- sih sal di ser re derbas bûn.  Ên bi qedera Xwedê çûn jixwe çûn; ên mayî, ji şerman, hema bigire bi tevahî paşnavên xwe, navên malbatên xwe guherandin. Hinekên din jî di quncikên xwe de quncilîn man, xaniyên wan li wan bû zindan; hinek jî Kurdistan û Iraqê di cih de hîştin kes nizane kude bazdan ”


Roniyên çavê min... Neviyên wan hezar car nelet li wan tînin; tûyî nav çavên wan dikin. Hûn bi ya min dikin hêj roj neçûye ava, “uzra” xwe ji gelê xwe bixwazin... Bawerkin hûn ê heta sax bin, pol û poşman, tik û tenê stûxwarên li ber diwaran bin...
                                                             Mamoste Marûf    

     



25.11.2011

Min ji Cevat Oneş pirsek kir


Di 19 û 20’ê  Sermaweza 2011 de, li Zanîngeha Bîlgîyê   bi hevkariya hewldana “ ji nijadperestî û neteweperestiyê re bibêje bisekine"  ya bi Komelaya Guherîna Civakî re di çarçoveya sûcên nefretê de  çend panel hatibûn lidarxistin. Ji wan  yek jî bi navê   "di bin roniya  tecrubeyên navneteweyî de,  bo çareseriya pirsgirêka Kurd, pêşniyarên çareseriyê” bû. Ev panel, di bin moderatoriya rojnamevan Cengîz Çandar de, bi beşdariya “parlemana BDP’ê ya Stenbolê Sebahat Tuncel”, “Soraya Sough" a aktîvîsteka rêxistineke Katalonî  û bi tevlîbûna “Cevat Öneş’ ê cîgirê musteşarê MİT’ê yê berê çêbû. Panel, piştî pêşgotina Cengîz Çandar, bi axaftina  Soraya Sough destpê kir. Ev xanima ciwan a ku bi min welatparêzek hêja xûya kir, hêj di serî de hîm û bingeha têkoşîna gelê Katalonî, hêz û hestiyarî  û enerjiya ku rê li ber serhildana girsehî ya gelê wê vekiribû eşkere kir û got:

-Gelê me, bi şiar û rêgeza "em katalonî ne, ne spanyolî ne; lewma jî em  dixwazin bi Spanyolî na bi Katalonî biaxivin, kar û barên xwe bi zimanê xwe birêve bibin" serî li ber serdestan rakir û heta ku bigihîje mirazê xwe jî dev ji vê yekê berneda”

Bi bihîstina vê  hevokê di mejiyê min de bi hezaran çirûsk vedan. Min,  pirsa xwe ya qaşomaşo ya hêj beriya panelê bo Sebahatê amade kiribû – ew ji wan pirsan bû ku we bi xwe jî gelek caran dîtiye, mirov bo piştgiriya delaliyên xwe  hema wer dide serhev dipirse û bersîva wê ji  propagandayê û ji mezinkirina berdilkê/a te wêdetir kêrî tu tiştî nayê–da alîkî û yeka din  çêkir:
- Birêz Sebahat Xanim, ma pozê we ji Kataloniyan naşewite? Îro li vî welatî polîtîkayên asîmîlasyonê yên serdestan gihîştiye wê radeyê ku ziman di devê gelê Kurd de nemaye  ku pê nan û av bixwaze.

Nifşa we û me ya çil-pênce salî,  bi dê û bavên xwe yên heftê-heştê salî yên Tirkînezan re bi Kurdiyek qirix û nîvco diaxive, ew jî li ser meselên navmalî û navgundî, ew jî ne tim û tim, tenê car caran, yek caran.
zarokên ji doxîna me ketî, bi bav û dayikên me re; bi dapîr û bapîrên xwe re nikarin biaxivin tu caran...

Nevî bi bapîr û dapîrê xwe  re tu elaqe, tu têkilî nîne! Gelo kes vê yekê dîtiye seh kiriye, bihîstiye di dewr û dewranan de li tu deveran? 

Hûn, wek berdevkên vî gelî çima vê rastiyê naqîrin nabêjin bi sibe û êvaran?

Ma ev rastî, ev neheqî, ev keraset, ev afa t û bobelat  bi tena serê xwe ne bes e, ne rewa ye bo serhildana me Kurdan?

Paşê min got “ serê şikestî, di bin kum de veşartî” û nalet li şeytanê kor anî.
Min got wele ez ê hêrsa xwe di serê Sebahatê de na, di serê Cevat Oneş de bidim der.
Min jê pirsek weha kir:
“ Birêz Oneş, tu jî em jî baş pê dizanin; desthilatdarên Tirk hêj beriya Cumhûriyetê hay ji pirsgirêka Kurd hebûn û li dûv tunekirina Kurdan û Kurdayetiyê digeriyan. Lê ew, bi sazkirina Cumhûriyetê firsenda bişavtinê bidest xistin; ev  90 sal e bi vî armancî, polîtîkayek dijwar û sîstematîk a ASÎMÎLASYONÊ li ser gelê Kurd tê meşandin. Cenabê we jî bi salan bo berjewendiyên dewleta Tirk, li ser pirsgirêka Kurd xebitîye. Heke destûra we hebe ez ê   pirsek ji we bikim;  ji kerema xwe re jidil, bi dilsozî bibersivînin:

Her kes pê dizane, gava dewlet projeyek fermî dike meriyetê û dimeşîne , erênî dibe,  neyînî dibe çi encam jê hatibe stendin dipîve, tesbît dike; li ser encamên wê raporan amade dike.
-Gelo encamên kar û xebatên ku “heta niha bi mabesta  bişavtina kurdan hatine kirin” çine? 


-Çiqas Kurd bi tevahî asîmîliye bûne bi tevahî ji ziman û nasname bûne?

-Çiqasî wan bi zimankî  nemabe jî bi nasnamekî hêj xwe kurd dihesibînin?

-Ev rewşa îro, polîtîkayên bişavtinê  berdewam be; gelo di nav çend salan de wê hemî Kurd bipişivin û  bibin Tirk?

Cevat Oneş, dora pêşî pirsên min bersîvadin. A Xwedê ew, MIT’çiyek pir û pir baqil e.
Bi ya min ew:
-Ne ji wan ên “muxatabên xwe dikin şûna ehmeqan” e...
-Ji wan kes û kesayetiyên “pir virevir dikin, gotinên xwe virde wê de dibin tînin; di nav pirhejmariya peyvan de  çend rastiyan ji devên xwe direvînin” jî nîne.
-Bi qewl û qerar, bi sond û qesem bi dewleta xwe ve girêdayî ye.
Bersîva ku da min, hema mîna xwe wiha ye:
- Dewlet realîtaya Kurdan êdî nas kiriye. Ji vir şûnde êdî kes li dûv bişavtina Kurda nagere.Ew polîtîka qediya çû!

Bersîv çawa ye?

Bi gotina wî;gava yek ji te re bibêje: Rast e tu heyî, li vir î, tu wenda nabî! Zimanê te, çanda te pêşde diçe, digihîje zarok û neviyên te! 

Gelo dibe ku Oneş terîm û têgiha “bişavtinê”, naveroka wê, rê û rêbazên wê nizanibe?
Camêr rapora ku min xwest aşkera nekir lê, red jî  nekir.  polîtîkayên bişavtinê, yên  îro gora Kurda dikole  nepejirand.
Ez ê pêkereke( faktör, Krîter)  ji rapora 2009an a UNESCO’ yê pêşkêşî we bikim, ka rastiya rast çiye, dewleta Tirk çerxa aşê bişavtinê ( asîmîlasyonê) li ser serê Kurda digerîne an na,  bi çavên seran bibînin:

Pêker 7 : Helwest û polîtîkayên zimanî yên rêveberî û saziyan-statû û helwesta fermî(*)

     Dibe ku waletek, di warê çêşîtdariyek mezin a zimanên di nav xwe de, xwedî polîtîkayek diyar be. Wê gavê du helwestên radîkal bala mirov dikişîne: A yekemîn, Dewlet statûya fermî dide  zimanekî bi tenê ( yek zimaniya dewleta Tirk) û ên din bi tevahî paşguh dike, an jî ew hemî zimanên ku li ser axa wê tên bikaranîn dike xwedî  statûyeke fermî ya wekhev. Lê “statûya wekhevî” ya di qanûnan de, berdewamî û zindîtiya ziman demeke dirêj naparêzePiştgiriya teşeyî(formel) ya bo zimanekî serdest( zmanê desthilatdar) an jî kêmaxêver, bi van şêwazan tên pîvandin:

Piştgiriya wekhev (5) : Tevahiya zimanên welat bi qedr û qîmete in. Hemî jî bi riya qanûnan tên parastin û rayedar jî vê yekê bi sepandina polîtîkayên diyar, alenî teşwîq dikin.

Piştgiriya alîgir (4) : Di mijara zimanên xwecih de tedbîrên diyar ên parastinê yên rêveberiyê hene, lê gava dor tê sepanê (tatbîkat) alîgiriyek aşkera heye. Dewlet civakên etnîkî yên xwedî ziman bo parastin û bikaranîna zimanên wan teşwîq dike lê tercih ew e ku ew zimanên xwe di qada civakî de bêhtir di cihên takekesî de bikar bînin. Bikaranîna di hin waran de prestîjek mezin dide zimanên bindest( wek mînak; di merasîman de)

Asîmîlasyona pasîf  (3) : Rêveberî di mijara bikaranîna zimanên hindikayiyan de bêgane ye; çer heye zimanê serdest di qada civakî û gelemperî de zimanê têkilêyan e. Bi vî awayî zimanê civaka xwedî bandor dadigere zimanê fermî. Zimanên din ên hindikayiyan ji prestîjê bêpar in.

Asîmîlasyona aktif (2) : Rêveberî civakên hindikayî dikişkişîne dike endamên wan dev ji zimanê xwe berdin û bi tenê bi zimanê serdest perwerde bibin. Zimanên din di warê xwendin û nivîsê de nayên teşwîqkirin. Çi devkî çi nivîskî, bikaranîna zimanên din nayê teşwîq kirin.

Asîmîlasyona bi zorê (1) : Rêveberî xwedî polîtîkayek aşkera ye û li gorî wê piştgiriya zimanê sedest dike; lê mixabin zimanên hindikayiyan ne tên nas kirin ne jî tên destek kirin.

Qedexekirin(0) : Bikaranîna Zimanên hindikayiyan bi mîsogerî di hemî qadan de tê qedexekirin. Hin caran di jiyana takekesî de xweşbînî (tolerans)tê dîtin.

Radeya piştgiriyê
Ast
Helwesta dewletê ya li hemberî zimanan
Piştgiriya wekhev
5
Hemî ziman tên parastin
Piştgiriya alîgir
4
Zimanên hindikayiyan bi taybetî di qada takekesî de tên parastin. Prestîja bikaranîna zimanê bindest heye. 
Asîmîlasyona pasîf 
3
Di warê zimanên hindikayiyan de tu polîtîkayek aşkera tune. Di qada gelemperî de bikaranîna zimanê serdest tê teşwîqkirin
Bişavtina (asîmîlasyona) aktif
2
Rêveberî dike zimanê serdest ên din bibişifîne. Zimanên hindikayiyan ji parastinê bêpar e.
Asîmîlasyona bi zorê
1
Bi tenê zimanê serdest xwedî statûya fermî ye û zimanên din  ne tên naskirin ne jî parastin.
Qedexekirin
0
Bikaranîna zimanên hindikayiyan hatiye qedexekirin.
 (*)Beşek ji rapora bi sernavê “VITALITE ET DISPARITION DES LANGUES” ji Malpera fermî ya UNESCO’yê bi wergera Mamoste Marûf ji zimanê Fransî bo Kurdî.



Jêrenot:
Gava rewşa zimanê Kurdî dibe mijara lêkolîn û niqaşan gelek mirovên ji dilên xwe sax behsa polîtîkayên asîmîlasyonê yên dewletê dikin. Lê di rastiyê de heta ev çend salên dawîn  Kurdî ji asîmîlasyonê xedartir û wêdetir hatibû qedexe kirin. Îro ev qedexe bi awakî fîlî hatiye rakirin, lê “asîmîlasyona bi zorê”  ketiye şûna wê.  Zimanê Kurdî di qanûn û makeqanûnê de ne tê naskirinne jî tê parastin. Heke zimanek ne xwedî prestîj be, axêverên wî pê serbilind nebin, nfşên nû yên wê civakê- di dibistanan de perwerdehî bi wî zimanî be jî- ji wî zimanî şerm dikin û bi wî naaxivin. Ew ziman ji mirinê xwe rizgar nake.  Di pêvajoya komarê de çi di hunerê de çi di jiyana rojane de kurd bi xwe jî, ziman û çanda wan jî tim û tim bûye mijara qerf û pêkenokan. Rabûn û rûniştandin,xwarin û vexwarin,  kinc û girêdan jî tê de tevahiya  orf  û edet û hêjayiyên  wan” hovane û  paşverû”  hatine nîşandan. Ev yek li ser derûniyeta  Kurda l tesîrek pir neyînî kiriye. Heta çend sal berê ji  gel, di serî de zarok,  ji ziman û nasnameya xwe pir şerm dikir; li derveyî gund û bajarên Kurdistanê nasnameya xweya Kurd vedişart. Her wiha, beriya serhildana dawîn a Kurd, êdî   li bajarên Kurdistanê jî axavtina bi Kurdî wek gundîtî û nezantî  dihat hesibandin. Gava mirov pest û pêkûtî û cezayên ku mezinên malbatan bi salan  şerpeze kiribû jî bide ser vê derûniyetê şert û mercên ragihandina Kurdî ji nifşek a nifşa din êdî ji binî ve nemabû. Her çiqas ev rewş bi qasî berê ne xirab be jî, dîsa jî helwesta neyînî ya dewletê ya li hemberî Kurdî rê li ber ragihandin û hindekariya Kurdî digire û nifşên nû roj bi roj ji ziman û ji  çanda kurdî dûr dixe. 
                                                                                     (Mamoste Marûf )      


      


5.11.2011

An Amed an Bodrum

Gelî parlamenterno, 

Dagirker êdî zarokên me yên li serê çiya û baniyan yeko yeko jî na, sih bi sih bi bombeyên bi jahrî, bi guleyên bi agir dikuje, termên wan teslîmî  gur û hirçan dike.

Ew bûye zebanî,  siyasetmedarên me sed bi sed diqefilîne, bê tirs û bê pirs davêje dojeha navê girtîgeh lêkirî; bi vî hawî sazî û dezgehên me vik û vala, mal û milk, dikan û axûrên xwedîşerefan bêxwedî, zarok û zêçên  canfidayan li ber dîwaran stûxar û bêkes dihêle.

Ew dike bi rê û rêbazên “ sixuriya teknolojîk û telefonîk” xofek wisa bike dilan ku hundurê xaniyan jî veguherîne “şûbeyên têkoşinê yên bi terorê re”  û malên me li me bike sûk û kolanên Amed û  Batman û Farqîna 92’yan;  ew sûk û kolan bûn ku ji tirsa bi pilepil be jî kesî newêrîbû di nav de  navê Kurd û Kurdistanê bilêv bikira...

Dagirkerê hov û har,  karê xwe yê bênamûsiyê, bê şerefiyê, bê wîjdaniyê di paş perdê  de bênavber dimeşîne.

Çerxa asîmîlasyonê bi lez û bez, heta jê tê bi zeft,  bi zilm û zext, bênavber li ser serê zarokên me digerîne; ji wan bê sûc û bê gunehan di yek rojekê de hezar û pêncsedan  ji ziman û  nasname, ji kok û asas dike; ji wan çavreş-belekan qirixên sosret, ji wan tebîet-melekan  ecêb û ucûbeyên bi dirûvkî û bi erdnîgarkî Kurd û Kurdistani, bi zimankî û  bi giyankî Tirk û Tirkîstanî diafirîne...

Maqûlno,
Roja ku me bi def û zirne, bi tilîlî û çepikan we şandin  Enqereya şewitî, di dilê xwe de bi qasî misqalê zerre  be jî hêviyek bo berjewendiyên xwe yên takekesî nehewand.
Ji birçîna zikê me bi pişta me ve zeliqî, me ji we kerîkî nan, serîkî pîvaz nexwest ku...

Keç û xortên me yên “bejnên wan ji tayên rihanê” di bin koxên xaniyan de bê kar û bê şixul di ser hev de riziyan me ji we daxwaziya torpîlê nekir ku...

Bi havînan ava genî vexwar; di zivistana reş de rêxa dewaran şewitand we pê nehisand ku... 

Di rêyên biçivanek ên bi kort û bi kersek, ên bi kunên roviyan, bi qulên kolemişkan neqişandî re pirî çûn hatin dil û gurçikên me hatin xwarê, me dîsa gilî gazinên xwe bi we de nekir ku...

Em bê bijîşk, sewalên me bê beytar, mêrg û zeviyên me bê endezyar man me wan kêmasiyan nedan rûyê we ku
hûn
“rûmeta me tenê” biparêzin.

Îro   dagirker destdirêjiya rûmeta me dike.
We di meclîsê de bi hêviya makeqanûna nû dixapîne, diewiqîne; zarokên me li serê çiyayan dikuje zîndanan bi me tije dike didewisîne.

Bi  rev, bi lez û bez ji wir derkevin; herin xwe bidin qûntarên çiyayên welatê xwe; destê xwe bidin şervanên xwe.
Ew jî nebû  dakevin kolanên  bajar û bajarokên xwe, xwe bigihînin gelê xwe.
Ew jî nebû wek şêx Seîdê pîr xwe  bi kefen bikin, li Daxqapiya Amedê serê xwe bavêjin rojiya mirinê.

Em êdî aşitî naxwazin... Ew aşitî  bû ku bû aşît û xwe berî ser me da.
Ew aşitî bû ku ciwanên me di nav deşt û çiya de dudilî, destekî bi kulmkî hişk givişandî;  destê din wek parsekan bo aşitiyê vekirî hîşt.

Gelî parlamenterno,
canik û camêrno, maqûlno, giregirno,
An hûn ê ji meclîsa dagirkeran a xapînok, ji partî pûrtiyên  fermî yên  êdî bûne pêlîstok dûrkevin, ber bi Amedê ve birevin; an jî hûn ê biçin Bodruma rengîn li ber devê Behra Sipî, bi araq û bîraya cemidî, xem û xeyalên xwe birevînin.
                                                                              Mamoste Marûf












24.08.2011

Tarik Ziya Ekîncî çi dibêje çi nabêje!


Tarik Ziya Ekîncî çi dibêje çi nabêje!

Malpera ilkehaber.com bi Siyasetmedar û ronakbîrê me yê rûsipî  Dr.Tarik Ziya Ekîncî re hevpeyvînek kiriye. Ev kalemêrê jîr û jêhatî, ewqas jî xwedî ceribandinên rengîn û zengîn, bi ya min,  gotinên herî balkêş û têr û tije yên  van salên dawîn kiriye û bi vî hawî li ser navê xwe deynê  xwe yê li gel û li welatê xwe zêde zêde daye.

Hêviya min ew e ku wê siyasetmedar û karsaz û sermayedarên  me yên terr û can ên li ser kar, guh bidin şîret û pêşniyariyên wî yên giranbiha û bi coş kelecaneke nû miraz û mexsedê vî gelî bînin cih.

De ka em werin ser naverokê...

Kekê Tarik Ziya di tevahiya hevpeyvînê de qîmetek mezin dide hebûn û têkoşîna gerîla. Ew, şîret û rexneyên pir maqûl û baqilane li siyasetmedar û li burjuwaziya kurda dike. AKP’yê jî bi xapandin û ewiqandina( oyalamak) Kurda, bi vegerîna  ser xeta dewleta Kemalîst tewambar dike. Piştî van nêrînan  miraz û mexsedê dewleta Tirk, yê Îran û yê DYA û yê AKP’yê û yê Fethulah dide ser hev, dike yek û wek singê ga  dike qulên çavan: “Ew tenê ji gerîla aciz in; bo berjêrkirina gerîla  nema dek û dolab in, nema fen û fût in dikin. Gavên demokratbûnê yên ku çend e davêjin jî ne ji bo çareseriyê , bo  tunekirina gerîla ye...

Birêz Ekîncî ji wan kêm kesan e ku bi polîtîkaya bingehîn a dewleta Tirk hisiyaye û pûşê dewletê dide der... Bi ya wî derd û kula dewleta tirk bişavtina Kurda ye. Lewma çi Îslamparêz çi Kemalîst tev bi yek dengî perwerdehiya bi zimanê Kurdî red dikin. Di vir de siyasetmedarên Kurda jî diniçîne û ji wan re dibêje: “Vê malkambaxiyê, asîmîlasyonê bînin rojevê. Kes, bi taybetî gelê tirk ji we tu tiştek fêm nake. Ew we “wek parçekir û cudaxwazan dihesibîne”. Madem ku hûn dibêjin em dixwazin bi gelê tirk re bijîn, divê dora pêşî hûn wan îqna bikin. Nebe divê hûn Kurdistana azad îlan bikin; êdî  kîjan dewlet  we nas kir kir...” 

Kekê Ekîncî burjuwaziya Kurd jî dikole û neserxwebûna wê, bi novokê ve girêdana wê ya bi dewletê ve dike bîra me. Bi ya min jî ev rastî  bextreşiya  herî mezin a  vî gelî ye. Min jî çend sal berê gotibû; bo avakirina dibistanên taybet tu astengî li ber Kurda tune ye. Kurd dikarin li ser navê şîrketên anonîm hêz û quweta xwe ya aborî bigihînin hev û ji kireşan heta zanîngehan dibistanê taybet vekin; piştî waneyên divêtin ên bi Tirkî, dikarin di van saziyan de waneyên bi Kurdî jî bidin ber zarokên xwe. Her weha  “bo zarokên ji derve hatî” warên razanê yên lê jiyan bi tevahî bi kurdî( yûrt),  qursên bi Kurdî yên bo hindekariya pîşeyên cûrbecûr ( xwarinpêjî, dirûn- nexişandin, necarî, hesinkarî,  risandina merş û xaliyan, teknîkên cotkarî û sewalwanî û masîwaniya nûdem, koşkerî, solbendî, rêberiya turîstan, qursên xwedîkirina dergûş û nexweşan, Hwd.) jî bend li ber lehiya bişavtin û xwe bişavtinê girê dide. 

Mijara herî girîng a vê hevpeyvînê hevdîtinên dewletê yên bi Birêz Ocan re ne. Ew vê yekê jî pûç û vala dibîne. Bi ya Ekîncî du baskên dewleta Tirk jî (Kemalîs û îslamparêz) bo asîmîlasyona netewa Kurd bihev kirine û ew serê xwe di ber vê yekê de didin dîsa jî hebûna gelê Kurd, mafên wî yên neteweyî napejirînin. Hevdîtinên dewletê yên bi Birêz  Ocalan re wek xapandina Musa Anter a ji aliyê MİT’ê ve dibîne û  van hewvdîtinan jî wek gêzirandin û ewiqandina( oyalamak) gelê Kurd dihesibîne. Birêz Ekîncî sedema ewiqandinê jî “ji çiya berjêrkirina gerîla” nîşan dide. Ez tevlî van nêrînan  dibim lê, “sedema ewiqandinê bi berjêrkirina gerîla tenê ve girêdan” bi ya min kêm e. Stratejiya dewletê bi tevahî li ser bişavtinê hatiye ava kirin. Dewlet û giregirên wê dem bi dem gavên qaşomaşo davêjîn; bi soz û qewl û gotinên xweş li ber dilê Kurda didin; lê rastî ev e ku di salekê de 300 hezar Kurdên Tirkînezan dimirin,  di şûna wan de 400 hezar Kurdînezan jidayîk dibin. Bi hesabekî din, di deh salan de 4 mîlyon Kurd ji ziman dibin. Ji van bêzimanan gelek jî ji nasnameya xwe  dûr dikevin, dibin ji wan Tirkên bavkurd( Kurd kokenlî Türk). Ên li ser Kurdayetiyê mayî jî ( bê ziman lê welatparêz) bê zar û ziman, bê çand û nasname, bê dewlet û bê saziyên neteweyî nikarin nirx û hêjayiyên Kurdayetiyê ragihînin zarokên ji doxînên xwe  ketî jî... Ew jî bi mirina xwe re kurdbûna xwe ya nîvco jî binax dikin...

Birêz Ekîncî li ser tifaqa “bi partî pûrtiyên çepgirên tirkan re” jî gotinên balkêş kiriye. Bi ya min di vir de jî hin kêmasî hene. Gelek çepgir û sosyalîstên Tirkan, -neteweperest û Kemalîst ne tê de- di warê mafê Kurda de çareseriyek zûtirîn û demildest dixwazin. “Paş xistina daxwaziyên neteweyî yên kurda heta avakirina pergaleke sosyalîst” nêrîna hinekan e û xwediyên van gotinan di bin banê kîjan partî û saziyan de disitirin em tev pê diznin. jixwe Tevgera Azadiya Kurd tim û tim ji wan dûr disekine.

Dijberiya hin çepgiran ya bo YE’yê ( Yekîtiya Ewropayê)  jî pir girîng nîne û di dil û wijdanê xwe de mirov maf dide wan. Ma ev qetl û xwîn, ev înkar û tunekirin ne ji durutî û berjewendîperestiya wan e ku heştê sal e em jê eleman in, hetikî û bêzar in?

Heke Kurd dixwazin enî û çeperek demokrat ava bikin, divê ew çepgir û sosyalîst, lîberal demokrat û Îslamparêzên demokrat jî tê de, hemî dînamîkên demokrat bidin tenişta xwe. Xêra ku em ji wan hêvî dikin ev e: Bila ew gelê Tirk di warê demokrasî û mafê mirovan de serwext bikin.

Bila ew polîtîkayên Dewleta Tirk ên bo bişavtina gelê Kurd ev nod sal e dimeşîne bi gelê Tirk bidin zanîn .

Lê heta ku ew vê yekê nekin, Anatoliyê bajar bi bajar, gund bi gund negerin, afat û tofan û xela û lehiya ku dewleta Tirk li ser serê me Kurda rakiriye ji gelê Tirk  re nebêjn, Tirkan şiyar û serwext nekin, di hilbijartinan de bi me re hesabê parlemaniyê tenê bibînin, wele di vir de jî Kekê Tarik Ziya rast dibêje...

Xwedê umrê xayîn û nezanan bide ser yê Kekê Tarik Ziya.
                                                                 Mamoste Marûf     

 



EZ ÇAWA 4Ê GULANA 1961’AN Jİ DAYÎKA XWE BÛM?

  Salên salixa ji dayîkbûna min didin, salên bi cih kirina serweriya komarê bû.   Ji Enqereya kambax wêdetir demokrasî û azadiyeke nîvçe, li...

Nivîsên zêde hatine xwendin