24.08.2011

Tarik Ziya Ekîncî çi dibêje çi nabêje!


Tarik Ziya Ekîncî çi dibêje çi nabêje!

Malpera ilkehaber.com bi Siyasetmedar û ronakbîrê me yê rûsipî  Dr.Tarik Ziya Ekîncî re hevpeyvînek kiriye. Ev kalemêrê jîr û jêhatî, ewqas jî xwedî ceribandinên rengîn û zengîn, bi ya min,  gotinên herî balkêş û têr û tije yên  van salên dawîn kiriye û bi vî hawî li ser navê xwe deynê  xwe yê li gel û li welatê xwe zêde zêde daye.

Hêviya min ew e ku wê siyasetmedar û karsaz û sermayedarên  me yên terr û can ên li ser kar, guh bidin şîret û pêşniyariyên wî yên giranbiha û bi coş kelecaneke nû miraz û mexsedê vî gelî bînin cih.

De ka em werin ser naverokê...

Kekê Tarik Ziya di tevahiya hevpeyvînê de qîmetek mezin dide hebûn û têkoşîna gerîla. Ew, şîret û rexneyên pir maqûl û baqilane li siyasetmedar û li burjuwaziya kurda dike. AKP’yê jî bi xapandin û ewiqandina( oyalamak) Kurda, bi vegerîna  ser xeta dewleta Kemalîst tewambar dike. Piştî van nêrînan  miraz û mexsedê dewleta Tirk, yê Îran û yê DYA û yê AKP’yê û yê Fethulah dide ser hev, dike yek û wek singê ga  dike qulên çavan: “Ew tenê ji gerîla aciz in; bo berjêrkirina gerîla  nema dek û dolab in, nema fen û fût in dikin. Gavên demokratbûnê yên ku çend e davêjin jî ne ji bo çareseriyê , bo  tunekirina gerîla ye...

Birêz Ekîncî ji wan kêm kesan e ku bi polîtîkaya bingehîn a dewleta Tirk hisiyaye û pûşê dewletê dide der... Bi ya wî derd û kula dewleta tirk bişavtina Kurda ye. Lewma çi Îslamparêz çi Kemalîst tev bi yek dengî perwerdehiya bi zimanê Kurdî red dikin. Di vir de siyasetmedarên Kurda jî diniçîne û ji wan re dibêje: “Vê malkambaxiyê, asîmîlasyonê bînin rojevê. Kes, bi taybetî gelê tirk ji we tu tiştek fêm nake. Ew we “wek parçekir û cudaxwazan dihesibîne”. Madem ku hûn dibêjin em dixwazin bi gelê tirk re bijîn, divê dora pêşî hûn wan îqna bikin. Nebe divê hûn Kurdistana azad îlan bikin; êdî  kîjan dewlet  we nas kir kir...” 

Kekê Ekîncî burjuwaziya Kurd jî dikole û neserxwebûna wê, bi novokê ve girêdana wê ya bi dewletê ve dike bîra me. Bi ya min jî ev rastî  bextreşiya  herî mezin a  vî gelî ye. Min jî çend sal berê gotibû; bo avakirina dibistanên taybet tu astengî li ber Kurda tune ye. Kurd dikarin li ser navê şîrketên anonîm hêz û quweta xwe ya aborî bigihînin hev û ji kireşan heta zanîngehan dibistanê taybet vekin; piştî waneyên divêtin ên bi Tirkî, dikarin di van saziyan de waneyên bi Kurdî jî bidin ber zarokên xwe. Her weha  “bo zarokên ji derve hatî” warên razanê yên lê jiyan bi tevahî bi kurdî( yûrt),  qursên bi Kurdî yên bo hindekariya pîşeyên cûrbecûr ( xwarinpêjî, dirûn- nexişandin, necarî, hesinkarî,  risandina merş û xaliyan, teknîkên cotkarî û sewalwanî û masîwaniya nûdem, koşkerî, solbendî, rêberiya turîstan, qursên xwedîkirina dergûş û nexweşan, Hwd.) jî bend li ber lehiya bişavtin û xwe bişavtinê girê dide. 

Mijara herî girîng a vê hevpeyvînê hevdîtinên dewletê yên bi Birêz Ocan re ne. Ew vê yekê jî pûç û vala dibîne. Bi ya Ekîncî du baskên dewleta Tirk jî (Kemalîs û îslamparêz) bo asîmîlasyona netewa Kurd bihev kirine û ew serê xwe di ber vê yekê de didin dîsa jî hebûna gelê Kurd, mafên wî yên neteweyî napejirînin. Hevdîtinên dewletê yên bi Birêz  Ocalan re wek xapandina Musa Anter a ji aliyê MİT’ê ve dibîne û  van hewvdîtinan jî wek gêzirandin û ewiqandina( oyalamak) gelê Kurd dihesibîne. Birêz Ekîncî sedema ewiqandinê jî “ji çiya berjêrkirina gerîla” nîşan dide. Ez tevlî van nêrînan  dibim lê, “sedema ewiqandinê bi berjêrkirina gerîla tenê ve girêdan” bi ya min kêm e. Stratejiya dewletê bi tevahî li ser bişavtinê hatiye ava kirin. Dewlet û giregirên wê dem bi dem gavên qaşomaşo davêjîn; bi soz û qewl û gotinên xweş li ber dilê Kurda didin; lê rastî ev e ku di salekê de 300 hezar Kurdên Tirkînezan dimirin,  di şûna wan de 400 hezar Kurdînezan jidayîk dibin. Bi hesabekî din, di deh salan de 4 mîlyon Kurd ji ziman dibin. Ji van bêzimanan gelek jî ji nasnameya xwe  dûr dikevin, dibin ji wan Tirkên bavkurd( Kurd kokenlî Türk). Ên li ser Kurdayetiyê mayî jî ( bê ziman lê welatparêz) bê zar û ziman, bê çand û nasname, bê dewlet û bê saziyên neteweyî nikarin nirx û hêjayiyên Kurdayetiyê ragihînin zarokên ji doxînên xwe  ketî jî... Ew jî bi mirina xwe re kurdbûna xwe ya nîvco jî binax dikin...

Birêz Ekîncî li ser tifaqa “bi partî pûrtiyên çepgirên tirkan re” jî gotinên balkêş kiriye. Bi ya min di vir de jî hin kêmasî hene. Gelek çepgir û sosyalîstên Tirkan, -neteweperest û Kemalîst ne tê de- di warê mafê Kurda de çareseriyek zûtirîn û demildest dixwazin. “Paş xistina daxwaziyên neteweyî yên kurda heta avakirina pergaleke sosyalîst” nêrîna hinekan e û xwediyên van gotinan di bin banê kîjan partî û saziyan de disitirin em tev pê diznin. jixwe Tevgera Azadiya Kurd tim û tim ji wan dûr disekine.

Dijberiya hin çepgiran ya bo YE’yê ( Yekîtiya Ewropayê)  jî pir girîng nîne û di dil û wijdanê xwe de mirov maf dide wan. Ma ev qetl û xwîn, ev înkar û tunekirin ne ji durutî û berjewendîperestiya wan e ku heştê sal e em jê eleman in, hetikî û bêzar in?

Heke Kurd dixwazin enî û çeperek demokrat ava bikin, divê ew çepgir û sosyalîst, lîberal demokrat û Îslamparêzên demokrat jî tê de, hemî dînamîkên demokrat bidin tenişta xwe. Xêra ku em ji wan hêvî dikin ev e: Bila ew gelê Tirk di warê demokrasî û mafê mirovan de serwext bikin.

Bila ew polîtîkayên Dewleta Tirk ên bo bişavtina gelê Kurd ev nod sal e dimeşîne bi gelê Tirk bidin zanîn .

Lê heta ku ew vê yekê nekin, Anatoliyê bajar bi bajar, gund bi gund negerin, afat û tofan û xela û lehiya ku dewleta Tirk li ser serê me Kurda rakiriye ji gelê Tirk  re nebêjn, Tirkan şiyar û serwext nekin, di hilbijartinan de bi me re hesabê parlemaniyê tenê bibînin, wele di vir de jî Kekê Tarik Ziya rast dibêje...

Xwedê umrê xayîn û nezanan bide ser yê Kekê Tarik Ziya.
                                                                 Mamoste Marûf     

 



19.06.2011

Çiqas Kurd neçûn ser sandoqan?

Hilbijartinên 12’ê Hezirana 2011’an, bo gelê Kurd bi serkeftineke mezin bidawî bû. Divê neyê jibîr kirin ku ev hilbijartin ne ya pêşî ye ne jî ya dawîn e. Gere em bo hilbijartinên li pêş me ji niha ve amdekariyên xwe bikin ku grafîka serkeftinê tim û tim ber bi jor ve rapelike û gelê Kurd û hevalbendên wî di riya ked, demokrasî û azadiyê de bêhtir bandor li desthilatdaran bikin û bibin xwedî gotin.


Di serî de divê em kêmasiyên xwe destnîşan bikin û bo ji holê rakirina wan rêyên çareseriyê bigerin.

Bi ya min kêmasiyek pir mezin; berjêrtiriya rêjeya çûyîna ser sandoqan a Kurdistaniyan e.


Rêjeya bikaranîna dengan li sê bajarên herî gur ( qerebalix)ên Turkiyeyê:
Stenbol: % 86,94
Enqere: %88,58
Îzmîr: : %87,35
Nîvekî( ortalama) : % 87,62




Rêjeya bikaranîna dengan li pênc bajarên li rojavayê Turkiyeyê:
Manîsa : %91,59
Balikesîr : %89,84
Denizlî : %91,14
Mûgla : %89,32
Edîrne : %89,29
Nîvekî: % 90,23


Rêjeya bikaranîna dengan li pênc bajarên Turkiyeyê yên ku niştecihên wan ji ber bêşuxuliyê herî pir koç dikin:
Samsûn : %85,77
Kastamonû : %88,64
Amasya : % 91,73
Çorum : %90,45
Trebzon : %84,89
Nîvekî: % 88,29

Rêjeya bikaranîna dengan li pênc bajarên Kurdistanê:
Amed: %83,57
Riha: %84,37
Agirî: %74,72
Mûş: %81,42
Wan: %80,17
Nîvekî: % 80,85


Heke em nîvekiya hilbijêrên pênc bajarên Turkiyeyê, ên ku niştecihên wan ji ber bêşuxuliyê herî pir koçî derveyî welatê xwe dikin bidin ber rêjeya hilbijêrên ku li pênc bajarên Kurdistanê, yên neçûne ser sandoqan, bi awakî qethî tê dîtin ku rêjeya Kurdistaniyên ku dengên xwe bikar neanîne , ji sedî 7,44 zêdetir e.

Ev rêje, ji nîvekiya pênc bajarên herêma Egeyê % 9,38, ji nîvekiya sê bajarên herî gur (qerebalix) ên Turkiyeyê % 6,77 zêdetir e.

Gava mirov rêjeya % 80,85 Kurdistaniyên ku çûne ser sandoqan dide ber rêjeya nîvekiya tevahiya bajarên Tirkiyeyê (% 88,71) derdikeve holê ku : Ji sed welatiyên Turkiyeyê 12 kes, ji sed Kurdistaniyan 20 kes neçûne ser sandoqan, dengên xwe bikar neanîne.

Kurdistaniyên ku neçûne ser sandoqan bi giranî ew kesên xizan in ku bo debara xwe bi havînan diçin bajarên Turkiyeyê û wek karkerên demsalî dixebitin. Ji ber taybetmendiyên çînî û ji ber çêtir nasîna wan a nijadperestiya li dijî gelê Kurd ew bi piranî dilxwaz û alîgirên Tevgera Azadiya Kurd in. Neçûyîna wan a ser sandoqan derbek gelek mezin li têkoşîna siyasî ya gelê kurd dide.


Bo pêşîlêgirtina vê yekê, divê parlemanên bloga ked, demokrasî û azadiyê demildest pêşnumayek ( qanûn tasarisi) amade bikin, bînin meclîsê û rê li ber welatiyan vekin da ku ew bikaribin di nav tixûbên Turkiyeyê de , li her devrî dengê xwe bikar bînin.


Bi ya min astengiyên li ber wan ne rewa ye ne jî qanûnî ye . Hela li vê ecêbê û li vê gosirmetê: “Welatiyên li derveyî Turkiyeyê bikaribin dengên xwe li ber deriyên gumrukan bidin, yên di nav sînorên Turkiyeyê de cihên xwe guherandine ji vî mafî bêpar bin!”


Mirov dikare bo welatiyên ku wexta hilbijartinan li derveyî gund û bajarên xwe dimînin, di hin qadên hilbijartinê de, di cihên beriya hilbijartinê destnîşankirî û amadekirî de ( qadên hilbijartinan bi gelemperî dibistanan in) bi riya înternet û prînterê karten hilbijêriyê amade bike û saetek beriya bidawîbûna dengdayînê bihêle ku ew jî dengên xwe bidin. Heta bi dawîbûna dema dengdayînê( li Kurdistanê 16:00, li rojavayê Turkiyeyê 17:00) heke ev welatî nikaribin terka qada hilbijartinê bikin wê gavê rê li ber dengdayînên dubarebûyî (mukerrer) jî tê girtin.


Rêyek din jî, roja hilbijartinê, li seranserî Turkiyeyê di qada hilbijartinê de bi rêya înternetê dayîna tevahiya kartên hilbijêriyê ye. Heke welatî, mal dibe, hotel dibe, nexweşxane dibe roja hilbijartinê rûniştivanê kêjan taxê be, di qada sandoqên wê taxê de bikaribe ji rayedarên hibijartinê karta hilbijêriyê bistîne û dengê xwe bikar bîne, ev yek rêjeya tevlîbûnê berjortir dike. Welatî carek karta hilbijrriyê stendibe, bi dayîna dengê xwe re ew wê radestî lijneya sandoqê kiribe, cara duduyan nikare kartek din bistîne, jiber ku di înternetê de ev nelirêtî wê bixûyê.


Bi hesabê ku min kiriye, heke rêjeya dengdayîna Kurda jî bigihîje nîvekiya Turkiyeyê, dengên partî û blogên Kurda wê herî kêm % 2 zêdetir be. Li metropolên Turkiyeyê Ji sedî du zêdebûna dengên Kurda dibe sedema serkeftineke pir mezin. Wê gavê bendava % 10, ya ku xêrnexwazan li ber Kurda danîne, dibe sîleyek bi tîn û li bin guhên wan dikeve.                                   Mamoste Marûf

10.06.2011

Ehmeq kî ye, çito ye?

                                                                                                                     10
Gotineke mezinên me yên Serhedî yên berê hebû; digotin ; “ mejiyê bêmejiyan, çavên wan e”


Ev gotina ku yek ji nîşaneyên deha û kûrahiya hişmendiya xwezayî ya gelê Kurd e, bi serê xwe dikare bibe pîvan û mîhenka asta serwextî û şiyariya hemî mirovan.


Bala xwe bidin derûdora xwe, dê hûn ê;


“rastî mirovên heyrana televîzyonên plazma werin, çima ku TV ji perê din ê cihanê deng û dîmenan tîne ber çavan,


rastî mirovên 40- 50 salî yên, çawa zarok bi şekirên sor, bi telefonên xwe yên bêrikê şad dibin werin; çima ku bi dest dayîna bişkokek çiqas dûr be ne xem e; telefon, mirovan tîne ber guh û çavan


rastî mirovên li ber kompûtûr û tirêmpêl û avahî û alav û amûrên teknolojîk û xweşik û bedew û baqil û bi merîfet dev vekirî wek rebenan mayî werin, çima ku ew bi tevahî bi çavên seran tên dîtin, lewma jî taybetmendiyên wan tên nasîn û zanîn ”


Lê çi heyf e ku, li vî welatî hûn ê rastî kêm kesên heyran û qurban û dilketiyên ked û demokrasî û azdiyê werin; jiber ku ev her sê mefhûm û têgihên mîrat jî , bi çav na, bi mejî tên dîtin...


Hilbijartina demokratîk, ya ku çêjika DEMOKRASIYÊ ye, bo destnîşankirina rêvebir û berpirsyarên gel û netew û kom û komikên ji mirovan pêkhatî, riya herî zanistî, rêbaza herî xweş a “li nirx û hêjayî û rûmeta mirovahiyê hatî” ye.


Demokrasî, ew destkeftî ye ku


di dirêjahiya têkoşîna bi hezaran salan de;


di encama mirina bi mîlyaran mirovan de;


di dawiya zîndan kirin û bi qeyd û lale kirin û dîn û har kirin û ji ax û welat kirina bi mîlyonan mirovan de,


dîsa di dawiya wêran û wêrtas kirin û şewitandin, bi gaz û çekên kîmyewî jahrîkirina bi sedan welatan, bi kedeke bêhempa , bo rızgarî û azadıyê hatiye bidest xistin.


Zilm û zordestî û neheqiya dagirkeran; ked û hişmendî û xwîn û xwîdana serok û şervanên Kurdan kir, exlebê Kurda, tevî hevalbendên xwe, hiş û aqil “ji çavan derînin” bidin serî. Lewma ew girîngî û qedr û qîmeta KED û DEMOKRASÎ û AZADÎyê dizanin. Xweliya heft bajaran li serê bi mîlyonan Tirkên bi mekteb û bi medrese lê, “hiş û mejî di çavan de miciqî û mayî” be.


Xweliya çar hezar gundên bi destê dagirkeran şewitandî, wêran û wêrtas kri jî li serê kurdên bêtextik û totikvala be...


We ehmeqan nas kir?
                                                                                              Mamoste Marûf














pûşper 2011

6.06.2011

Derbarê hilbijartinan de şiyarî û pêşniyarî

 Li vî welatî Piştî darbeya leşkerî ya sala 80, çiqas referandûm û hilbijartin pêkhatin, çi li Kurdistanê çi li Stenbolê  hema bigire di tevahiyan de ez û memosteyên hevalên xwe, em  li ser sandoqan wek rêvebir hatin peyvirdarkirin. Ev jî kir em bibin xwedî gelek tecrubeyan. Lê,  hingî ku desthilatdarî ketiye destê AKP’yê, bi taybetî li Stenbolê, di şûna mamosteyan de, bi gelemperî  karbidestên şarederiyên AKP’yî  wek rêvebir didin ser sandoqan. Di vê hilbijartinê de, ez jî tê de, ji  % 90’î mamosteyên endamên Egitim-Sen’ê betal mane.  

Piştî hilbijartina borî, çar  hevalên min ên mamoste,  yên “li Stenbolê li ser sandoqan peywirdarkirî” ragihandin ku  hin nûner û çavdêrên li ser sandoqan,  yên alîgir û dilxwazên partiyên din, pêşniyariya  li hev parvekirina dengên DTP’yê û yên endamên serbixwe yên demokrat û azadixwaz kirine, lê ew bi tundî vê yekê red kirine.

Ji van hewldanan mirov têdigihîje ku ev cûre teklîf li gelek deveran tên kirin. Heke, serokê sandoqeke, tevahiya endamên lijneya sandoqê û çavdêrên partiyan li ser teklîfek bi vî rengî bihev bikin, bi hêsanî dikarin dengên dijberan di nav xwe de parve bikin.

Gava mirov gund û navçe û bajarên ku welatiyên wan bi neyartiya gelê Kurd sor û dîn û har kirî tîne ber çavan dest û dil ji demokrasiya vî welatî sar dibe; mirov dikeve nav xem û fikaran...

Bo pêşîlêgirtna vê xetereyê divê rêvebirên BDP’yê û yên partî û kes û kesayetiyên  din ên hevkar, çavdêran bişînin ser  tevahiya sandoqan. Dibe ku evqas çavdêr neyên peyda kirin, wê gavê qe nebe divê “serê her avahiya ku lê hilbijartin heye”  kesek wek berpirsyar bê peywirdarkirin; da ku xêrnexwaz bizanibin ku dengên Kurdan û azadîxwazan bê xwedî nîn e...

Lê, ji vê yekê girîngtir, piştî vê hilbijartinê, divê wekîlên me bo pêşîlêgirtina van nelêrêtiyan li riya çareseriyê bigerin. Wek mînak dikarin pêşniyariya numre dayîna hemî pusula û zerfan  bikin. Bi vî karî,  gava sandoq tên ber destê  lijneya hilbijartinê ya navçeyê, bi awakî aşkera tê dîtin û tesbîtkirin “ka kîjan  pusula û zerf bo çi hatiye betal kirin,  kîjan pusula bo kîjan partiyê hatiye bikaranîn.”

A dudo pêşniyara “li navendên navçeyan, li ber çavê nûnerên hemî partiyan jimartin û ji hev veqetandina dengên “sandoqên  ku lê hilbijartin bê çavdêrên partî, bê çavdêrên endamên serbixwe pêkhatiye ”  jî di cih de  ye.   

Bi taybetî ev tedbîr bo hilbijartinên li pêş , yên ku baraja % 10 berjêr dadikeve pir û pir girîng e. Hek ev tedbîr neyên stendin, kes nikare dengên du-sê mirovên xwedî wijdan ên li gundê Kurtkapani ya Bogazliyan a Yozgatê, yên li gundê Çîçeklî ya Trebzonê biparêze û ragihîne Lijneya Bilind a Hilbijartinê ya li Enqereyê ...
Hin kes wê bibêjin “ ma li Kurdistanê jî,  li gundên bi tevahî welatparêz jî, ev nelirêtî nabin?”
Naxêr, li Kurdistanê, mamoste dibe, karbidestek din ê fermî dibe, endamê partiyek nekurdistanî dibe yek be jî  kesek “dijberê Tevgera Azadiya Kurd” di lijneya her sandoqê de  cih digire. Lê, li Anatoliyê, ji ber polîtîkayên nijadperest ên dewleta Tirk, piraniya welatiyên tirk,  tevahiya  partî – pûrtiyên tirkan, li hemberî Kurda dibin yek û li ser sandoqan çi dengên hevkar, alîgir û dilxwazên Tevgera Azadiya Kurd hene  an di nav xwe de parve dikin, an jî bi awakî betal dikin.   

Bi vê demokrasiya xapînok û qelp, wate û girîngî li alîkî, hêviya hevkariya demokrat û aşitîxwazên Kurd û Tirk û gelên din ên Anatoliyê,  di dil û mejî û wijdana gelê Kurd de kêm dibe.
Hilbijartinek din, gere “Abdullah Levent Tuzel ê Gîresûnî, Akin Bîrdal ê Nîgdeyî, Nursel Aydogan a Bursewî ” her yek  li welatê xwe bikaribe bo wekîltiyê bibe endam û nûnertiya hemwelatiyên xwe yên xwedî şeref û rûmet bide ser milan ku baweriya gelê Kurd a bo “têkoşîneke hevpar a bi bi gelên din re ” xurt bibe. Ev blog wek îro “Xwedêgiravî, nîvco û yekalî” nebe. Em û gelên din ên vê erdnîgariya kambax, bikaribin bi hev re li ser hîmek rast û zexm û rasteqîn, bi ked û xwîdaneke hevpar, bo azadî û serfiraziya hemî mirovan xêniyek xweş û bedew ava bikin. Ev yek jî dora pêşîn bi ewlehiya sandoqan pêkan e.
                                                                                          Mamoste Marûf  
   

25.05.2011

Hawar you Mister Şimşek; li Batmanê kalmadi êdî eşek


Di 11’ê Gulana 2011’an de nivîskarê bi navê Abdulkadir Selvi di quncikê rojnameya xwe ya bi navê Yeni Şafak’ê de xwedê giravî pesnê Mehmet Şimşek'ê wezîrê maliyeyê û endamê wekîltiyê yê Batmanê dide. Sernavê nivîsa wî jî heta dibêjî gundî ye: Mehmet Şimşekê Kefrewî; serokwezîr ê hembêzker.


Selvî, ji Şîmşek rewşa kampanyaya wî ya hilbijartinan,

bi zimanê mamosteyekî dibistana seretayî dipirse.
Ew jî vê pirsê wek xwendekarekî baqil ê pola yekemîn bi gotina “pir baş e” dibersivîne.(emrê Xwedê ye. Ma ew ê çi bibêje?) 



Dûre jê pirsa zimanê Kurdî dike:


-Gelo cenabê we, hûn bi Kurdî diaxivin?


-Ez bi Tirkî jî bi Kurdî jî diaxivim. Gava destê xwe didim hemwelatiyan li wan bi kurdî dipirsim. Jin bi Tirkî nizanin...


Piştre hişê wî tê serî; asta Kurdiya xwe tîne ziman:


-Lê, bi Kurdî tenê dikarim tiştên wek “hûn çawan in, baş in” bibêjim. Li hemberî girseyan nikarim biaxivim. Kurdiya min têra vê yekê nake.


Selvî dixwaze têbigihîje ka di kampanyayê de ew ji Batmaniyan çawa dengan dixwaze:


-Bi keyayan re ( muxtar) me civînek lidarxist. Min ji wan re got ez Kefrewî me. Bavê min xwendin û nivîsandinê nizanîbû. Kekê min bi destê me ve girt, em dan xwendin. Di siya xwendinê de ez bûm wezîrê maliyeyê.( We nexwendiye loma hûn nebûne tiştek; heke hûn jî bixwînin tu pirsgirêk namîne)


Selvî di vir de firsenda xwe dibîne û kul û merez û mirazê dilê xwe dide der: “Divê em mînakên wek Mehmetê Kefrewî yê bûye wezîrê maliyeyê zêdetir bikin. Demokrasî Mehmetê Kefrewî dike wezîr; Teror xortên Gewerî dişîne çiya û dike terorîst.”


Mînakê ku ew dide ber Batmaniyan bi kurtî û kurmancî ev e: Zarokên xwe wek Mehmet Şîmşek bê çand û bê zimanê Kurdî, bê hestiyarî û dilşewatiya bo kurd û Kurdistanê li bajarek Tirkiyeyê bidin xwendin. Dûre heke we lê anî, heta ji we tê, wan bişînin welatên dûr ku bila ew bi zilm û zordarî, bi înkar û tunekirina gelê xwe nehisin. Piştî bidawîbûna zanîngehê, wan bînin Tirkiyeyê. Çer heye , bê ziman, bê nasname, bê hestiyarî, bê esil û bê asas û bê reh û bê binyat êdî "hew dikarin bi gelê xwe re tevbigerin". Bi vî awayî serê wan jî nakeve belayê. Ew dibin Wezîr jî, serok wezîr jî...

Kesê ku vê rêyê dide ber Kurda Abdulkadîr Selvî yê Îslamparêz û Umetparêz e...


Ka em Selvî bidin ber serbazên Kemalîst ên dizên keçikên Kurda; dê gelo hûn ê bikaribin wî ji ji wan zordest û xwînxwaran veqetînin?


Ew dagirkerên faşîs û şovenîst bûn ku di dem û dewrana komkujiya Dêsimê de; “keçikên reben ên Kurda yên sêwî, bêxwedî li ber diwaran mayî ” dibirin ji xwe re dikirin berdestî.


Ew bûn wan stûxwaran di dibistanên herî bijarteyên dûrî Kurdistanê de didan xwendin. Ew bûn wan keçikên bi rû û bi sifetkî kurd, bi çav û birûyên reş-belek dîsa kurd, bi husn û dirufkî hezar caran Kurd” di nav çend salan de bi mejîkî, bi giyankî ji bavtirkan bêhtir dikirin tirk û wek siyasetmedar û bijîşk û hemşîre û mamoste bi ser kurda de dişandin...


Ma polîtîkayên nijadperestên 70- 80 sal berê û yên AKP’yê û yên Îslamparêz û umetparêzên ku niha xwe wek demokratên rehmanî nîşan didin ne yek in?


Kî û kê dikare Mehmet Agar ê Elezîzî yê ku radibû rûdinişt digot dewlet ez dame xwendin; min deynê xwe daye wê ” û Mehmet Şîmşek ê Batmanî yê niha dike deynê xwe bide dagirkeran ji hevûdu veqetîne?


Yê yekem bi hezaran operasyonên bi xwîn; yê duyemîn, vê gavê, bi operasyona “ji mirovatî, ji nasname, ji têkoşînê, ji Tevgera Azadiyê kirinê” deynê xwe dide dagirkeran.


Ez di şûna Batmaniyan de bûma, gava Mehmet Şimşek hat qada stasyona Batmanê, bi Kurdiya qirix a ku ew jê fêm dike min ê pêşkêşî wî bikira ev çend pankartên hanê:


Te çi da dagirkeran; ew te kirin bakan?
Hawar you Mister Şimşek; li Batmanê qalmadî êdî eşek.
                                                            Mamoste Marûf

21.05.2011

Xalê Orhan Mîroglû çawa guherî veguherî û bû Orhan Bey?



Min derbarê Orhan Mîroglû de di nivîsa xwe ya mehek berê de jî çend gotin kiribûn û bo têgihîştin û nivîsandina guherîn û veguherîna kesayetiya wî qala abonetiya xwe ya rojnameya TARAF’ê kiribû.
Bi awayek kronolojîk ji xwendina nivîsên wî ez têgihîştim ku tu cudahî ya wî rebenî tune ji Kurdên me yên berê yên ku di dêvla silaveke germ a dagirkerek de heft xizmên xwe dikirin qurbana dewletê...
Ez dixwazim ji wê hewldanê kurteçîrokek pêşkêşî we jî bikim:

Min, dora pêşî ji serî heta dawî, ji 11 ê Avrêla 1998an heta serê Adara 2011’an Xalê Orhan di Tarafê de çi nivîsîbe daxist Kompûtûra xwe. Dûre min dev bi xwendina wan kir. Di yên serî de xalê min alîgir û piştgirek jidil ê Tevgera Azadiya Kurd e. Bi dilşewatî û bi hestiyarî pesnê şervanan dide, polîtîkayên BDP’yê û DTP’yê dide ser  seran û ser çavan.


Gava qala serpêhatiyên xwe yên zîndana Amedê û behsa kuştina Apê mûsa û birîndarkirina xwe û jît û jîtemê dike pênûsa di dest de dibe tirpana Rûs pirî xweş dibire.


Gava di televîzyonan de qala bûyerên hatine serê xwe dike bi her du çavan digirî. Hêstir di çav de dibe lehî, pirî dibare...


Xalê min ê Orhan bi van sepêhatiyên dilsotîner, bi hostatiya xwe ya gotin û nivîsandinê, roj bi roj nav û deng dide, dibe qeta sêvek ji ber Yimaz Erdoganê Hekarî yê xebatkarê berê yê NÇM’ê.


Ew baş dizne ku nav û dengê xwe deyndarê rojnameya Tarafê ye. A Xwedê di rojên herî dijwar de jî ew terka rojnameya xwe nake û wek hemalekî, bênavber tê de dinivîse.


Rojek hat di quncikê wî de nivîseke balkêş xwuya. Di sala 2009’an de qala xwe û nivîskrî û siyasetê dike û dibêje: “ nivîsandina min a di Tarafê de karê herî bi rûmet e û ev yek têra min dike. Ez bi nivîsandina di vir de pir û pir û pir kêfxweş û dilgeş im. Êz ê êdî bi siyasetê re aleqadar nebim”


Lingê xalê min ê Orhan êdî erd girtibû. Di rojnameyê de cihê xwe zexm kiribû ku mineta wî ji kesî tunebû. Têra xwe nav û deng  dabû...


Televîzyonên ku ambargo danîbûn ser siyasetmedarên Kurd, dor bi dor wî vedixwendin bernameyan.


Rojname û kovarên neyarên sondxwarî yên Tevgera Azadiya Kurd hevpeyvînên bi wî re cot bi cot dixistin nav rûpelan...


Çend meh şûnde ew hêdî hêdî, nermik nermik gilî û gazincan ji Tevgera Azadiya Kurd dike.


Çend mehên din gilî û gazincên wî vediguherin rexneyan.


Demek şûn de êdî ew li mehneyan e.


Xalê min nizane ka çi bike, çawa bike xwe ji hevsarê ku Tevgera Azadiya Kurd xistiye stû xelas bike û bibe ji wan lîberal demokratan; wek wan bê partî û, bê bingeh û bê serî û bê pergalan; loma Mît û jît guh nadin gotinan, bo wan hişk girtî ne derî û baceyên girtîgehan...


Piştî çend nivîsên derheqê qaz û qulungan de, rojnameya wî dest bi weşandina belgeyên ku pûşên “Ergenekona leşkerî” derxistin holê kir. Tevgera Azadiya Kurd li bendê bû ku ev lêpirsîn û “xwe gijgijandin û doş kirina” bo Turkiyeke paxiş wê şerê kirêt û gemarî yê li Kurdistanê jî bihundirîne û bi deh hezaran kuştiyên kiryar nediyar, bi hezaran gund û warên şewitandî û ruxandî, bi mîlyonan kurdên li metropolan bi ser hev de wek penaberan komkirî jî bîne rojevê û bibe dermanê sazkirina aşitiyek bi xêr û ber...
Xalê min ê Orhan di vir de famkorkî, bê ferasetî kir û sedema hebûna Tevgera Azadiya Kurd jibîr kir. Li bendê bû ku Kurd jî bi heman argûmentan, bê xirecir, xwe radestî polîtîkayên AKP’yê bikin û bi heman çavî li bûyeran mêze bikin. Hal û mesele ew bû ku Xalê Orhan dixwest bi mîlyonan kurdên mal û canên xwe di ber azadiya de dabûn çav bidin virevirên lîberalan û bikevin bin nîrêAKP’yê; ew şîrketa anonîm a bazirganiya misilmantî, tirkiyatî û kurdayetiyê...


Xeletiyeke wî yê din jî; ew pirî di bin tesîra êrişa kontrayî de mabû, digot qey “Ezraîl jî Decal jî kontraya leşkerî tenê ye. Heke ew hêz têk biçe, wê pirsgirêk çareser bibe”


Xalê Orhanê me emperyalîzmê jibîr kiribû. Nizanibû ku artêş jî ji alî YDA’yê ve qeyd û zincîrkirî ye, singê wê li ku kutayî be li wir diçêre. Îro nûnerê wê AKP’ye, lewma artêşa gurêx a duh , wek berxek virnî bêdeng di xew de ye... (Gurêx: kûçikê jîr ê ku dikare guran bixeniqîne)
Xalê Orhan piştî doza Ergenekonê şûr da dest; êrişî Tevgera Azadiya Kurd kir. Kî û kê li ber ket bi hevkariya Ergenekonê sûcdar kir û mirazê dilê xwe anî cih; serxwebûn û azadiya ku di dil de dihewand aşkera kir. Ji vir pêde êdî ew lîberal demokrat û Tarafçiyek bi serê xwe ye. Bi îzn û hêza Xwedê Teala wek Yilmaz Erdoganê me hemû deriyên medya û Sosyeteya Stenbola rengîn dê serpiştkî ji wî re jî vebin. Oxira xêrê be, Orhan Bey..
                                                                                                                                Mamoste Marûf 
                                                    

16.05.2011

Dîmenek ji siyasta Tirkiyeyê û ji rewşa Kurda

Çiqas ku hilbijartin nêzîktir dibe, wek bav û kalên me yên nezan kirin, hin Kurdên “nav û kincê  ronakbîriyê lixwekirî”  dîsa rabûne pişta xwe bi siyasetmedarên Tirkan ve girêdane û dikin hilbijêrên kurd ber bi AKP û CHP’ê ve bikişînin.


Ji vir pênce sal berê, di wan salên bêyom û bêhêvîtiyê de, “nifşa bav û kalên me yên dara pişt li wan şikestî û  hêviya wan bi kurdayetiyê nemayî, ji tirs û xofa dagirkeran stûxwar,  li ber dîwaran wer mayî”  
bo birêvebirina kar û şuxulên takekesî û eşîrtiyê,
bo “parastin û bihostek firehkirina postên xwe yên şêxtiyê” ,
an jî tenê bo mezinkirina “nav û dengê xwe” li dinyaya derewîn
di partî û pûrtiyên tirkan de cih digirtin.

Ew rebenên bi piranî bê dibistan, nîvco tirkîzan,   (wek 60-70 parlemanên Xwdê giravî Kurd, ew ên  îro  rûyê xwe bi AKP’yê ve,  qûna xwe bi gelê Kurd ve  kirine; li ser sifra dagirkeran zikên xwe  bel kirine û  bêdeng rûniştî ne)   gava diçûn Enqereya şewitî di meclîsa Tirkan de hêlîna xwe di quncikê herî  talde û tarî de, dûrî çavên evdên Xwedê çêdikirin û xwe tê de ker û lal dikirin, diquncilîn, heta hilbijartinek din  diman û diman...       

Beriya ku em kesayetiya Kurdên AKPhez û CHPhez bikolin; werin em bala xwe bidin bira( kerî)  mezin a civaka Tirk û li ser hinek hûr û kûr rawestin û li bersîva pirsa “gelo ew ji ber çi sedemî deng didin partiyên xwe?” bigerin.   

Kîjan Tirk çima dengê xwe dide AKP’yê
Gava mirov li rewşa siyaseta Tirkiyeyê binêre, wek di qada şer de dibe, du enî û çeperên dijber dibîne; dibêje qey her du alî  bona qira hevûdu li ber hev sekinîne.

Tirkek  kêm-polîtîk û parîkî xwedî wîjdan, nîvco-şiyar  lê çi bike ji şoreşgerî û ji nirxên mirovahiyê yên hemdem bêpar, du bereyên(cephe) ku bi xêr û alîkariya Xwedê, bi zorî ji hevûdu vediqetîne  dide ber hev,  dawiyê de ji wan ya bêhtir demokrat hildibijêre. 

Ew rebenê Xwedê, çawa ku me gotibû xwedî wîjdan lê  pir kêm-polîtîk,  ( piraniya gelê tirk bi vî halî ye) rejîma 80 salan a  faşîst û mîlîtarîst û jakoben û kul û kureder, ya heta niha wî tu carî nekiriye şûna mirovek xwedî rûmet;  lê çi bike ku bê îrade û wîna wî heta niha li vî welatî desthilatdar lê,  îro “dem û dewrana wê borî; dîsa jî  di bin qalikê CHP û MHP’yê de dike orinî” dide alîkî û  berê xwe dide AKP’yê; ew partiya ku, çawa dike hêj kesî tiştek jê fêm nekiriye, demokrasî û  mafên mirovan û  azadî û bazirganî û  cûreyek neteweperestiya Tirktiyê  ya ne dûrî nijadperestiyê  û  umetparêziyê û lîberalîzm û faşîzmê tevlî hev dike  ji xwe re dike benîşt û şev û roj dicû…

Ew Tirkê ji dilê xwe sax, ewqas jî nezan  têdernaxe ku ev partî di nav xwe de şax şaxî ye û her şax  xwedî baweriyek cuda ye…

Ew, di qula nîr “ê li ser stû bicîhkirî” re li dîmenê temaşe dike. Lewma jî tişta ku dibîne tenê ya ku didin ber çavan e .         

Heke hilbêjêr bi xwe  neteweperest û olperest û takiyeker be,  di AKP’yê de ji xwe re Fethullah û STVyê û rojname û kovarên  wî yên wek Zaman û Bugun û Aksîyon û Sizinti dibîne û dibêje; “ Weleh min ya xwe dît” û bê dudilî mora reş  li orta lambeyê dide...

Piçek demokrat be û bo bindestan  hin azadiyên takekesî, lê belê bo kapîtalîzmê azadiyên sînornenas biparêze,  lîberal demokratên Rojnameya Tarafê dibîne,  çav dide wan û bi ya wan dike dikeve bin bandora AKP’yê...

Oldar lê,  neyarek  gelê Kurd be, ewqas ku vî gelî û şervan û Tevgera Azadiya wî wek ruhistînê xwe bibîne,  rojnameya Akît’ê û bi dehan rêxistin û saziyên wek “Hîzbula”; ên ku ji berê ve bûne hêlîn û wargehên hêzên tarî û genî dibîne li ser şopa wan dimeşe, dengê xwe dîsa dide AKP’yê.

( ez bi zanetî di şûna HÎZBULAH de dibêjim Hîzbula; ji ber ku “hîzb” bi erebî rê û partî ye, “la” ya ku ez bi peyva hîzb’ê ve dikim tê wateya “tune” . Bi rastî jî li Tirkiyeyê û li Kurdistanê partî û rêyek bi navê Hîzbullah ku tê de jidil navê Xwedê cih girtîbe û li ser riya rehmanî (xwedê) bimeşe  tune ye. Ev tevgera kontrayî ya di salên  90’î de  di nav sazî û rêxistinên  Îslamî de -yên îro tev alîgirên AKP’ê ne –hêlîna xwe çêkiribû, karên xwe yên qirêj bi alîkarî û hevkarî û piştgiriya  Jît û Jîtem’ê dimeşand )

Hilbijêrê Tirk, xwerû neteweperest be, di AKP’de  bi hezaran dewşirmeyên  heta duh jî di MHP’yê de wek gurên devbixwîn dizûrîn  dibîne û bihna wan hildide û tevlî revdeyê (revde; koma guran) gurên AKP’yî dibe.

Heke  me mîzanek hebûya û bikaribûya pê wîjdan û hişmendî û bîrdoziya Parlemanên  AKP’yî  bipîva  aşkera bidîta ku, parêzvanên  mafên neteweyî yên kurda bona derman be jî di vê partiyê de tune ne.

Profîla Kurdên AKPyî
Ji parlemanên  binyat kurd( bi qewlê Tirkan, Kurd kokenlî )ên îro di AKP’yê de bi polîtîkayê ve bilî dibin,  her yek nûnertiya komek berjewendîxwaz, an endamtiya civak û terîqek olî, an  jî berdevkiya êl û eşîrek dike. Tu yek jî di jiyana xwe de bo gelê Kurd, di sazî û rêxistineke kurdan de tu kar û xebat nekiriye; bi nasnameya Kurdî derneketiye pêşberî raya giştî. Di nav wan de kesayetiyên wer  hene ku heta roja îro tu kesî ji devên wan peyva “ ez jî Kurd im” nebihîstiye.    

Cudahiya AKP’yê  ji  CHP’yê çiye?
Di AKP’yê de parleman li alîkî, di hilbijêrên wê de jî kesên mafên takekesî yên Kurda nas dikin û diparêzin gelek hindik in. Mirov bi hêsanî  dikare vê yekê bibêje ku hejmara wan ji xwendevanên Rojnameya Tarafê kêmtir e ne zêdetir e û bi qasî wan, di CHP’yê de jî kesên piştgiriya “mafên takekesî” yên Kurda dikin hene. Lê Kurd bi salan e bi awakî fermî naskirina nasnameya xwe û mafên xwe yên neteweyî û civakî dixwazin. Em baş pê dizanin ku;  bi çend saetan waneyên Kurdî yên  bo xwendekarên dilxwaz, bi çapkirina çend pirtûkên ji alî weşanxaneyên bazirgan, bi televîzyoneke  bêqanûn û bê mîzan  Kurd û Kurdîstan û Kurdî û Kurdayetî li ser xwe namîne, roj bi roj dîsa dihele, dibe loqê devê dagirkeran.

Aqûbet û merhaleya dawîn a ku dewleta dagirker bo gelê Kurd destnîşankirye “qira çandî” ye. Di vî mijarî de “çend partiyên piçûcik  û derûdorên kovarên çepgir û Îslamparêz ên li ser gel ne xwedî bandor” ne tê de, tevahiya partî pûrtiyên din vê polîtîkaya bêyom diparêzin. Qe yek jî xwe nade ber riya çareseriyê ya rasteqîn; ya ku Tevgera Azadiya Kurd li gorî nirxên mirovahiyê, li ser bingeheke zanistî destnîşan kiriye, bo azadî û serfiraziya hemî gelên Rojhilata Navîn pêşniyar dike.

Bi ya min pelê tûrnosolê, ê ku dost û neyarên Kurdan ji hevûdu vediqetîne “perwerdeya bi zimanê Kurdî” ye. Hemî kes pê dizne ku, di sedsala îroyîn de zimanê ku ji kreşan bigire heta zanîngehan wek zimanê perwerdehiyê neyê bikaranîn teqez wenda dibe diçe. Dîsa tê zanîn ku nasnameya Kurdan bi zimanê wan ve girêdayî ye û bi wendabûyîna ziman ew jî di çend deh salan de dihelin...

Dema em bala xwe didin AKP û CHP’yê her du jî bi tundî li dijî perwedeya bi Kurdî derdikevin. Her du jî bêdil di devê xwe de digerînin dibêjin; “ bila zimanê Kurdî, ew jî  wek waneyekê bijarte ya bi çend saetan,  serde jî bo zarokên dilxwaz bê dayîn”.  Lê ji ber ku AKP ev çend sal e pêşengiya “vê dafika bi hostetî honandî” dike hin Kurdên bêhiş û bê hişmendî, demokratên ji despotîzma Komara Kemalîst  bêzar hêviya xwe didin vê partiyê.          

Ên li ser AKP’yê hûr û kûr rawestiyane şahedî li ser şahedî dikin  ku  ew di civînên xwe yên  bo Gelê Tirk amadekirî de tu car  peyvên wek “Kurd û Kurdîstan û Kurdî û Kurdayetî”  nadin ser zimanan...  Ew, van peyv û têgehan dihêlin bo civînên bo Kurdan û kesayetiyên demokrat. Di civînên nepenî de AKP'yî jî wek CHP û MHP’yiyan hesabê bişaftina Kurda dikin. Çend AKP’yî û CHP’yî yên Xwedê giravî lîberal û demokrat jî  peyvên wek “Kurd û Kurdîstan û Kurdî û Kurdayetî” di çarçoveya mafên civakî û neteweyî de na, bi tenê çawa ku Ewropî li biyanî û penaberan dikin, di çarçoveyek teng de, bi mafên takekesî sînorkirî, bilêvdikin; bo tasfiyekirina tevgera Azadiya Kurd bikartînin.


Gava dor tê ser mafên neteweyî yên kurda, girseya mezin a AKP’yiyan, wek CHP’yiyan,  mafên TAKEKESÎ, yên Kurda, ên ku lîberal  bi zorî di ber wan re kirine jî jibîr dikin û veduguherin gurên boz ên devbixwîn; bi yek dengî dizûrin, çêr û dijûnan didin ser hev;  bi ser serok û partî û şervanên Kurda de birê dikin… Wê demê di civaka wan de ên bêdeng dimînin û ji şerm û fediyan serî dikin nav şeqan, Kurdên ehmeq ên AKP’yî ne.


AKP jidil eşheda xwe bi bîrdoziya “dewlet ebed mudet”  a Osmaniyan aniye...
  Yek ji şêxên AKP’ê, Şêx Fetulayê Gulen  di helbesta xwe ya bi sernavê Devlet-î Ebed Müddet”  de kula dilê xwe weha dide der:

Îmana wê, evîna wê  tevî hêviya wê dê bicoşe
Ew ê wek lehiya ku  di ser sûran re davêje bike gujeguj
Wê netew bi tevahî  ber bi vejîneke nû ve biçe
Sitrana pîroz a “ dewleta ebedmudet” Di dev de be
Ew ê astengiyeke din a  reş û tarî jî li dûv xwe bihêle
Û xwe bigihîne lûtkeya ku bav û kal lê li bendê ne...

 Giregirên AKP’yê û civak û terîqetên li ser şopa vê partiyê , di  baweriya “berdewamiya dewletê heta roja dawîn” de ji partiyên din ên Tirkan jidiltir in.
Ew vê yekê wek wesiyeteke pîroz a Fatîh Siltan Mehmet dipejirînin û di ber dewletê de kuştina zarok û birayan jî rewa dibînin. Gava ew xetereyên li ber dewletê qor bi qor didin ser hev, pirsgirêka Kurd li rêza serî bicih dikin. Tevgera Azadiya Kurd, bi partî û rêxistinên xwe, bi girseya mezin a alîgirên xwe, bi jîrtî û tûjtiya baweriya xwe li ber ûtopyaya wan a “ dewleta Osmanî ya nû ” bend girêdide.

Çawa ku Fetula Gulen  bang li netewa Tirk dike; dibêje:  “Ew ê astengiyeke din a  reş û tarî jî li dûv xwe bihêle” bo AKP’yê ev astengî îro Tevgera Azadiya Kurd e. AKP bo lawazkirin û jiqidûmxistina  wê,  digel gelê Tirk û YDA (Dewletên Yekbûyî yên Amerîka)  û hêzên din ên jiderve, hêviya xwe daye xayîn û hevkar û kemçûrxurên Kurda...

AKP dike bi hin bertîl û bi teberikan girseyek xurt ji gelê Kurd veqetîne bike bin baskê xwe; bi vî hawî ( çawa ku  li Lozanê kirin) xwe wek nûnerê gelê Kurd jî nîşan bide. Heke di vî karî de biserkeve, wê demê dengê neteweperestên laîk ên Kemalîst - ew derûdorên ku xwe wek xwediyê dewletê dibînin - jî dibire, rewabûna xwe bi Artêşa Kemalîst a ku li ber PKK’yê  çokdaye jî dide pejirandin.

Tevna AKP’yê ya duyem,

Heke di hilbijartinên 12’ê Pûşpera 2011’an de Gelê Kurd bi rêjeyek bilind  îradeya xwe ya azadîxwaz derxe pêş, heke Tevgera Azadiya Kurd di Kurdistan û di Tirkiyeyê de bibe xwedî hêzeke xurt a siyasî, wê gavê AKP dê bêgav bimîne,  bo “berdewamiya dewletê heta roja dawîn” û bo li ser xêrê qewimandina xewn û xeyalên ku ew bona Dewleteke nû ya  Osmanî dibîne,  bi nûnerên Kurda re jî rûnê û bazar û hevkarî bike.

Di modela ku YDA bo Rojhilata  Navîn pêşniyar dike û dide ber Tirkiye’yê de peywira serkêşiyê li ser dewleta Tirk e. Bi Kurtasî ev pergala nû;“ azadiya hatin û çûyîna  sermaye û bawerî û bîrdozî û ramanan”  dihundirîne. 
Her çiqas Bi aşkeratî neyê gotin jî ev pergala nû ya Cihanî, wê rabike ji holê sînorên neteweyî... Bibe nebe Stenbol payîtext;  Ereb û Ecem û Efgan û Kurd û Tirk bi zimanê Tirkî  hevûdu bikin serwext... De ka îcar bifikirin wê gavê kîjan ziman û nasname bibe herî bêbext?
  
Divê Kurd pir bixebitin û pir şiyar bin
Bê şik, 
Gelê  Kurd ê bi bi sedan salan e bê dewlet mayî, 
bi çar cihan ve qet qetî kirî, 
ne xwedî zimanekî hevgirtî, 
dûrî yekîtiyeke neteweyî, 
bê navendeke xurt a aborî û çandî,  
bi her awayî destvala ye. 

Heke di vê bazarê de nebin xwedî statûyeke neteweyî wê di çend deh salan de  di sûk û kolanên Stenbola rengîn de ji binîve bihelin biçin... Pergala netew dewletê, ya ku êdî ber bi tunebûnê ve diçe li çar parçeyan  derbeke mezin li gelê Kurd xist. Heke Kurd di warê pergala nû ya ku DYA di ber AKP’ê re dike  de şiyar nebin û amadekariyên xwe yên bo jiyaneke rêxistinî, xweseriya demokratîk neqedînin, wê derba mirinê ji kapîtalîzma global bixwin.  

Bona rêlibergirtina vê bêyomiyê , dora pêşîn di fermiyetê de naskirina nasnameya Kurdî divê...

Beramberî vê yekê çawa ku ji zarokên Tirk nayê pirsîn ka tu bi çi zimanî perwerdehî dixwazî; divê hemî zarokên Kurda jî  bi zimanê  Kurdî dest bi dibistanê bikin; ji kreşan bigire heta lîsansa bilind û doktorayê bi zimanê xwe perwerde bibin û bikaribin bi  zimanê xwe debara xwe bikin.

Bo parastina nasnameya Kurdên Bakûr û ya Kurdên  ji  parçeyên din ên ji Kurdistanê bên Tikiyeyê, pêwîst e ku Amed jî wek Stenbol bibe navendeke aborî, çandî, hunerî, bazirganî û şahînî...

Gotina dawîn hêviya me  jî, metirsî û reşbîniyên me jî bi têkoşîna me ve girêdayî ye. Hilbijartinên li pêş me jî parçeyek ji vê têkoşînê ye û pir û pir girîng e.
                                                                         Mamoste Marûf

EZ ÇAWA 4Ê GULANA 1961’AN Jİ DAYÎKA XWE BÛM?

  Salên salixa ji dayîkbûna min didin, salên bi cih kirina serweriya komarê bû.   Ji Enqereya kambax wêdetir demokrasî û azadiyeke nîvçe, li...

Nivîsên zêde hatine xwendin